Ky është romani i parë i Oriana Fallaci-t. I botuar për herë të parë në 1962 në njëmbëdhjetë vende të botës, te “Penelopa në luftë” autorja e re përshkruan me kurajo një dashuri antikonvencionale dhe kosmopolite. Është historia e një shkrimatereje të re, të dërguar në Amerikë për të gjetur frymëzim për subjektin modern të një filmi. Historia e një gruaje e cila, e huaj në Nju Jork, nuk ngurron të sfidojë padrejtësitë e një shoqërie maskiliste, duke u përballur me tematika, si: homoseksualiteti, aborti dhe integrimi racial, që janë aktuale edhe sot. Fallaci flet për veten, për takimin e saj me Amerikën dhe për idenë mbi Amerikën: atë të parën, iluzionin, dhe atë të mëpasmen, realitetin.

Tragjedia e Fridrih Niçes është një monodramë. Në skenën e fjalës së tij të shkurtër ai vetë është i vetmi personazh. Në çdo ortek të çdo akti qëndron një luftëtar i vetmuar nën qiellin gjithë shtrëngatë të fatit të tij. Pranë apo rrotull tij nuk ndodhet askush, nuk shohim ndonjë grua që të zbusë me praninë e saj atmosferën e tensionuar. Çdo lëvizje bëhet vetëm prej tij. Disa figura që shoqërojnë në fillim hijen e tij, shoqërojnë luftën e tij trimërore me ca gjeste memece çudie dhe tmerri dhe gradualisht prapësohen e tërhiqen sikur të ndodheshin pranë ndonjë rreziku. Askush nuk vendos të futet në rrethin e këtij fati. Gjatë gjithë jetës Niçja flet, lufton, vuan në vetmi.

Por Frojdit i intereson vetëm sinqeriteti dhe jo mirësjellja. Ai ka rënë në disa gjurmë dhe i ndjek ato. Pikërisht drithma e kolegëve provon se padashur ai e ka vënë gishtin në vendin e sëmurë, e ka prekur nervin e çështjes me të parën. Me atë vendosmëri të palodhur, me atë guxim burrëror e me atë aftësi intuitive, të cilat, të marra së bashku, formojnë gjeninë e tij, ai vazhdon të shtypë gjithmonë e më fort vendin e ndjeshëm, gjersa, më në fund, i thati të çahet, plaga të pastrohet dhe të mund të shërohet. Kur fut sondën e tij për herë të parë në atë botë të panjohur, ky mjek i vetmuar nuk e parandien ende gjithçka do të zbulojë në errësirë. Por ai e merr me mend se ç'humnerë është dhe thellësia e tërheq pareshtur si magnet shpirtin krijues.

...S'mund të pranoja që qënia na vinte nga jashtë, që ajo mbahej për inerci dhe që lëvizjet e shpirtit ishin pasojë e lëvizjeve të mëparshme. Po pse e kaluara duhej të më pasuronte me çdo kusht? S'më kishte krijuar ajo, përkundrazi isha unë ai që, duke rilindur nga hiri im, e shkëpusja nga hiçi kujtesen time falë një krijimi që filionte gjithmonë nga e para. Vdekja, gjithmonë e më e afert, më ndriçonte më fort me dritën e saj të errët. E ula poshtë të kaluarën para së tashmes dhe këtë të fundit para së ardhmes....

“Sa e ruan pastërtinë tënde, djalosh!. Sa frikë ke të ndyesh duart Mirë pra, qëndro i pastër! E kujt i duhet kjo dhe ç't'u desh që erdhe midis nesh? Pastërtia është ide e fakirëve dhe e murgjërve. Ju intelektualët, anarkistët borgjezë, nxirrni shkaqe për të mos bërë asgjë. Për të mos bërë asgjë, për të qëndruar mënjanë, pa luajtur gishtin, me duart ngjitur pas trupit, veshur me doreza. Duart e mia janë të ndyra deri në bërryi. I kam zhytur në mut dhe në gjak”. - E shkruar më 1948, “Duar të ndyra”,është një dramë me përmbajtje të theksuar politike, është një nga veprat teatrore më të shquara të autorit.

"Të Mërguarit" nuk është një dramë mbi tradhëtinë, të njëmendtë apo të dyshuar, autori i "Portretit të artistit në rini" nuk do t'na paraqesë diçka kaq banale; nuk është një duel mes Riçard Rouanit dhe Robert Hendit për të zotëruar Bertën. Në skenën kulminante njëri i thotë tjetrit: "Një duel për shpirtrat tanë, ashtu të ndryshëm siç janë, kundër gjithçkaje që ata dhe bota ka të gënjeshtërt. Një betejë e shpirtit tënd kundër fantazmës së besnikërisë, e shpirtit tim kundër fantazmës së miqësisë."

Çdo vit, pothuaj gjatë një dhjetëvjeçari, Kadareja u ka dhënë lexuesve të vet nga një roman, që i befason dhe i shtang ata, i prek në shpirt, u ngjall ndjenja e mendime të thella... Ka ardhur koha që Kadareja ta marrë çmimin që meriton... Jepjani Kadaresë çmimin Nobel! "Magazine litteraire ", Paris

“Romeo dhe Zhulieta” u shkrua nga Shekspiri rreth viteve 1594-1595. Në krahasim me veprat e tjera dramës “Romeo dhe Zhulieta” duket sikur i mungon thellësia psikologjike dhe kompleksiteti strukturor i tragjedive të mëvonshme të Shekspirit. Kjo është një dramë tragjike, për dashnorët e rinj të pafat, është një vepër e jashtëzakonshme. Një romancë e pamundur, ku temat kryesore janë antiteza midis dashurisë dhe urrejtjes, përdorimi korelativ i polaritetit dritë/errësirë, trajtimi i kohës dhe dhënia e statusit kryesor fatit dhe shfaqjeve të tij në ëndrra, ogure dhe profeci që parashikojnë përfundimin e tij tragjik.

“Jul Çezari” është tragjedia e parë e Shekspirit dhe një nga tri tragjeditë me temë historike. Shekspiri shkruan për Cezarin, Brutin dhe Mark Antonin duke u mbështetur në historianin e lashtë romak Plutarkun. Jul Cezari është gjithashtu një tragjedi, por, pavarësisht nga titulli, karakteri tragjik i pjesës është Bruti, romaku fisnik, vendimi i të cilit, për të marrë pjesë për hir të lirisë, e çon atë, në një konflikt personal dhe vendin e tij në një luftë civile.

Kjo vepër përcaktohet si komedia e fundit e Shekspirit. Ndryshe nga komeditë e tjera, humori i “Shumë zhurmë për asgjë”, nuk krijohet nga situatat qesharake. Humori i kësaj vepre krijohet nga vetë karakteret dhe mënyra e sjelljes së shoqërisë ku ata jetojnë. Subjekti kryesor vërtitet rreth pengesave që i dalin bashkimit të dy të dashuruarve të rinj Klaudios dhe Heros, linja dytësore e ngjarjeve, “lufta zbavitëse” e dy gjinive që zhvillohen midis Beatriçes dhe Benedikut, është shumë tërheqëse dhe interesante dhe zbavitëse në krahasim me të parën.

Drama "Pamje nga ura" trajton temën e emigracionit klandestin në Amerikën e vteve '50 por në të' ndërthuren një sërë problematikash: dashurore, sociale, psikologjike, të moralit, të ligjshmërisë dhe të inçestit, të komunikimit të qytetërimeve dhe kodeve të tyre. Intriga që e mban dramën në këmbë është gërshetimi apo kundërvënia e Kodit të nderit siçilian me Kodin ligjor amerikan, me kuptimet e qendrimet e tyre të ndryshme, që autori ua vesh personazheve në sjelljen skenike dhe në veprimin dramatik.