Historiografia shqiptare e shekullit të pamvarsisë, për arsye të ndryshme, nuk kje kurrë e drejtë, prandaj as e saktë. Simbas direktivave të pushtetarëve ajo shkroi se "populli shqiptar me shpatë në dorë e çau rrugën e historisë" ose, me fjalë të tjera, fitoi lirinë e pamvarësinë, me gjakun e luftarëve. Sa për pamvarësinë, që u dha në vitin 1912, populli shqiptar nuk kje nji pushkë e fortë. Megjithkëtë ndjenja kombëtare kish pothuej nji gjysë shekulli që po formohej dalë e ngadalë. At Leonard de Martino, Pashko Vasa dhe Naim e Sami Frashëri me veprat e tyne kjenë apostujt kryesorë të zgjimit kombëtar, ndërkohë që kuvendet e françeskanëve e teqet e bektashijve kjenë çerdhet kryesore të nacionalizmit. Mbas tyne erdhën Preng Doçi, Faik Konica, Gjergj Fishta, Luigj Gurakuqi e vllaznit Qiriazi, që vunë theksin se pa formue njerëzit e kulturës nuk mund kish as pamvarsi të saktë, e kështu me veprat e veprimet e veta u përpoqën me edukue rininë e popullin e pregatitën për dishirën e kulturës, me shpirtin e dashunisë dhe atë të sakrificës për Atdheun.
Çmimi:
500 Lekë