Në Mynih, Maksi është rritur bashkë me maçokun e tij Miks, me të cilin ka një lidhje shumë të thellë. Pasi arrin moshën e pjekurisë dhe pavarësinë nga prindërit, Maksi shkon të jetojë vetëm duke marrë me vete edhe maçokun e dashur. Fatkeqësisht puna e tij e detyron shpesh të jetë jashtë shtëpisë dhe Miksi, i cili po plaket dhe po e humbet shikimin është i detyruar të kalojë orë të gjata në vetmi. Por një ditë dëgjon një zhurmë që vjen nga qilari dhe e kupton që duhet të jetë një mi... Një tjetër histori e madhe miqësie midis të ndryshmish, që do të argëtojë dhe prekë breza të ndryshëm lexuesish, sepse pikërisht kjo është magjia e Luis Sepulvedës.

Për ata që shkojnë në Greqi: të punojnë apo të pushojnë, të zgjidhin një hall apo thjesht të gëzojnë, ky fjalor përmban 5.000 fjalë në 10.000 shprehjet më të nevojshme në bisedat e përditshme, me shqiptimin e fjalës greke dhe ortografinë e saj të saktë.

Një fëmijë që humb prindin, thirret jetim; një grua që humb të shoqin, thirret e ve; një burrë që humb partneren, thirret vejan. Por a ka një emër për prindin që humb fëmijën? A mundet bota ta quajë ende "materie" prindin që mbetet jetim i fëmijës së vet? Duket sikur diçka është zhvendosur në kurdisjen logjike të jetës kur ndodh kjo, diçka e pamëshirshme është gatuar në zonat më të errëta të fatit. Në këtë rrëfimin personal të sajin, autorja Flutura Açka, është përpjekur ta gjejë këtë fjalë fatale: "E pabir". Kështu thotë ajo se ka mbetur pas 5 majit të vitit 2018, kur humbi nga një sëmundje e rrallë, djalin e saj të vetëm tetëmbëdhjetëyjeçar. Gati më shumë se dy yjet pas lamtumirës me të birin, e pashëruar prej dhimbjes së padurueshme të mungesës, ajo merr një "udhëtim" personal dhe me detaje tronditëse nëpër tragën e ferrit që kaploi jetën e saj. Ky vetërrëfim shkon në zemër të lidhjes së epërme Mëmë-Bir dhe është një thirrje për ruajtjen e shkëlqimit të kujtimeve, si e vetmja pasuri që ka vlerë për prindër me fat si të sajin. Ajo hulumton zinë, si një proces i gjatë dhe përcaktues i jetës pas ikjes pa kthim të fëmijës, merret me identitetin e jetës mes dy kulturave ku endet jeta e saj dhe hyn në thellësitë metafizike të humbjes, pa e kthyer atë në një përqarje mbytëse për lexuesin. Ky libër nuk mëton të zgjojë dhembshuri, as të shpjegojë se sa e tmerrshme është vdekja, si "substanca" që ndërton pikëllim, por se sa tragjike është ta mbyllësh jetën në të ritë e tu të bukur, dhe më tej, se sa fatale është të mos dish ta jetosh atë edhe ashtu, të shkurtër nga fati. Ky "udhëtim" tronditës, më i vështiri i jetës së autores, si qenie dhe si shkrimtare, është njëherësh një thirrje për vlerën e jetës dhe dashurisë njerëzore.

"Të zgjohesh një mëngjes dhe të mos dish nëse e do ende gruan që ke pranë, gruan me të cilën ke ndërtuar një familje, një jetë. Nuk qe ndonjë ngjarje, ndonjë situatë, ndonjë tradhti që ju largoi. Ndodhi pa shpërthim, në heshtje, ngadalë, me hapa të vegjël dhe të paparashikueshëm. Një ditë, duke parë drejt njëri- tjetrit, u gjendët në anët e kundërta të dhomës. Dhe qe e vështirë edhe ta besonit." Ajo e Markos dhe Anës dukej si një dashuri që ishte në gjendje t'i mbante premtimet. Por tanimë Markos nuk i kujtohet se cila qe mbrëmja e parë kur nuk e ndezën muzikën, kur nuk e hapën shishen e verës. Mbrëmjen e parë kur, nga lodhja, nuk e përkëdheli. Kur bashkëpunimi u shndërrua në garë. Ndoshta dashuria, ashtu si flakët, ka nevojë për oksigjen dhe se, nën një kambanë, ajo shuhet. Ndoshta, thjesht, është gjithçka shumë e ndërlikuar. Libri i ri i Fabio Volo-s rrëfen për krizën e një çifti dhe udhëtimin e tyre, fizik dhe të brendshëm, për ta përballuar. Një roman i sinqertë, i drejtpërdrejtë, që di të fotografojë zigzaget dhe kontradiktat e vogla të marrëdhënieve tona. Një histori ku mund ta gjesh veten sërish, të emocionohesh dhe të kuptosh nëse ekziston, në njëfarë çasti, një mënyrë e re për të ndenjur.

Pasi t'i kesh kuptuar emocionet e përgjithshme njerëzore në një rol si tek Ofelia, ku ti e di se kur dhe nga se dhe pse vjen zemerata ose mbrojtja, vuajta hareja apo pëshpërima, si ta kërkoje rasti, kur gjithcka eshte e qarte, ti nis të kërkosh një kualitet themelor: Lirinë për të shprehur emocionet. Lirinë e pafund, absolute dhe ne clirim terésor, kjo liri është edhe thelbi i karakterizimit të emocioneve njeherësh. Kur struktura e brendshme e rolit tënd është studiuar e ndërtuar siç duhet, kur ti e zotëron shfaqjen e saj të jashtme, kur Shorenja e mendimeve të karakterit është në akord perfekt me mënyrën e të menduarit të autorit, ji e vëmendshme për të parë gjatë provave se kur dhe ku emocionet rriten e përndizen me vështirësi. Kerko arsyet.

Robert Shuman dëshmoi se çështjet e mëdha politike dhe kolektive tejkalojnë fatet tona vetjake dhe kërkojnë nga ne marrjen përsipër të përgjegjësive, pa kërkuar kurrë ndonjëherë shpërblim për këtë. Këtu gjendet edhe sekreti i harmonisë dhe qetësisë së një jete si ajo e atit të Evropës: përballë konvulsioneve të historisë ai diti të mbjellë kopshtin e tij të brendshëm, pak a shumë si ai në Si-Shazel, për të rimarrë frymë dhe për të pranuar të shkojë gjithmonë e më larg drejt solidaritetit. Do të ishte me shumë vlerë sikur lexuesit e shumtë, sidomos ata që ushtrojnë dhe do të ushtrojnë përgjegjësi në gjirin e shoqërisë, të mund të gjenin në këto faqe frymëzimin dhe kurajën për t'i shërbyer një njerëzimi së fundmi të çliruar nga frika dhe urrejtja e të rimerrnin rrugën e vëllazërimit që nuk njeh asnjë kufi.

Për figurën e Talejranit është shkruar shumë dhe vazhdon të shkruhet edhe sot. I mëshohet dhe jo pa të drejtë, karakterit të tij dhelparak dhe natyrës prej zhvatësi të regjur, manipulimeve dhe intrigave fantastike, shpesh të paskrupullta, për arritjen e synimeve politike. Theksohet bashkimi në një i pragmatizmit politik me amoralizmin njerëzor. Sigurisht, janë veçori të pamohueshme dhe Tarleja realist nuk i kursen penelatat më të thekshme për evidencimin e tyre. Por po aq gjerësisht dhe me ngulm, madje, pa u druajtur as përpara përsëritjeve, thekson faktin se Talejrani diplomat dhe burrë shteti njohu vetëm fitore në karrierën e tij të gjatë dhe të ndërlikuar. Librin e përshkon ideja brilante se busulla talejraneze funksionoi mrekullisht saktë dhe prandaj rruga e zgjedhur e çoi drejt fito-reve. Lajtmotiv të jetës dhe të veprës së Talejranit akademiku rus ka bërë fjalët e vetë Talejranit: “Për hir të Francës".

Nëse keni vuajtur nga ndonjë sëmundje kronike, dijeni që nuk jeni vetëm. Përkundrazi, jeni një nga miliona njerëzit që përballen me simptoma misterioze, të cilat komuniteti mjekësor ka filluar t'i lidhë me gjëndrat tiroide. Deri tani, njerëzimi ka pritur më shumë se njëqind vjet që mjekësia të gjejë zgjidhjen përfundimtare për sëmundjen e tiroideve, por nuk ka ndodhur. Edhe mjekët më të mirë nuk e kanë zbuluar ende se ç'fshihet pas vuajtjeve tuaja. Tiroiditi hashimoto nuk do të thotë se trupi po sulmon veten. Edhe për kancerin e tiroideve nuk dimë shumë gjëra. Nuk është fundi i botës, nëse nuk i ke më tiroidet. Sëmundja e gjëndrave tiroide nuk është e trashëguar. Diagnozat e ditëve të sotme nuk i shpjegojnë aspak gjithë ato vite vuajtjeje nga simptoma misterioze. Kuptimi që fshihet pas sëmundjes së tiroideve, një sëmundje kaq e përhapur së fundmi, është shumë më i thellë nga sa dimë ne. Të dhënat që do të lexoni në këtë libër, as i keni lexuar dhe as i keni dëgjuar më parë. Ka ardhur koha ta merrni situatën nën kontroll dhe të bëheni ekspert për gjëndrat tiroide. Zbuloni arsyet e vërteta dhe rrugën e shërimit për dhjetëra simptoma dhe gjendje, si: dhimbjet, ankthin dhe depresionin, sëmundjet autoimune, turbullirën mendore dhe mungesën e përqendrimit, kancerin, virusin epstein-barr, ndërlikimet gjatë shtatzënisë, mbilodhjen, mononukleozën, fibromialginë dhe sindromën e lodhjes kronike, rrallimin dhe rënien e flokëve, tiroiditin hashimoto, dhembjet e kokës dhe migrenën , aritminë, marramendjen, hipertiroidizmin, hipotiroidizmin, simptomat e menopauzës, shtimin e papritur në peshë, çrregullimet me gjumin, shpimet e mpirjet etj.

""Rënkime shpirti", është një kryevepër, një skenar filmi me mesazhe të mëdha. Tema, që trajtohet në këtë novelë, është shumë e rëndësishme, aktuale, të rrënqeth e të mbush me emocione, që rrallë i ke provuar në jetë..." Tinka Kurti

Shumë nga ne besojnë se jemi të lirë t'i japim formë fatit tonë. Po sikur vullneti i lirë të mos ekzistonte? Po sikur jetët tona të ishin në pjesën më të madhe të tyre të paracaktuara, të skalitura në trurin tonë - zgjedhjet tona se çfarë do të hamë, me kë do të biem në dashuri, madje edhe ato që besojmë, të mos jenë vërtet zgjedhjet tona? Neuroshkenca po sfidon çdo gjë që mendojmë se dimë rreth vetes, duke nxjerrë në pah mënyrën se si i marrim vendimet dhe formojmë realitetin tonë, të pavetëdijshëm për rolin e pjesës së pandëgjegjshme të mendjeve tona. Hannah Critchlovv, një nga emrat më në zë të neuroshkencës, pasqyron në mënyrë të gjallë jetën e përditshme të saj dhe ekspertëve të tjerë të fushës, si potencialin e jashtëzakonshëm. Po ashtu edhe rreziqet, të cilat lindin si pasojë e të qenit në gjendje të parashikojmë të ardhmen tonë të mundshme - dhe mënyrat se si mund të ndryshojmë atë që tashmë është përgatitur për ne. Në mënyrë të qartë, ndriçuese dhe mbreslënëse, Shkenca e Fatit revolucionarizon të kuptuarit se cilët jemi - dhe na fuqizon në ndihmën për të t'i dhënë formë një të ardhmeje më të mirë për veten dhe botën që na rrethon.

Ky roman u shkrua pas një udhëtimi dashurie në Paris. Ishin ditë të trazuara; një Shqipëri e traumatizuar nga ngjarjet e '97-ës dhe një Paris i qetë marsi me një shi të kaltër që binte vazhdimisht. Autori i kishte premtuar gruas se një ditë do festonin muajin e mjaltit në Paris. Natyrisht ishte një premtim i dhënë në çaste frymëzimi, që harrohej shpejt. Por kjo ndodhi krejt rastësisht dhe ajo javë magjepsëse bëri që të shkruhej ky roman. I ndihmuar shumë edhe nga një rastësi. Fjalia e parë u shkrua në hotel, pikërisht në atë dhomë ku kishte jetuar Heminguej me të shoqen. Në qendër të romanit është jeta e një tregtari që nuk e gjeti veten asnjëherë në shoqëri. Para luftës ai provoi dramën, pas saj komedinë, sepse i duhej të përshtatej në rrethana absurde që të arrinte të mbijetonte. Shpesh në kohë tragjike të vjen në ndihmë maska e arlekinit, sepse buzëqeshja e zbut ndëshkimin. Ky roman lexohet si një komedi dhe lë mbresën e një tragjedie.

Përshëndetje, Jemi grupi tea sistersl Studiojmë në kolegjin e miushfordit dhe na pëlqejnë aventurat e misteret! Jemi shoqe shumë të veçanta, madje më shumë se shoqe... Motra! Një grup i njohur i muzikës pop ka ardhur të regjistrojë albumin e ri në miushford! Do të jetë një rast i papërsëritshëm për të dëgjuar shumë muzikë të mirë dhe për të lidhur miqësi të reja, duke zbuluar edhe talcntc të fshehura...

“Rrathë të brendashkruar, ashtu si të gjitha botimet e mëparshme të Rudolf Markut, sjell jehona verbale, sonike dhe ideore prej traditës më të mirë të poezisë refleksive, pa cak gjuhe a kulture. Libri që marrim në dorë ka peshën e një modeli të atletizmit gjuhësor dhe estetik, është një tour de force aludimesh dhe aluzionesh, i ndërton kuptimet e veta me zhdërvjelltësi stilistike, ngaqë autori prej pesë dekadash e koncepton shkrimin e poezisë jo si pauzë meditimi, por si një proces të pandërprerë navigimi në galaksinë e mundësive shprehëse.” Gëzim Basha

Suedi, vitet '70. Në një fshat të humbur pranë bregut të një liqeni, një vogëlushe me emrin Lo është vetëm 6 vjeçe kur takohet për herë të parë me Lukasin, natën e një zjarri të madh që kërcënonte komunitetin e tyre. Të dy fëmijë emigrantësh, të dy të dashuruar marrëzisht pas tokës, ata u bënë miq të ngushtë, pavarësisht pengesave të forta nga ana e familjes së Losë. Takohen fshehurazi në një shtëpi të braktisur buzë liqenit dhe të dy bashkë kalojnë verat kredhur në ujë dhe dimrat kruspullosur brenda shtëpisë, duke risjellë e ringjallur fragmente të filmit të tyre të preferuar "Deri në frymën e fundit". Historia e dashurisë që na rrëfen Anne Sward nuk ka asgjë tradicionale. Ndjenja që lidh Lonë me Lukasin është një prej atyre që të gjithë e kemi ëndërruar, të paktën një herë: e dinë që i përkasin përgjithmonë njëri-tjetrit, e dinë që s'mund të jetojnë pa njëri-rjerrin. Tragjedia është që e dinë edhe se nuk mund të jetojnë me njëri-tjetrin. As me ty, as pa ty. Me hijeshi të jashtëzakonshme, shkrimtarja suedeze na shoqëron në këtë rrugëtim të trazuar dhe pa destinacion, që i shtyn dy protagonistët të luftojnë për të gjetur atë fill që i Iidh në mënyrë të pazgjidhshme: pushtetin e fshehtë të dashurisë së tyre të mbrapshtë. “Seks dhe pikëllim, në një përzierje të dëshpëruar. Tërhiqesha duke thënë jo. Ti gjithmonë thua jo, më thoshte vështrimi i tij, Më do, nuk më do, më do, por me çlloj dashurie? Mes nesh nuk mund të kishte seks.” “Kjo përrallë rritjeje dhe formimi ka të gjithë përbërësit e duhur: seks, vdekje, fëmijëri të humbur; por dallohet për rrëfimin mbresëlënës.” -Daily Mail “Psikologjikisht i thukët... Anne Sward rrëfen rrjedhshëm për dashurinë, tradhtinë dhe komplekset e zemrës së njeriut.” -Independent

"Dua të divorcohemi." Mjaftuan pesë fjalë që universi i Polinës të tronditej. E strehuar me të birin katërvjeçar te prindërit e saj, ajo i lë ditët të rrjedhin duke pritur që dhimbja të venitet. Deri në çastin kur vendos të marrë në dorë jetën e saj. Nëse ndjenjat e Benit janë zhdukur, mjafton t'i gjallërojmë. Kështu, çdo ditë, ajo do t'i shkruajë një kujtim të historisë së tyre. Por kjo zhytje në të shkuarën mund të nxjerrë edhe sekretet e varrosura thellë. Me ndjeshmëri ekstreme dhe shumë humor, Virginie Grimaldi arrin të na bëjë të rijetojmë çastet e jetës dhe dashurisë, duke kaluar nga e qeshura në lot. Një histori universale.

Gjatë gjithë jetës Evën e kanë mbajtur larg meshkujve. Larg të vërtetës, të së shkuarës së saj. Por me të mbushur të gjashtëmbëdhjetat Evës i duhet të përballet me fatin e vet. Për të janë përzgjedhur tre kandidatë të mundshëm. E ardhmja e njerëzimit tashmë është në duart e saj. Ajo gjithmonë e ka pranuar fatin. Derisa takoi Bramin. Eva do që të vendosë vetë për jetën e saj. Do që të jetë e lirë. Por si mund të zgjedhë mes dashurisë dhe të ardhmes së racës nierëzore? "Eva e njerëzimit" është libri i parë i një trilogjie mbresëlënëse, shkruar nga autorët bestseller Tom dhe Giovanna Fletcher

Agim Nesho është diplomuar në inxhinieri elektrike dhe më pas në drejtësi. Ka punuar si asistent profesor në Universitetin e Tiranës, drejtor i përgjithshëm i Qendrës Kombëtare për dokumentacionin Shkencor e Teknik - në Akademinë e Shkencave dhe më pas President i Fondacionit për Çështjet Europiane. Në vitin 1997 ka qenë këshilltar politik i Kryeministrit dhe më pas emërohet Ambasador i Jashtëzakonshëm dhe Fuqiplotë i Shqipërisë në Organizatën e Kombeve të Bashkuara, New York. Për një periudhë njëvjeçare mbajti edhe detyrën e ambasadorit të Republikës së Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Më 2009 bashkëthemeloi Këshillin Shqiptar për Marrëdhënie me Jashtë. Kontribuon në shtypin ndërkombëtar si në Foreign Policy, The National Interest, Fox News International etj. Botimeve të tij të mëparshme, «Në mirëbesim: Shënime të një Ambasadori» 2006 dhe «Boshtet e mbivendosura të politikës së jashtme»; Për një diplomaci aktive në shekullin XXI» 2013, i shtohet edhe eseja «Një marrëveshje në lojë-shahun e Fuqive të Mëdha. Ballkani në shekullin XXI» që keni në dorë...