"Budallai" është legjenda e paharrueshme e një burri, e një gruaje dhe e një kombi të ndarë. Megjithëse nuk ështe një roman drejtpërdrejt mbi genocidin Armen, kryevepra e Raffit është po aq e rëndësishme për të kuptuar kontekstin historik nën Perandorinë Osmane në fund të shekuliit të 19-të. Ngjarjet e romanit vendosen në sfondin e luftës Ruso-Turke mbas vitit 1877, shumë kohë para fillimit të masakrave masive. Nëpërmjet veprave të tij Raffi, bëri thirrje për veprim, unitet dhe mbështetje tek vetja. Shumë nga kritikat adresuar komunitetit armen të kohës; janë problematika po aq të rëndësishme edhe sot për popullin armen. Ai parashikoi se çfarë do të ndodhte me kombin e tij nëse vetë ai populli nuk do të ngrihej që të kërkonte ndryshimin e fatit, që fuqitë e mëdha kishin përcaktuar për të.

‘’I pastër nga pështjellime metaforash të kota, i kthjellët në imazhe e lexim. Librat e përsosur nuk janë botuar kurrë, por këtu do gjeni poezi të cilat lexohen me ëndje e nganjëhere "e zgjidhin përfundimisht dilemën e zgjimit të brymës". —ARBËR AHMETAJ Zvicër “...në poezitë e freskëta të librit të saj poetik autorja i këndon me patos, dashurisë, jetës, bukurisë së natyrës dhe atje ku gjen zhgënjim me forcë dhe dinjitet di të dalë nga kjo gjendje edhe më e fortë, më e bukur e plot dinjitet.” —KRISTAQ TURTULLI Kanada “...gjëja e parë që më bie në sy, është ndryshimi i saj nga njëri libër, tek libri pasardhës... Jam i bindur që ka rritje ose më mirë më bind libri i saj, që këto prurje poetike janë në rritje, sidomos në aspektin cilësor, i cili është treguesi më bindës i mbrothësisë së një poeti.” —ILJAZ BOBAJ Greqi

Në vitin 2010 po vizitoja të afërmit e mi në Londër. Kushëriri im i dytë, Ernesti, së bashku me gruan e tij, Daivan, që në atë kohë punonte si atashe kulturore në Ambasadën e Lituanisë në Mbretërinë e Bashkuar, me mirësjellje më sugjeruan që të qëndroja tek ata dhe të shikoja qytetin, meqë nuk e kisha vizituar më parë. Një ditë, vizituam Muzeun Perandorak të Luftës, dhe rastësisht, aty hasa diçka që më tronditi, më pikëlloi dhe më bëri të ndieja turp. Në pjesën kushtuar Holokaustit, është një diagram që tregon ku dhe sa hebrenj janë vrarë në Evropë gjatë Luftës së Dytë Botërore, dhe në atë diagram gjeta edhe qytezën time fatkeqe, në veri të Lituanisë, ku ishin shënuar vetëm numrat dhe thjesht këto fakte: 1.160 hebrenj janë vrarë aty nga nazistët dhe bashkëpunëtorët vendas. Nuk di si ta shpjegoj, por papritur u ndieva i demaskuar. Për dyzet e pesë vjet nuk kisha pasur fare interes për këtë temë, e kisha shmangur, i kisha bërë bisht sepse, me shumë gjasa, i isha trembur së vërtetës. Tani e vërteta kishte marrë formë dhe ishte paraqitur në trajtën e fakteve të pandryshueshme.

Mateoja me Tomin kurrë nuk do të kenë kartë krediti as kartë parkimi në portofolin e tyre. Kurrë nuk do të kenë portofol, e vetmja kartë e tyre do të jetë ajo e invalidit. Ajo është ngjyrë portokalli, që të duket e gëzueshme. Aty shkruhet, me germa të blerta, "Ka shumë vështirësi të qëndrojë në këmbë". Atë ua ka lëshuar komisari i Republikës për Parisin. Niveli i paaftësisë së tyre, në përqindje, është 80 %. Komisari i Republikës, që nuk ushqen asnjë iluzion lidhur me zhvillimin e tyre, ua ka lëshuar si dokument "të përhershëm". Karta është me fotografi. Kokën e kanë të çuditshme, vështrimin të përhumbur... Çfarë po mendojnë ? Karta e tyre ende më shërben. Nganjëherë e vë te xhami i përparmë i makinës kur e kam parkuar keq. Falë tyre, i shmangem ndonjë gjobe. Maria, ime bijë, u tregoi shoqeve të klasës që ka dy vëllezër handikapatë. Ato nuk deshën ta besonin. I thanë që s'ishte e vërtetë, që ajo po shiste mend. Ku do shkojmë o ba? është botuar nga Editions Stock në 2008 dhe është fituese e çmimit Femina në Francë. Dy fëmijë me aftësi të kufizuara, familje e braktisur nga nëna, humor i zi, përjetime të pazakonta, marrëdhënie tronditëse, ky është thelbi i veprës autobiografike të Jean-Louis Fournier e që vazhdon të zgjojë debate të shumta te lexuesit...

Hybrisi është nocion i përdorur shpesh në mendimin grek që shkon paralel e në mënyrë të pandashme me Dhiqi-n (Dikh), vajzën e Themisit që na tregon drejtësinë. Po ashtu, edhe me Nemesis, hyjni e hakmarrjes dhe ndëshkimit të perëndive, hakmarrjes që ndodhet në natyrën e çdo qenieje. Nemesis është ndëshkimi ndaj njeriut që iu dorëzua hybrisit për të rivendosur ekuilibrin dhe rregullin në botë. Hybrisi dhe Nemesisi, binomë në tragjeditë greke. Tek autorët modernë, nga më të rëndësishmit që kanë trajtuar hybrisin është Albert Camus, Martin Heidinger, Hanah Harendt.

Odisea është vepra, që ka ndikuar më shumë në psikologjinë dhe literaturën evropiane, pa të cilën as Servantes, as Defoe, as Stevenson, as Kafka, as Joyce, nuk do të kishin kryeveprat e tyre. Është poema epike së cilës Perëndimi i ka besuar kuptimin më të thellë të kërkimit, të udhëtimit, të fantazisë, të ëndrrës, të kthjelltësisë, të ironisë, të maskës, të aftësisë së pafundme të metamorfozës: ajo zë një pozicion kryesor pa të barabartë në formimin e identitetit perëndimor.

Odisea është vepra, që ka ndikuar më shumë në psikologjinë dhe literaturën evropiane, pa të cilën as Servantes, as Defoe, as Stevenson, as Kafka, as Joyce, nuk do të kishin kryeveprat e tyre. Është poema epike së cilës Perëndimi i ka besuar kuptimin më të thellë të kërkimit, të udhëtimit, të fantazisë, të ëndrrës, të kthjelltësisë, të ironisë, të maskës, të aftësisë së pafundme të metamorfozës: ajo zë një pozicion kryesor pa të barabartë në formimin e identitetit perëndimor.

"Arti i luftës" i gjeneralit Sun Tzu, është një traktat i lashtë ushtarak kinez që daton nga afërsisht në shekullin e 5-të para Krishtit. Vepra, e cila i atribuohet këtij strategu të lashtë ushtarak; është e përbërë nga 13 kapituj. Çdo kapitull i kushtohet një aspekti të veçantë të luftës; rregullave; strategjive dhe taktikave ushtarake, dhe si duhet të zbatohen ato. Ky material, që konsiderohet si një nga tekstetmë të rëndësishme mbi artin luftarak, dhe i përfshirë pothuajse në të gjitha antologjitë dhe traktatet ushtarake; është zyrtarizuar nga Perandori Shenzong në vitin 1080.

Londër, viti 1926: gruaja shtatzënë e Henri Tuistit largohet nga shtëpia për të takuar një mikeshë. Rrugës, tragjikisht përfshihet në një aksident që i sjell vdekjen e menjëhershme, megjithëse për mrekulli, fëmija i saj mbijeton. Henri mbetet fillikat përveç foshnjës së vogël–një baba beqar në një botë ku të tillë baballarë janë shumë të rrallë. I terrorizuar nga një frikë paralizuese se dikush mund t’ia rrëmbejë atë, ai nxiton ta strehojë vogëlushen e porsalindur në shtëpi. I sfilitur nga faji dhe frika, përpiqet të qëndrojë larg syve kureshtarë të botës. Por një mbrëmje, një njeri i pazakontë, hije, i drejtohet Henrit me emër. Burri thotë që ka humbur kujtesën, por e vetmja gjë që mban mend është se e quajnë Xhek. Henri e gjen veten të dyzuar mes frikës, por edhe mes një tërheqje të pazakontë ndaj Xhekut, dhe sa më shumë kohë kalojnë së bashku, aq më shumë Henri e ndien që ky burrë i sjell një lloj jehone të gruas së tij të vdekur. Mënyra si sillet, gjërat që ai thotë... Kështu Henri pyet veten, mos është rikthyer gruaja e tij? A është Xheku thjesht pjellë e fantazisë së tij, pasojë e dëshpërimit? Apo mos ka rënë pre e një batakçiu të regjur? Kush e ka dërguar atë në të vërtetë? “Me ndjeshmëri të madhe dhe përkundër sfondit të pasur të viteve 1920 në Londër, Rebecca F. John na tërheq në intimitetin e një rrethi të ngushtë miqsh, të çekuilibruar pas vdekjes së papritur të Rubi Tuistit. Libri eksploron se si, në një përpjekje për të gjetur ngushëllim, pikëllimi na bën të brishtë duke lejuar të sodisim ato mundësi që deri pak më parë ishin të pakonceptueshme. Në zemër të këtij romani ka mistere që janë çuditërisht imponuese, ndërsa psikologjitë e personazheve tërhiqen aq bukur, saqë në fund të librit u ndjeva e përndjekur nga largimi i tyre. I qetë, prekës dhe i garantuar për të lënë një përshtypje të mirë, “Përndjekja e Henri Tuistit” është një libër magjepsës, një perlë që duhet lexuar.” – Clare Wigfall “Proza e Rebecca F. John-it është e gjallë dhe tejçon një vrojtim inteligjent. – Sarla Langdon, Swansea Bay

- Fitues i Goldsmiths Prize 2014. - Fitues si romani më i mirë në Costa Book Awards 2014. - Fituese e Saltire Society Literary Book of the Year Award 2014. - Fitues i Baileys Women’s Prize for Fiction 2015. - Është përzgjedhur në listën e kandidaturave për Man Booker Prize 2014. - Gjithashtu është nominuar për Folio Prize 2015. “Dy botë paralele” është një roman rreth gjithanshmërisë së artit, i mrekullueshëm, kompleks dhe postmodern. Është një bisedë e shpejtë e lakimit të zhanrit midis formave, kohërave, të vërtetave dhe trillimeve. Libri ka dy histori që gërshetohen me njëra-tjetrën si një spirale e dyfishtë. Në njërën anë është një artist i Rilindjes i viteve 1460: Françesko del Kosa, një figurë e marrë nga jeta reale, i cili është përgjegjës për një seri afreskesh goditëse në pallatin Schifanoia në Ferrara, Itali. Në anën tjetër është vajza i një vajze të viteve 1960: një adoleshente e quajtur Xhorxha, mamaja e së cilës vdes papritur, dhe e cila përpiqet të përballojë humbjen e saj nën vorbullën e një shpjegimi logjik të vdekjes së të ëmës bashkë me vëllain e saj të vogël dhe babain, i cili i zhytur në dëshpërimin e tij është thuajse joekzistent në familje. Dy histori dashurie dhe padrejtësie ndërthuren në një fill të vetëm të pazakontë, ku koha bëhet e pa kohë, struktura bëhet lojcake, njohuria bëhet misterioze, trillimi bëhet i vërtetë—dhe të gjitha gjërave të mirëqena në jetë u jepet një shans i dytë. “Ali Smith është një tregimtare mjeshtërore, dhe “Dy botë paralele” është një roman tërheqës dhe erudit që në kuptimin e plotë të fjalës mund të na bëjë të rishqyrtojmë mënyrën se si lexojmë.” —The Philadelphia Inquirer “Magjepsës…. “Dy botë paralele” në të vërtetë funksionon në dy mënyra paralelisht, duke demonstruar jo vetëm fuqinë e artit në vetvete, por gjithashtu edhe mjeshtërinë e prozës së Smith-it.” —San Francisco Chronicle

"Libri për zonjën e paharruar Rushen Golemi më ka përpirë. Kemi një libër biografik ku përshkruhet jeta e një gruaje të rrallë të cilën e kam njohur. Ky libër është përshkrimi besnik i jetës së gruas intelektuaie shqiptare, një jetë që përshkon trajektoren e faqeve më tragjike të historisë së vendit tonë... Autorja ka ditur të qëmtojë momente pikante nga jeta e dikujt që ka lënë një emër të madh! Emocionohesh duke e lexuar këtë libër! Një fëmijëri e qetë e protagonistes e cila thyhet jo pak nga sistemi absurd, figurat e gjyshërve-këtyre fajtorëve pa faj, tatëpjetat e familjes pasi babai burgoset, egërsia e kohës mbi Rushenin e vogël dhe adoleshente më kujtojnë "Shënimet nga shtëpia e vdekjes" e Dostojevskit. Sfida për ta stampuar emrin si një kirurge grua në mjekësi, skenat aq prekëse për shpëtimin e pacientëve, krijimi i familjes, thirrja që i bëri koha për t'u angazhuar në politikë bashkë me skenat tronditëse të Sigurimit të Shtetit, të cilat na kthejnë në ligësinë e asaj kohe, dhe epilogu i librit janë përshkruar mjeshtërisht e me elegancë nga autorja. Spikat një delikatesë stilistikore në të shkruar e një realizëm besnik në përmbajtje, të cilat bëjnë që libri të lexohet me kureshtje e të vijë rrjedhshëm tek lexuesi. Vihet re një përkujdesje stili, e stili në një vepër, është ndjenja. Autorja shkruan për nënën e saj duke derdhur dashuri e respekt mes rreshtash të cilat komandojnë edhe stilin e veprës. Pra, stili në këtë libër nuk është një term i ftohtë, abstrakt, akademik: ai është dashuri, ndjenjë, është entuziazëm! Urimet e mia më të sinqerta autores për këtë libëri ku çdo lexues do gjejë mbase një pjesë të vogël të jetës së vet. Kjo prozë biografike është një himn për gruan inteligjente, të fortë shpirtërisht, të pakompromis në jetë, e cila la një shembull perfekt për jetën e të tjerëve! Urime Inis!"- Rudolf Marku, shkrimtar

Historia është si një kështjellë. Bedeni i një fakti të dokumentuar pasohet nga një hapësirë boshe pas të cilit vjen një beden tjetër, e kështu me radhë. Sa më e vjetër të jetë një kështjellë, aq më të çrregullta janë bedenat; disa prej tyre madje, me kalimin e kohës bien, duke bërë që hapësira boshe të zgjerohet, duke formuar shpeshherë një hendek gati-gati të pakapërcyeshëm. ...Në tullat e vjetra të historisë, gjenden ende gjurmët e gjakut të mpiksur të duarve që i kanë ngritur, por ato nuk duken, sepse tullat vendosen njëra mbi tjetrën.

Lufta në Gjeorgji po shkon drejt fundit, por ende avionët luftarakë rusë fluturojnë në qiell, dhe disa, bomba që bien rrallë, nuk shkaktojnë dëme të mëdha... Shakoja, një gazetar i njohur cinik është duke vëzhguar masakrën dhe degradimin e reklamave të firmave të njohura në botë, se si po sundojnë në tregun kaotik të Gjeorgjisë. "Adibas" është një satirë tragjike që e vë gishtin mbi plagën e falsifikimit masiv të brandeve të njohura, seksit, dha masakrës që i bëhet konsumatorit vendas. Një "roman lufte, Pa luftë", i vendosur në sfondin e një mashtrimi të madh dhe degradimit të individit.

Hana mbas pesëmbëdhjetë vitesh largimi kthehet ne Vlatava në vendlindjen e saj. Fshati do të përmbytet nga baseni i një termocentrali, por... bashkë me fshatin do të përmbyten edhe kujtimet e Hanas. Ngjarjet janë vendosur në mesin e viteve tetëdhjetë dhe në fillim të viteve nëntëdhjetë të shekullit të kaluar... Gjaku i peshkut është për fëmijët dhe prindërit, për dashurinë dhe urrejtjen, për krizat familjare, për gabimet... është një libër që të mëson si të falësh. Në bashkëudhëtimin me këtë libër duhen mbajtur mend dy këshilla të rëndësishme. Këshilla e parë: Tregoni gjithmonë vetëm të vërtetën për gjithçka, në të gjitha rrethanat. Këshilla e dytë: Mos qaj dhe mos u trishto për të shkuarën. Gjithçka që ka ndodhur dhe të mungon i takon një kohe që nuk kthehet më.

Nora shpresonte që Xhoja të vinte ta shihte tek largohej dhe kishte shpresuar që dielli do ta verbonte aq sa ajo të përkulej e të dilte në një rrugë anësore, jashtë rrezes së Manhatanhenxhit. ...Treni shkëlqente nga boja e zezë e freskët dhe përçinat e shndritshme të vendosura në një distancë të përsosur. “Të gjithë në bord”, thirri faturinoja dhe Nora shtrëngoi kolonën. Në të njëjtën kohë, byzylyku i saj me hajmali rrëshqiti poshtë kyçit, atij kyçi që ishte po aq i zbehtë dhe i lëmuar sa ç’kishte qenë në mëngjesin e 5 dhjetorit të 1925-ës. Me kokën varur dhe lotët që i rrëshqisnin butë, ajo i tha vetes se pas çdo muaji që kalonte, do ishte gjithnjë e më e sigurt se kishte bërë gjënë e duhur duke u siguruar që Xhoja qe nisur—dhe sërish po bënte gjënë e duhur që nuk e kishte thirrur atë përsëri... Ndonjë ditë mund të kishte një dashuri tjetër në jetën e saj, një jetë të cilës do t’i jepte fund pasi të kishte shijuar çdo pikëz gëzimi që mund të gjente në të. Por askush nuk do krahasohej dot me Xhonë. Nuk mund të ekzistonte një burrë tjetër me atë kombinimin e tij të rrallë e të mrekullueshëm të dashamirësisë dhe forcës. Nora Lensing do të kishte energji të mjaftueshme për dy jetë normale, por ajo nuk kishte mbaruar punë akoma me këtë që kishte tani. Ajo do të qëndronte aq kohë sa të donte dhe kur të largohej, nuk do të ishte një ditë e çfarëdoshme apo aksidentale, për t’u mbyllur përgjithmonë në mugëtirën gri. Kur të largohej, do të ishte në një perëndim fatal të Manhatanhenxhit që do ta zgjidhte vetë, kur të kapërcente pragun e dhimbjes në atë që supozonte se do të ishte ose errësirë e plotë ose ndonjë lloj tjetër drite.

Tematika e këtij punimi... përveçse nga objekti, është e kufizuar edhe nga pikëpamja e shtrirjes së saj në kohë. Këndi i vështrimit përfshin periudhën 1997-2004... Kjo periudhë është kaq shumë e ngjeshur në fakte e ngjarje, sa mund të thuhet pa frikë se veprimtaria kriminale mori trajta të ndryshme dhe ofensivë që çoi në destabilizim të tmerrshëm, kërcënues edhe sot. Në këtë libër është përzgjedhur dhe bërë objekt fenomeni i krimit shqiptar, por dhe antikrimi. Në këto faqe do të gjeni histori bandash dhe portrete kriminelësh të theksuar, çaste të bëmave më të spikatura të veprimtarisë së tyre kriminale dhe mafioze. Vendosja e një korelacioni më të drejtë ndërmjet problemeve të ngritura dhe rizgjimi i tyre ka rëndësi thelbësore për një trajtim të plotë e objektiv në të ardhmen.

...emri i Kristo Floqit është përmendur e analizuar në shumë organe të shtypit të kohës, kur ai dominoi në jetën politike dhe shoqërore. Fisnik në pamje, erudit në kulturën e tij, një personalitet poliedrik me botëkuptim të formuar nën ndikimin e disa kulturave, burrë i vërtetë shteti, orator dhe organizator i përkryer, ai i bënte vend vetes në të gjitha mjediset, shoqëritë dhe vendet ku ai jetoi pjesën më dinamike të jetës së tij. Dramat e K. Floqit përvijohen brenda caqeve të romantizmit të vonë. Në to, shquajmë motivet atdhetare, kontrastet dhe patoset e forta ideo-emocionale, duke prekur plagë e lëndime sociale. “Studiuesja i ka spikatur me kompetencë këto prirje, duke u ndalur sidomos edhe tek humori i komedive të tij, një humor disa herë tepër i hidhur, duke parapëlqyer kundërshti me peshë sociale, por pa i rënduar ato me antagonizma dhe papajtueshmëri të skajshme.” Prof. Dr. Josif Papagjoni Kritik teatri

Në një fshat të humbur, pa emër dhe në një epokë të pacaktuar, por me ceremoni dhe tradita të çuditshme, jeton një popull që i nënshtrohet "ligjeve kërcënuese" të ankthit dhe vdekjes. Në këtë shoqëri mizore ku vetëm vdekja është shpëtim, vendi i shenjtë është pylli i të vdekurve. "Vdekja dhe pranvera" është një rrëfim poetik dhe i zymtë. Është një roman për dashurinë dhe vetminë e pafund, ku tmerri dhe bukuria bashkëjetojnë me njëra tjetrën, ku fluturat janë sinonimi i shpirtrave, ku bletët simbolizojnë vdekjen dhe rilingjalljen dhe zjarri dritën dhe të vërtetën. "Vdekja dhe Pranvera" është një roman rreth joshjes. Sepse, sa herë që vjen pranvera, djemtë duhet të gjejnë forcën që të dashurohen me gratë e bukura dhe epshndjellëse të fshatit. Në prozën Katalanase ende nuk është shkruar një roman kaq i ndjerë dhe delikat.

Dy sy që e shohin botën ndryshe nga miliona sy të tjerë, dy veshë që i dëgjojnë zërat e botës, ndryshe nga miliona veshë, një zemër që, ndryshe nga shumë zemra të tjera, rreh me ritmin e kësaj bote, me ecjen e hapave njerëzore dhe, njëherësh, me shpejtë sinë e trupave kozmikë. Një shpirt që jeton çdo çast me poezinë. Një fytyrë që ngryset nga dhimbjet e planetit më shumë se nga shqetësimet e trupit të saj, natyrisht don që të shfaqet ndryshe para gjindjes. - DEMIR GJERGJI

Kjo këngë, është rrëfimi i historisë intime të Denizit dhe Xhihanit. Ata takohen në universitet, në Ankaranë e vitit '70 dhe kanë një pasion të përbashkët-muzikën. Në ditët më të errëta të shtatorit të viteve '70, marrëdhënia mes tyre merr drejtime të ndryshme, për shkak të trazirave politike. Pas tridhjetë vjetësh, romani na rikthen në një dimension tjetër, por me të njëjtin pasion si në rini, që lexohet në sytë dhe zemrën e dy njerëzve-njëri është Xhihani, i cili tani është në moshën e pjekurisë, dhe tjetra, është një e huaj por edhe një e njohur njëkohësisht. Aral i përshkruan ngjarjet në sfondin e një vendi tjetër, njerëz të tjerë, të rinj dhe një politikë krejt e ndryshme nga ajo e tridhjetë viteve më parë. Në romanin Kur këndove këngën tënde, Inci Aral i jep lexuesit një roman melodioz, një histori dashurie dhe nostalgjie të shkruar me ndjenjë, pasion dhe mjeshtri. Temat dhe subjektet e prozës së Inci Aralit përqendrohen kryesisht në emocionet, dukuritë social-kulturore dhe të trashëgimisë, në problemet e identitetit, të dashurisë, të drejtave dhe lirive të grave, dhe rolin që ato luajnë në mbarëvajtjen e familjes dhe të vetë shoqërisë. Edhe pse gratë janë fokusi kryesor në shumicën e romaneve dhe tregimeve të saj, ajo nuk e anashkalon dhe shpërfill pozicionin dhe ndikimin që kanë meshkujt sot në ndërtimin e një shoqërie të emancipuar. Aral i sheh në një marrëdhënie bashkëveprimi të ngushtë të dy gjinitë, sepse beson se harmoni është elementi vendimtar për të krijuar standardin e duhur dhe lë gjurmë të rëndësishme në historinë e shoqërisë. Inci Aral është fituese e shumë çmimeve letrare të rëndësishme.

I ulur në kafen “Mokaba”, ai vështron rreth e qark duke përthithur zbrazetiren e sheshit. Ndonëse është mars, vazhdon te ndjehet dimri. Ushtarë me uniforma të gjelbra ecin lart e poshtë, duke ndaluar para shatervanit, ku disa njerëz diç lexojne, me shikimin tretur larg në horizont duke lëshuar shtellunga avulli. Nga Centrum Ëarenhaus njëra pas tjetrës dalin gra me çanta në sup, dhe ushtarët i studiojnë me kujdes kur ecin derisa hijet e tyre zhduken tërësisht. Erik Kseri nxjerr portofolin për të kontrolluar sa para ka dhe mendon se me ato mund të porosiste shumë më tepër nga çfarë ofronte menuja. Gruaja e re me floke te verdhë, i afrohet dhe e pyet nëse do të merrte diçka. Një lëng portokalli dhe një gotë ujë. Sytë e saj ngjajnë me dy statuja të braktisura në një vend të hapur, të njëjtin vështrim e kishte hasur poshtë në metro para se ta gjente veten në shesh... Edhe në pikën e kontrollit "Çarli”, ai kishte vënë re të njëjtin shikim në sytë e ushtarëve që i kishin kontrolluar pasaportën. Edhe atje qielli ishte gri dhe heshtja e rëndë. - Në çfarë ore del nga puna? Sytë e saj u zhytën në mendime ndërsa ai buzëqeshi me ëmbëlsi.

Pas suksesit ndërkombëtar me librin "Princesha: më shumë lot", Jean Sasson dhe Princesha Sulltana i rikthehen bashkëpunimit duke i sjellë lexuesit sekretet e ndërmarra nga vetë Princesha dhe rrethi i miqve të saj, për të shpëtuar jetë grash që vazhdojnë të viktimizohen çdo ditë, të skllavërohen dhe abuzohen brutalisht, fizikisht e psikologjikisht. Në këtë libër janë rrëfyer sekretet e Dr. Meenas, e cila i ndihmon gratë e abuzuara që të rehabilitohen dhe të luftojnë pa frikë për të drejtat e tyre, sekretet e mamasë së braktisur të motrave binjake të cilat shpëtohen nga vetë Princesha, sekretet e jetëve të cilat jetojnë brenda mureve të pallatit mbretëror, si dhe të viktimave të tjera të pafajshme - gra nga Pakistani, Siria, Libia dhe ato që jetojnë në kampet e refugjatëve në Turqi - të cilat vuajnë pasojat e tmerrshme të luftës në rajon, me Jemenin e shkrumbuar dhe terrorin e shtetit islamik. “Princesha: më shumë sekrete." do të tërheqë edhe më shumë lexues të cilët kanë kureshtje për të mësuar më shumë për jetën e familjes Mbretërore Saudi, për luftën e Princeshës Sulltana dhe të mikeshave të saj për të drejtat e grave në Lindjen e Mesme, si dhe për të zbuluar një “botë" mbi të cilën, shpesh kemi informacione të gabuara.

Kuzhina Italiane është shumë e njohur për shumë llojshmërinë e saj. Shijet e ndryshme, sidomos kremrat dhe salcat, të cilat kanë tipologji klasike të një diete mesdhetare, sot mbrohen si trashëgimi e paprekshme e njerëzimit nga UNESCO. Kjo kuzhinë konsiderohet në gastronominë botërore, si nga më të famshmet dhe me ndikim të madh ndërkombëtar. Përveç shumë elementëve përmbajtësore në kuzhinën italiane, një rol të rëndësishëm luajnë produktet e blegtorisë. Amvisat dhe kuzhinierët italianë në pjatën e tyre, djathin e kanë një produkt të pazëvendësueshëm. Krahas djathit edhe vera është elementi i rëndësishëm i kuzhinës italiane. Duke qenë se edhe ky produkt vjen nga lashtësia, italianët kanë ditur jo vetëm që ta trashëgojnë, por edhe të mbeten si një nga prodhuesit më të mëdhenj në nivel botëror. Italia njihet si vendi që prodhon dhe konsumon më shumë varietete të verave vendase. Gjithashtu, në kuzhinën italiane ekspresi napolitan, është një pije e rëndësishme dhe tipike e pazëvendësueshme, që njihet në të gjithë botën.

A mund të ketë arsye më të forta se dashuria dhe urrejtja? "Dashnorët poshtë Danubit", është një histori dashurie dhe pasioni në Budapestin e pushtuar nga nazistët, është një dramë e ndërlikuar, e dy personazheve të divorcuar që ritakohen në rrethana ekstreme. Romani "ngacmon një nga plagët e pashëruara të shekullit XX, genocidin e ushtruar ndaj hebrenjve gjatë Luftës së Dytë Botërore, nga një kënd vështrimi i ndryshëm nga ai i librave të historisë. "Dashnorët poshtë Danubit" është një marrëdhënie e tensionuar e dy çifteve për mbijetesë në kulmin e luftës, është një apologji e dashurisë përballë kërcënimeve të vdekjes. Budapest, 1944. Në Evropën e shka tërruar nga lufta, Hana dhe Bora takohen përsëri shumë vjet pas divorcit të dhimbshëm. Kurrë s'e kishin menduar se do të bashkëjetonin përsëri, por në rrethana kaq ekstreme. Nazistët kanë pushtuar qytetin dhe ndjekin hebrenjtë. Bora, një aristokrat piktor dhe diplomat, strehon në bodrumin e shtëpisë së tij një çift hebrenjsh: ish-gruan dhe burrin e saj aktual, me të cilin ajo e ka tradhëtuar. Historia zhvillohet në dy plane: ai i nëntokës dhe ai i shtëpisë, ku Bora jeton me Margën, gruan e tij të dytë. Të dy botët do të hyjnë në një konflikt të heshtur i cili do ta ndryshojë në mënyrë dramatike jetën e personazheve. Teksa Bora pret çdo ditë vizitën e oficerit nazist i cili kërkon një portret nga piktori i shquar, të burgosurit poshtë e gjejnë shpëtimin te kënaqësia e dashurise, lidhja më e pastër me jetën përballë grackës së vdekjes. Kthesat e papritura të fatit do t'i detyrojnë Borën dhe Margen të mërgohen në Argjentinë, ku jeta do ti befasojë dhe do t'i tmerrojë përsëri.