..Ajo dashuri që njerëzit i bën akoma me njerëz. Ty të tremb dashuria. Mungesa e saj të trimëron. Te shpirti yt i shitur, i zbrazet, i boshatisur, ti gjen fuqinë për t'u zvarritur si gjarpër dhe për të lëshuar helmin kudo që mundesh. Kuptimi i jetës tënde është plagosja dhe vrasja e jetës së tjetrit. Jetët e plagosura dhe të vrara nga helmi yt janë dhuratat qe ti gjithë ngazëllim ia bën vetvetes. Dhe për çfarë e shet shpirtin tënd? Për çfarë e nxjerr ate në ankand? Për një kockë! Sa turp! Çfarë mjerimi njerëzor!

Petro Elefteriadhis, polic në Departamentin e Vrasjeve, sapo ka paraqitur kërkesën për dorëheqje dhe është gati për një fillim të ri të jetës së vet. Por përpara se të largohet, merr përsipër që të ndihmojë në një çështje të fundit.

Të dy ata e donin këtë dashuri të fortë dhe pasionante dhe ishin të gatshëm të bënin gjithçka që të mos e humbisnin atë. Sepse ishte një dashuri e madhe, si qielli i paanë. E pasosur, si shtrirja e shkretëtirës. E ngrohtë, si përqafimi. E ndritshme, si diamanti. E gjallë, si trupi. E virgjër, si dashuria. E pafajshme, si ndjenja. E thjeshtë dhe e madhërishme, si fjala. E fuqishme, si drita dhe besimi. E bukur, si ëndrra. E vërtetë, si jeta. Nëse venat e njeriut të zakonshëm janë të mbushura me gjak, venat e atyre të dyve ishin të mbushura me dashuri. Ashtu sikurse në venat e muzikantëve virtuozë rrjedh më shumë muzikë sesa gjak. Pa dashuri, sikurse thoshte Ciceroni, edhe qielli do të zhvishej nga drita e diellit...

“Në romanin "Memento mori", shkrimtari Doros Antoniadis shpleks lëmshin e një historie që të rrëmben. Me dialogë të gjallë, me një shkrim plot tension dhe dramacitet, romani "Memento mori" ia del mbanë që të ndezë interesin e lexuesit qysh në rreshtin e parë dhe ta çojë drejt labirinteve matematikore dhe në magjinë e zbërthimit dhe çkodifikimit të enigmave. Një triller policesk me sfond Greqinë moderne dhe me protagonistë figura të njohura që të bindin për qëllimet e tyre dhe në të njëjtën kohë të lënë pa fjalë me anët e errëta të personalitetit të tyre.” -Kelli Kritikou

Budapest, 12 shkurt 1985.I ftohti të shpon kockat, lumi ka ngrirë dhe një orakull, që dëgjohet si krrokamë, lajmëron të porsalindurin Janosh: "Fara e keqe, mandatë e keqe". Njëzet e shtatë vjet më vonë profecia provohet: 'Janosh hungarezi' arrestohet në Athinë i akuzuar për vrasjen e piktorit Milto Adriano. A është ky një tjetër krim "tipik" ku është i përfshirë rrethi i prostitucionit mashkullor? Gazetari Strato Papadopulos fillon të zbërthejë lëmshin e historisë, duke gërmuar jetë paralele, të cilat rastësisht takohen në kufijtë e realitetit të ri athinas. Një e ve gjashtëdhjetëvjeçare që ka lidhje erotike me hungarezin, gruaja e tij me të cilën ai ka një djalë, pasardhësi i një familjeje të fuqishme politike, që ka marrëdhënie me piktorin, një agjent policie dhe një tip i errët i botës së krimit janë personat kyç në një lojë shkëmbimesh të pabarabarta. Në librin e Stavros Hristodulut askush nuk duket i pafajshëm, ndërsa e vërteta fshihet, si gjithmonë, në detaje. Pasi zbulohet misteri, ujërat gri të Danubit marrin me vete histori njerëzish, të cilët dëshiruan vetëm një gjë: të dashuronin.

Edhe pse Panos Ioannides shpesh i merr subjektet e veprave të tij nga historia , ato kanë tingëllimë aktuale. Vlerat e kësaj krijimtarie të mrekullueshëm shtrihen përtej brigjet ranore të ishullit të Qipros. Sepse, pavarësisht nga natyra e lokalizuar e ngjarjeve, temat janë universale; ashtu si tek Homeri. "Deva" është një fjalë sanskrite, që mund të përkthehet "Engjëll mbrojtës", i mbretërisë së kafshëve. Në këtë roman kompleks, trajtohen dashuria dhe raportet që njerëzit vendosin me kafshët, që në të shumtën e rasteve marrin rolin e mbrojtësit të tyre. Panos Ionnides ka mundur të depërtojë me delikatesë në psikologjinë e këtyre marrëdhënieve ekzistenciale, duke e vënë gishtin në filozofinë, kushtet e jetesës dhe etikën që duhet të kemi ndaj këtyre krijesave. Duke rrëfyer detaje dhe përvoja argëtuese dhe sentimentale që ndodhin në ishull dhe përtej Qipros, lexuesi provon emocione të thella kur fillon të mësojë "gjuhën" e kafshëve. Por nga ana tjetër, edhe kafshët kanë sjellje dhe "kod" komunikimi që shpesh shkakton situata gazmore dhe hareje të pakontrolluar.

Për dashurinë që vdes, flasin ata që e kanë humbur atë, por edhe ata që e jetojnë ende. Të parët flasin për diçka që ka ndodhur, kurse të dytët e bëjnë këtë gjë nga frika e humbjes së saj. Po Denisi ku bënte pjesë? Në të parën apo në të dytën? Në fakt, as në të parën dhe as në të dytën. Sepse në rastin e tij nuk mund të flitej për një dashuri që vdes, ndërkohë kur dashuria tek ai nuk kishte lindur asnjëherë. Ai kishte humbur thjesht Silvian, trupin e saj. Nuk kishte humbur as dashurinë e Silvias për të, as dashurinë e vet për Silvian. Dashuria mes tyre nuk ekzistonte jo më tani që ishin ndarë, por nuk kishte ekzistuar asnjëherë më pare. Njeriu nuk mund të humbasë diçka që nuk e ka patur. Dy njerëz kurrë nuk mund ta bëjnë një botë të tërë të ndjehet e lumtur, por kur dy njerëz janë të lumtur me njëri-tjetrin, ata mendojnë se e gjithë bota është e përfshirë në këtë lumturi. Dashuria e vërtetë nuk është si një fije bari, që sot bleron e nesër thahet. Ajo nuk është as si një lule, sado e bukur që të jetë, që sot shkëlqen e nesër vyshket. Dashuria e vërtetë është si një pemë e madhe me rrënjë të thella, të ngulura fort deri në skajet më të largëta të shpirtit dhe të trupit, atje ku nuk arrin dot asnjë ndjenjë tjetër veç dashurisë.

Shtëpia në udhëkryq e Vassilis Vassilikos, shkrimtar bashkëkohor grek, është një roman erotik, plot sensualitet dhe seksualitet. Vepra sjell atmosferën e jetës rinore dhe të qarqeve të artistëve grekë të fundviteve '50, përshkruan ambicie të zhgënjyera dhe ëndrra të parealizuara, që, pa dyshim, shënjojnë karakterin dhe jetën e personazheve kryesore. Kjo nuk është vetëm një histori dashurie mes Janit student dhe Magdës, gruas së muzikantit Jakov. Është shumë më tepër sesa thjesht pasion, mbushur me fiksime dhe afshe të tepruara, gati patologjike. Ata e duan njëri-tjetrin, nuk bëjnë dot pa njëri-tjetrin, ndahen e kthehen së bashku nën ethet e dashurisë dhe seksit të shfrenuar. Gjatë rrëfimit mjeshtëror, mbushur me erotizëm që ndihet përmes atmosferës së ngjarjeve dhe më gjerë, në shtëpinë e Jakovit duket sikur të gjitha personazhet janë, kush më pak e kush më shumë, të përfshira në marrëdhënie sekrete apo joshje, që deformojnë raportet e tyre intime, por në të njëjtën kohë i shtyjnë ato të kërkojnë kënaqësi të reja, edhe pse me dhembje. Në këtë roman del qartë atmosfera e shfrenuar e Athinës së mesit të shekullit XX, ajo atmosferë që sundonte edhe në Europe, në kërkim të lirisë së pakufishme. I vlerësuar për portretizimin mjeshtëror të personazheve, Shtëpia në udhëkryqy romani që shënoi majën në krijimtarinë letrare të Vassilis Vassilikos, është përkthyer në 40 gjuhë dhe ka fituar Çmimin Shtetëror për Prozën e Shkurtër më 1980, si dhe shumë çmime të rëndësishme letrare.

A i vështruat me kujdes të vjetrit te fotografitë e vjetra, atëherë kur fotografet shëtitës shkonin nëpër panaire dhe nëpër sheshet dhe të gjithë qëndronin në radhë që të "përjetësohen" në fotografi, atëherë kur fotografimi në fshatra ishte "një ngjarje", zakonisht duke pozuar me pamje serioze, "të ashpër"? ndoshta kjo është fjala me e saktë, a thua se qëndronin me frikë përpara atyre aparateve fotografìke shumë të mëdha, ndienin se diçka e rëndësishme po ndodhte, dhe kishin të drejtë per këtë, paçka se sot në kohën tonë nuk e ndiejmë më se si në një fotografi koha ndalon, e mbyllim përgjithmonë kohën brenda një copë letre, një cast përjetësie (ndoshta i vetmi?) është fotografìa, a e keni vëne re?

Ky tekst është sa një studim për raportet e sotme prindër -femije, aq edhe një letër e hapur. Një letër që u drejtohet prindërve të zakonshëm, të cilët brenda familjeve të zakonshme rrisin fëmijë të zakonshëm. Një letër në mirëbesim drejtuar prindërve që mendojnë.Në mënyrë të pashmangshme këta prindër të zakonshëm hasin veshtirësi, dyshime ,probleme ndoshta edhe udhekryqe në raportet dhe marrëdhëniet me fëmijët e tyre. Në mjaft raste ata ndiejnë se dijet dhe njohuritë, mënyrat dhe fuqitë e tyre nuk mjaftojnë. Dhe gjithnjë e më shpesh shtrojnë pyetjen : “ Mos vallë fëmija ka nevojë për psikolog ?’’

Parisi është qyteti i ëndrrave. Kushdo që arrin të realizojë ëndrrën e vet për të shkuar në Paris, me siguri do të bjerë në dashuri me këtë qytet dhe kur të kthehet në vendin e tij me siguri do të dëshirojë që te ëndërrojë të rikthehet edhe një herë atje, që si një bohem i dashuruar marrëzisht të endet në çdo cep te Parisit, sepse per këdo që e ka vizituar Parisin, ky qytet është bëre me siguri dashuria e tij... Katedralja Notre Dame i tërheq njerëzit me atë forcë verbuese sic tërhiqen fluturat prej shkëlqimit të dritës së llampës, duke iu vërtitur asaj rretheqark. Edhe të verbërit e dallojnë shkëlqimin dhe madhështinë e Notre Dame. Ajo është një mrekulli e elegancës, e guximit, e madhështisë, e thjeshtësisë. Është, ndërkohë, një mbushullim i jetës, një begati e saj, mbushullim dritash, i portreteve të thjeshta, prekëse, solemne, një qytet i gurtë i populluar nga demonë dhe nga përbindësha, nga qënie përrallore, iluzive dhe utopike... Venecia - qyteti i dashurise. Kush nuk do të donte ta shijonte dhe përjetonte atë! Qyteti i njohur si "arena" më romantike e dashurive të medha, tepër pasionante, si dhe e dashnoreve të famshëm, të gjitha këto të përfshira imtësisht tek Kupidi, Erosi i latinëve. Romantizëm dhe erotizëm, dashuri e shenjtë apo dashuri shekullore. Cili qytet tjetër në botë, veç Venecias, do simbolizohej dhe mishërohej aq ngushtësisht me dashurinë dhe magjinë e saj ?...

Kur kemi linur, të gjithë pa përjshtim kemi qarë. Ndërsa të tjerët reth nesh kanë qeshur. Ne nuk e dimë pse kemi qarë, por kur rritemi kuptojmë dhe mësojme se jetën duhet ta jetojme në atë mënyrë që, kur asaj t’i vijë fundi ne të mund të qeshim. Të qeshim ne vetë, jo ata që janë reth nesh. Të qeshim jo se do prekim fundin atë fund të pashmangshëm për të gjithë, që quhet vdekje, por sepse kemi bërë në jetë atë që kemi dashur, kemi ëndërruar çfarë kemi pasur dëshirë të ëndërrojme, kemi shkuar atje ku kemi dashur të shkojmë kemi kërkuar çfarë kemi pasur të nevojshme. Kemi luftuar të kemi atë që duam dje jo thjesht të duam atë që kemi. Ata njerëz që nuk e bëjnë këtë gjë gjatë jetës së tyre, nuk kanë të drejtë të qeshin në fund të saj. Kaq kisha unë. Natën e mirë!

Në tetor të vitit 1962, gazetarit qipriot Petro Arkondidhi, i akordohet një bursë nga universiteti i Sirakuzes në Nju – Jork . Mes shumë gazetarëve nga vende të ndryshme të botes, që ndjekin të njetin program, është gazetari turk Mehmet Riza Ozguli. Edhe pse në Qipron e ndarë ka shumë armiqesi mes turqëve dhe grekëve, Arkonidhi dhe Ozguli shumë shpejt behen miq. Për Petro Arkonidhin, ky udhëtim drejt një bote të re ka dy pamje. Nga njëra anë ai është i kushtëzuar nga një element tëresisht i jashtëm: hapësirat në te cilat lëviz, njerëzit që takon, situatat në të cilat është perfshirë, mundësitë dhe vështirësitë të cilat përjeton gjatë shtegtimit si një Odise i kohëve moderne, dhe nga ana tjetër , ështe përhumbja në universin e tij të brendshëm, në nëndërgjegje, në antibotën komplekse, ku Amerika heraherës ngrihet madhështore, dhe më pas fundoset e tëra para këmbëve të tij

Në romanin "Një dashuri, dy jetë" veprojnë një galeri e tërë personazhezh, të skalitura me mjeshtëri artistike nëpërmjet majës së penës krijuese të autores. Tipa dhe karaktere me të cilat ndeshemi përditë udhëve të jetës njerëzore. Ata përfaqësojnë grup - mosha të ndryshme, nivel kulturor që ndryshon nga njeri tek tjetri për nga mentaliteti, psikologjia, mënyra e të menduarit dhe të vepruarit për të arritur qëllimet e tyre. Megjithëse "skena" dhe mjedisi ku luhet drama e fateve të tyre është me qindra kilometra larg, të duket se në çdo faqe të librit "takon" shokun e punës, mikun e tavolinës së kafesë, fqinjin tënd, vartësin, eprorin, të dashurën, njerëz me të cilët, me apo pa dashjen tënde të lidhin fije të dukshme e të padukshme në jetën e përditshme. Gjithsesi, të gjithë janë aktorë të realitetit ku lind, zhvillohet, vërtitet dhe shuhet jeta njerëzore, njerëz të sinqertë e të mirë, ambiciozë dhe hipokritë, dashamirës dhe dashakeq. Duke zhbiruar me nuhatje artistike, autorja e romanit ka mundur të depërtojë në brendësi të shpirtit të tyre, të atij "laboratori" të ndërlikuar, në thellësi të të cilit "gatuhen" ndjenjat njerëzore dhe të nxjerrë prej andej me majën e penës anët pozitive dhe negative, duke e bërë portretin e çdo njerit prej tyre të dashur, apo të urryer prej lexuesit. Një meritë e Melina Tudës është fakti, se duke i mëshuar anës së brendshme të karaktereve të personazheve, ia ka dalë mbanë me sukses që në sytë e lexuesve, "bukuria" shpirtërore të triumfojë mbi bukurinë fizike. Romani i sapo shfletuar hapet me një fjali, ku shkruhet: "Zoti thotë se njerëzit që duhen nuk duhet të ndahen". Pas kësaj lexuesi mbushet me shpresë se epilogu i librit do të jetë një triumf i kësaj fjalie, por "takimi" faqe pas faqe me personazhet e shumtë, "thyhen" edhe besimin e shpresëtarit më optimist, e bën të vuaj, të lëngojë prej dhimbjes dhe të pyesë veten: Përse duhet të ndodhë e kundërta? Përse duhet që një dashuri të ndahet mes dy jetëve, kur dy zemra nën ritmin e dashurisë duhet të rrahin si e një e vetme, me të njëjtin ritëm?! Romani është i mbushur me shumë pyetje të tilla plot ankth, që nxjerrin krye e dalin në sipërfaqe për të dëshmuar se është e pamundur t'i shmangesh rrjedhës së fatit. Ai luan lojëra të çuditshme me njeriun, duke e detyruar atë t'i nënshtrohet. Rrallë herë ai merr nga jeta atë që dëshiron, më së shumti kënaqet me atë që ka. Kësisoj edhe pse lufton, përpiqet, mundohet pa reshtur nuk mund ta zgjedhë vet fatin e jetës, përkundrazi, është fati ai që përcakton jetën e tij. Ky mesazh i lashtë sa vet jeta mbi tokë, shprehet qartazi në fjalën e personazhes kryesore, Irinit, drejtuar burrit të saj në faqet e fundit të librit: "Më vjen keq Aristo, ne të dy luajtëm dhe humbëm…!". Duke i mbyllur këto shënime, mund të themi se romani "Një dashuri, dy jetë" është një kënaqësi më tepër për lexuesin shqiptar, ku çdo njeri gjen aty një "copëz" nga jeta e vet. Pas shfletimit të faqes së fundit, m'u kujtua shënimi i një studenteje në panairin e librit: " Shpresoj që ky të mos jetë libri i fundit firmosur prej Melina Tudës". Ashtu urojmë të gjithë, derisa romanet e shkruara prej saj deri më tani, lexohen me kënaqësi prej lexuesit të çdo moshe.

Z - Orgjia e pushtetit është një roman-dokumentar tronditës për vrasjen e politikanit të shquar grek Grigori Lambraki - personazhi  Z në vepër. Vrasja nga forca paraushtarake të inkurajuara nga shteti ndodhi më 22 maj 1963, gjatë një mitingu për paqen. Disa nga përfaqësuesit e organeve shtetërore në roman paraqiten me emra të tillë, si: Përbindëshi, Vampiri, Tigri, duke simbolizuar një realitet-xhungël të Greqisë së asaj kohe, kur kishte një luftë të ashpër politike mes së Djathtës dhe së Majtës. Vrasja e Z-së në atë kohë tronditi Greqinë dhe pati një ndikim në ngjarjet që rrodhën më pas, dhe vetëm pak vite më vonë në Greqi u vendos diktatura e kolonelëve (1967). Përmes rrëfimit të vrasjes së deputetit të së Majtës Demokratike Greke, dëshmohet egërsia e pushtetit të asaj kohe në Greqi, deri në nivele të larta, për të luftuar kundërshtarët politikë. Vrasja e deputetit ishte e inskenuar, ashtu sikurse u bënë përpjekje të mëdha nga ana e pushtetit edhe për të manipuluar gjyqin për këtë ngjarje të bujshme.

“Sapo mbarova së lexuari romanin e Katina Vlahu dhe “Fijet” filluan herë të më lidhnin e herë të më zgjidhnin jo vetëm duart, këmbët por më tepër mendimet , jo vetëm ato fantastike por dhe mendimet reale të më bëheshin të dyskajshme. Ky roman është shkruar për mua , emigranten,s’ka se si të jetë ndryshe. Po ku i gjeti ngjarjet e mia , ndodhitë e atij, kujtimet e asaj, dashuritë e tyre , dhimbjet tuaja..Fijet, ato fijet e kanë fajin dhe vetëm falë tyre u shkrua ky roman bazuar në fakte ,krijuar nga imagjinata dhe thurur mjeshtërisht nga autorja. Po jam emigrante , ashtu si ty , si ju , si ata dhe si ato që na lidhin fijet në epokën e Paskaosit. Por është shkrimtarja ,autoria e romanit që gjeti fillin e fijeve tona , i mblodhi me kujdes ,dhe u dha frymë, emocion, dhimbje, dashuri dhe mbi të gjitha lirinë e fjalës artistike. Fijet prej natyre mleksen dhe çështja e tyre është shumë komplekse, aq më tepër kur ato thuren e ndërthuren mes tyre duke kaluar herë në hapësirat e historisë e herë në fushën e artit të rrëfimit. Autorja e pranon në prologun e saj se nuk është historiane as nuk është e dëgjuar për shkrimin e kronikave, por ja që faktet historike , politike , shoqërore dhe ekonomike të kësaj periudhe mund të gjenden ( jo rastësisht) në karakterin e personazheve,në mardhëniet e tyre , në të shkuarën dhe të tashmen e origjinës së tyre,në përzgjedhjet e tyre diametralisht të kundërta në jetë.”- Teuta Sadiku.

“Dhe yjet dridhen nga dashuria” është një romancë e bukur dashurie mes dy intelektualëve të rinj, të cilët në njohjen dhe zbulimin që i bëjnë njëri-tjetrit, arrijnë të njohin dhe zbulojnë më mirë vetveten. Kris dhe Estia janë dy njerëz te ditëve të sotme, me plot dëshira të bukura dhe pasione për jetën. Të dy të lidhur me menyra të ndryshme me botën e artit, të cilët në dashurinë e tyre shumë pasionante ndjejnë gjithnjë e më shumë përsosjen e qenies njerëzore, sepse fuqi të tillë zotëron ndjenja e bukur e dashurisë. Ashtu siç Kris i shkruan Estias në një nga letrat që përbëjnë komunikimin e tyre të zakonshëm se “Dashuria është forca e botës. Prej kësaj force jemi të tërhequr deri në frymën e fundit. Duke dashuruar njerëzit arrijnë të prekin dhe të besojnë në gjëra që më parë i quanin si të paarritshme, transmetojnë lumturinë e tyre tek njeriu që dashurojnë dhe kështu lumturia e secilit bëhet akoma më e madhe, gjë që aq mrekullisht na ndodhi edhe ne të dyve. E kisha provuar edhe më parë dashurinë, por me ty provova jo vetëm dashurinë e madhe, por edhe të bërit e gjërave të vogla me një dashuri të madhe”. I gjithë libri është i shkruar me shumë frymëzim dhe romantizëm. Me një gjuhë dhe stil të rrjedhshëm pasqyrohen ndjenjat dhe përjetimet e dy protagonistëve të një lidhjeje shumë të veçantë dhe pasionante, por edhe atmosfera e kohës në të cilën ata jetojnë, Tirana e ditëve të sotme, udhëtimet e tyre si në Paris, Pragë, Londër, apo disa personazhe të tjerë në sfond, me fate të ndryshme nga ajo e tyre, duke krijuar kështu një tablo më të plotë të jetës reale që lidhet direkt ose indirekt me protagonistët. Përmes botës se magjishme të letërkëmbimeve ata tërhiqen si me magji drejt njëri-tjetrit, dhe kjo jo vetëm deri në momentin kur ata takohen, por edhe më pas, gjatë gjithë kohës. Letërkembimi është mënyra dhe mundësia e mirë e tyre për të shprehur jo vetëm ndjenjat dhe botën e tyre shpirtërore, por edhe gjykimet për gjithcka tjetër: artin, letërsinë, udhëtimet, natyrën, marrëdhëniet me të tjerët, gjithçka. Të dy protagonistët janë njerëz me kulturë, me botë të pasur shpirtërore, shumë konkrete dhe reale, adhurojnë të bukurën në gjithçka dhe po në gjithçka urrejnë të shëmtuarën. Ndaj dhe ndodh që dashurinë mes tyre e vleresojnë aq shumë, si të ishte ajo një Zot, pasi, siç shkruan njeri nga protagonistët e romanit “une vetëm këtij Zoti i falem, sepse vetëm tek ky Zot gjej parajsën tokësore. Parajsat e tjera për mua janë të huaja, ashtu sikurse jam unë i huaj për këto parajsa që gjenden kudo, veç jo në tokë”. Diku tjeter nje nga protagonistet e romanit shprehet keshtu, duke pasqyruar edhe simbolikisht gjithe mesazhin e autorit permes ketij libri: “Volteri ka thënë se, “ne do ta lemë këtë botë po aq të marrë dhe gënjeshtare, sa ç’e kemi gjetur kur kemi lindur”... Dhe nëse nuk mund të rregullojmë botën, pasi ajo do të vazhdojë të jetë gjithaq e marrë dhe gënjeshtare, kemi megjithatë një gjë shumë të rëndësishme në dorë: Të dashurojmë! Kështu do të jemi të denjë kundrejt botës dhe fatit, kundrejt të tjerëve dhe kundrejt vetvetes”.

Çfarë mund të ndodhë kur takohen në Agrixhento të Siçilisë një mjek i çuditshëm, që zhytet në historinë e Akragantës së lashtë duke pasur si udhërrëfyes filozofin e madh, birin e këtij qyteti, Empedoklin; vajza e tij, një piktore që kërkon çlirimin jo tek arti, por te fati i saj i paparashikuar; një grek që zgjedh ikjen dhe kthimin në vendin e dashurisë së tij të parë, për t’i shpëtuar ngopjes dhe mërzisë...

“U gjenda sërish në një hotel me katër yje, me një burrë që premtonte me garanci një dashuri me katër yje për një javë të tërë. Jorgo dinte të merrte atë që dëshironte. Simonia e dinte se duhej t'i bënte lajka dhe unë kisha mbartur një ëndërr me shkëlqim dhe po vrapoja si e çmendur drejt askundit. Një kurth i rrezikshëm. Por, në fund të fundit, as ajo dhe as unë nuk kishim rezistencën e duhur të mos binim në dashuri me të. Madje, që të jem më e sinqertë, përmes saj dhe për shkak të saj unë e dashurova atë burrë. Më pëlqente imazhi që ajo i kishte krijuar atij për mua dhe më pas më çmendte dëshira erotike që shihja të ndriçonte në atë mënyrë te sytë e tij. Në çdo fjalë dashurie, një ylber. Përreth cepit të syrit të tij vezullonin petale të arta. Kishte momente kur ato petale të arta më magjepsnin aq shumë, sa doja vetëm të mbyllja sytë të mos verbohesha. Qëndroja për pak çaste e zhytur në kujtimin e së artës dhe pastaj, për disa çaste, errësirë e plotë, një vdekje e vogël! Për mua ngjyra e dashurisë nuk ishte blu, ishte e qelibartë dhe e artë”...