Ursula Kuçinski ishte në të njëjtën kohë nënë, shtëpiake, shkrimtare, teknike e kualifikuar radioje, kryespiune, korriere, sabotatore, krijuese bombash, luftëtare e Luftës së Ftohtë dhe agjente sekrete. Emri i saj i koduar ishte "Sonja'.' Dhe kjo është historia e saj.

Ngjarjet e romanit "Kremlini prej sheqeri" rrëfehen në Rusinë e vitit 2028. Ky roman përbëhet prej 15 kapitujsh, rrëfimesh, skenash dhe miniaturash, të gjitha të ndryshme për nga forma dhe personazhet, por me një temë e cila rimerret dhe përcillet nëpër tekst që prej titullit: një kopjim i saktë në trajtë i Kremlinit të bardhë si bora, bashkë me kullat dhe portat, i bërë i gjithi prej sheqeri - dhurata e sundimtarit të Rusisë në Pragun e Krishtlindjes. Me mijëra prej këtyre kremlinësh u shpërndahen në Sheshin e Kuq fëmijëve fatlumë, por njëri syresh bie edhe në duart e disidentëve të cilët kënaqen me Kremlinin prej sheqeri në një prej mbledhjeve të tyre të fshehta. E kështu, ky objekt i çmuar i sundimit bie edhe në dorën e një lypësi, të një shërbyesi civil në burgun e Ljubjankës, specialiteti i së cilit janë torturat, në dorën e një xhuxhi nga trupa e gjykatësve në Kremlin e gjer te gratë e një bordelloje. Nëpërmjet kësaj udhe që bën një Kremlin prej sheqeri, Sorokin na rrëfen një Rusi totalitare, me varfërinë dhe absurdin e një sistemi që gjithnjë i qëndron mbi krye qytetërimeve, cilatdo qofshin ato. "Kremlini prej sheqeri" është një enigmë e formuar prej gurësh shumëngjyrësh mozaiku, të cilët, të gjithë bashkë, formojnë portretin e një shoqërie totalitare. Ndërsa Sorokini zhvendoset nga një rrëfim te një tjetër, ai e shpie lexuesin te rrugicat dhe qoshet më të errëta të jetës ruse, duke krijuar kësisoj një lloj enciklopedie metafizike të shpirtit të Rusisë.

Duke vështruar prapa, unë konstatova se tërë jetën me vetëdije nuk i kisha kuptuar as veten dhe as synimet e mia. Për një kohë të gjatë më ishte dukur e mirë, ajo që për mua kishte qenë fatale, ndërkohë që tërë kohën isha sulur në krahun e kundërt të asaj, që në të vërtetë kishte qenë e duhura për mua. Por ashtu si dallga që merr me vete dhe e flak në breg notuesin pa përvojë, ashtu edhe mua fatkeqësitë e njëpasnjëshme me dhimbje më kthyen në terrenin e fortë. Vetëm kështu munda ta kaloj atë rrugë, të cilën gjithmonë kisha dashur ta përshkoja. Me shpinën e kërrusur gati për t'u thyer, m'u desh mua të nxjerr nga vitet e burgut këtë përvojë: sesi njeriu bëhet i keq apo i mirë. I dehur nga sukseset në rini, e quaja veten të pagabueshëm, prandaj edhe sillesha ashpër. Prej pushtetit të tepërt u bëra vrasës dhe dhunues. Në momentet më të këqija isha i bindur se po veproja mirë, se isha i mbrojtur me konkluzione të arsyeshme. Por në atë kashtën e kalbur të burgut, ndjeva në vetvete tronditjen e parë të së mirës. Gradualisht m'u bë e qartë se kufiri që ndan të mirën nga e keqja, nuk kalonte përmes shtetesh, as midis klasave, as midis partive, por përmes çdo zemre njerëzore dhe përmes të gjitha zemrave bashkë. Ky kufi është i lëvizshëm; ai luhatet tek ne me vite të tëra. Madje në zemrën të pushtuar nga e keqja, ajo ruan një hapësirë të vogël mirësie. Gjithashtu edhe në zemrën më të mirë, akoma ruhet një qoshe e paçrrënjosur e së keqes. Që nga ajo kohë e kuptova të vërtetën e të gjitha feve të botës: ajo lufton kundër së keqes tek njeriu (tek cilido prej nesh). Është e pamundur të çrrënjoset plotësisht e keqja nga bota, por tek cilido individ ajo mund të izolohet. Që nga ajo kohë unë kuptova mashtrimin e tërë revolucioneve në histori: ata asgjësojnë vetëm bartësit e sotëm të së keqes (por pa kuptuar nga nxitimi edhe bartësit e së mirës). Prandaj vetë të keqen, me përmasa akoma më të mëdha, e marrin me vete si trashëgim. Në atë që i bën nder shekullit XX duhet futur procesi i Nurenbergut: mirëpo vetë idenë e së keqes, e cila kishte infektuar njerëzit, ai e asgjësoi shumë pak.

"Një libër që të mbërthen"- The New York Times Një producent televiziv eksploron Rusinë e kohës sonë duke depërtuar në shoqërinë ruse nga këndvështrime të ndryshme, nga bota e tetëmbëdhjetë vjeçareve që gjejnë dashnorë pasunarët e rinj dhe që recitojnë Pushkinin si pjesë e recetës së joshjes, te gangsterë nga Siberia që vendosin të shkruajnë libra dhe të xhirojnë fllma mbi bëmat e tyre. Por ndërsa vitet e tij në Rusi kalojnë, Pomerantsev fillon të vërejë se edhe Rusia po ndryshon, dhe jo për mirë. Para nafte, korrupsion dhe oligarkë që vrasin shansin për një shtet të së drejtës dhe krijojnë një vend të keq për të jetuar. Një popullsi që ushqehet me një recetë të bollshme propagande dhe dizinformimi, të përzier me emisione cilësore, art modern, spektakle banale dhe një botë teknologësh politikë, që janë në gjendje të krijojnë një realitet joekzistues përmes kontrollit të televizioneve. Ky libër është një lexim i domosdoshëm për të kuptuar makiavelizmin politik të shekullit të njëzet e një dhe teknikat e përdorura nga diktatorët e shekullit tonë.

Nuk dihet me saktësi se kur filloi Tolstoi ta shkruajë romanin e tij të parë "Lumturia martesore", i cili u botua fillimisht në dy numra të muajit prill 1859, të periodikut "Russkij vjestnik". Ashtu si shumica e romaneve të Tolstoit, edhe kjo vepër ka karakter autobiografik. Këtu përshkruhet historia e marrëdhënieve të tij në vitet 1856-1857 me Valeria Arsenjevën, me të cilën, siç është shprehur vetë Tolstoi, ai kishte ndërmend të martohej. Romani flet për dashurinë dhe martesën e një vajze të re shtatëmbëdhjetëvjeçare, Masheckës, me Sergej Mihajlliçin, një burrë shumë më të madh në moshë, mik prej kohësh i babait të saj të ndjerë. Pas një lidhjeje romantike disi të trazuar, ata martohen bashkë dhe shpërngulen te shtëpia e Mihajlliçit. Me kalimin e kohës Masheçka zbulon se jeta martesore dhe ndjenjat e saj për burrin, janë më të ndërlikuara nga ç'kishte menduar dhe kanë të bëjnë fare pak me nocionet e saj të mëparshme e paksa naive për martesën, prandaj edhe titulli ka një ton ironik, "Lumturia martesore"

"Asan" është një roman për luftën në Çeçeni. Këtë luftë ju nuk e njihni dhe, njëkohësisht, as që mund ta imagjinoni realisht, pa lexuar faqet e këtij romani të mrekullueshëm.

Romani trajton fatin e personalitetit të njeriut në Rusinë e viteve '30 të shekullit XIX. Figura e Pecorinit në romanin Një hero i kohës sonë të Lermontovit, përbën thelbin e veprës dhe është përfaqësues tipik i të riut intelektual, plot aftësi, dhunti e aspirata, që shoqëria e bluan në mokrat e kotësisë, egoizmit dhe cinizmit. Peçorini, sikurse edhe Eugjeni Onjegini i Pushkinit, të sjellin ndër mend qartësisht antiheronjtë bajronianë të fillimshekullit XIX. Këta libra u bënë burim frymëzimi edhe për kryeveprat e Tolstoit dhe të Dostojevskit, dhe i paraprinë në mënyrë brilante prozës ekzistencialiste të shekullit XX. Satirë e hidhur e kohës së vet, po aq sa edhe një përsiatje që i qëndron kohës për mbijetesën në një univers të veçuar dhe absurd, Një hero i kohës sonë është vepër e rrallë në letërsinë ruse dhe në botën moderne.

Për askënd nuk është sekret që shërbimet e fshehta amerikane dhe sovjetike i hapën njëri-tjetrit një luftë të pamëshirshme. Nga ana tjetër, funksionimi i brendshëm i kundërspiunazhit mbetet një botë e panjohur. Ndërkohë, nuk ka ngjarje të mëdha në fushën ndërkombëtare që të mos jetë prekur nga lufta e KGB-së kundër CIA-s. Dy personazhe, sa të shquar, aq edhe enigmatikë, kanë luajtur një rol vendimtar në këtë luftë hijesh: William Harvey, Xhejms Bondi i luftës antisovjetike, i njohur sidomos për ndërtimin e tunelit të famshëm nën Murin e Berlinit, që synonte të spiunonte komunikimet sovjetike, hobe në operacionet antikastriste dhe hartues i madh i planeve për vrasjen e liderit kuban. James Angleton, "truri" i kundërspiunazhit, poet dhe intelektual maniak i agjentëve të dyfishtë - "urithëve" - që mund të kishin depërtuar në rangi më të larta të shërbimit të fshehtë amerikan. Duke u nisur nga aktiviteti i këtyre dy burrave, David C. Martin-i pikturon një tablo të gjallë të spiunazhit modern. Ai zbërthen për lexuesin mekanizmat e lojës së dyfishtë", duke nxjerrë në pah turbullirën e këtij aparati të çuditshëm. Po aq tërheqës si roman, ky libër është një dokument i dorës së parë që u drejtohet burimeve më të mira dhe dëshmive të pabotuara. Kritika amerikane e ka përshëndetur si punimin më të rëndë sishëm që është shkruar për këtë temë prej një kohe të gjatë.

“Çfarë pamje të madhërishme kishte im atë kur dilte nga studioja i kënaqur nga ç'kishte bërë. Lëvizte më shkathtësi, fytyra e tij qe e gëzuar, sytë të qeshur. Ndonjëherë rrotullohej mbi njërën thembër ose ngrinte këmbën mbi mbështetësen e karriges.” -Aleksandra Tolstoi “Në thelb ç'është vepra e Tolstoit? Është klithmë e ndërgjegjes së përbotshme. Është ndërgjegjja e gjithësecilit nga ne, e shprehur sinqerisht nga me e zjarrta dhe më e ndjeshmja zemër e tij. Popullariteti i Tolstoit në botë shpjegohet vetëm me thjeshtësinë dhe sinqeritetin e doktrinës së tij, që i drejtohet gjithkujt duke i kujtuar njerëzve të njëjtën të vërtetë të madhe, të njëjtën përpjekje të madhe morale, realizimin e Dashurisw.”-Lev L'vovic Tolstoj “[Tolstoi në shtratin e vdekjes] Në një qoshe nuk dergjej një mal, por një plakush i drobitur, një nga ata pleqtë e krijuar nga Tolstoiuno, e përshkruar në dhjetra faqe nga ai. Gjithkund përreth rriteshin bredha të rinj. Dielli në perëndim shenjonte dhomën me katër fasha drite të pjerrëta.”-Boris Pasternak “Kontradiktat e tij e bëjnë Iartërisht të besueshëm. Është e vetmja figurë e së shkuarës që në kohën tone mund të merret seriozisht.”-Elias Canetti “Ne kemi dy Carë: NikoIIën II dhe Lev Tolstoin. Cili është më i forti? Nikolla II është i pafuqishëm ndaj Tolstoit, nuk mund ta trondisë fronin e tij, ndërsa Tolstoi pa dyshim është në gjendje ta trondisë fronin e Nikollës dhe të dinastisë së tij. Nëse dikush provon ta prekë Tolstoin, bota e tërë do të ulërasë.”-Aleksej Suvorin “Kur lexoni Turgenievin e dini se po lexoni Turgenievin. Kur lexoni Tolstoin, e lexoni sepse nuk mund te ndaleni më.”-Vladimir Nabokov “Mbetet në shumë drejtime profeti i parë i kohës sonë. Nuk ka sot asnjë që të ketë të thelle.”-Albert Einstein “Tolstoi qe drita më e pastër që e ka ndriçuar rininë tonë në atë muzg të errët hijesh të përzishme të shek. XIX, që po perëndonte.”-Romain Rolland

Romani “Jeta dhe fati” është libri më i rëndësishëm i Vasily Grossman-it. Është shkruar në vitin 1960, por botimi dhe qarkullimi i tij u ndaluan nga organet e KGB-së. U botua për herë të parë në Zvicër në vitin 1980, ndërsa në Rusi u botua në vitin 1988. Subjekti i romanit është bazuar në dramën stalingradese. Përmes përgjithësimeve të goditura dhe trajtimit të problemeve universal, Grossman ka arritur të na përcjellë me realizëm një portret të saktë të senies njerëzore. Ai ka mundur të na shpalosë të plotë tragjedinë historike të popullit rus, që mundi të siguronte fitoren mbi armikun e egër e të fuqishëm, edhe pse së brendshmi sfilitej e dhunohej prej regjimit totalitar, fals e antinjerëzor.

Dita e opriçnjikut është një roman  fanta-politik , një skenar që transplantohet në fundin e viteve 2020 prej historisë ruse të shekullit XVI, nën carin Ivan IV, që vendosi një regjim sundimi të pakufizuar dhe terrori mbi popullsinë e fisnikërinë dhe krijoi opriçnjinën, një organizatë që vepronte si gardë policore e sovranit. Autori ia ka kushtuar ironikisht këtë roman njërit prej prijësve më famëkëqinj të opriçnjinës, Skuratov-Maljutës. Opriçnjikët e Sorokinit veprojnë në një dekor tjetër dhe në një realitet politik të ndryshëm nga ai i shekullit XVI, në një Rusi  kibernetike , me një zhvillim të sofistikuar të mjeteve të informimit dhe përgjimit në një Rusi të veçuar nga Perëndimi i kalbur përmes një Muri të Madh Rus, i ngjashëm me Murin e Madh të Kinës, tashmë aleati dhe mbështetësi i fuqishëm i carit të shekullit XXII. Peripecitë ditore të opriçnjikut Komjaga janë filli përmes të cilit autori tregon dhe paralajmëron arbitraritetin dhe egërsinë e një pushteti autoritar të veshur me maskën e nacionalizmit, fetarisë dhe moralitetit.

Libri i ri i Simon Sebag Montefiores, i shpallur si një ndër autorët më origjinalë dhe autoritar të popullarizimit historik, është një pikë shkëputjeje me traditën letrare mbi diktatorin sovjetik: larg klisheve dhe rregullave të llojit, hedh një dritë krejtësisht origji-nale mbi figurën e Carit të Kuq, që rijeton përmes historive të burrave dhe grave të "obor-rit" te tij. Ndërmjet pallateve të Kremlinit dhe daciave në Detin e Zi, mes darkave me familjen dhe mbledhjeve të Politbyrosë, mes kongreseve, që e shpallnin me brohori udhëheqës dhe ligjësonin supremacinë e tij dhe rrjetës së marrëdhënieve informale, nëpërmjet te cilëve u konsolidua sundimi i tij, ekzistenca e tij, shtjellohet gjatë një filli tregimtar, që shikon si protagonist, aspektet më intime dhe private të jetës së një njeriu. Diktatori na del kështu, si një personazh "më i kuptueshëm në tiparet e tij më të thella", më real se ajo që na ka mësuar historiografia. Ne saj të një sasie të madhe materialesh të pabotuara që përdor autori (nga arkivat ruse të hapura kohët e fundit për publikun, në intervistat e shumta me dëshmitarët e regjimit) futemi në sekretet e një oborri, në dukje madhështor, por, që, në realitet është i paralizuar nga terrori, ku jeta e secilit, të afërm dhe miq në radhë të parë, varet në hje të flokut. Hasim njerëzit e pasuesve te tij, të trajtuar me shkathtësi nga dora e autorit: nga më të njohurit, si pedanti Molotov dhe i paskrupulli Beria, në më pak të njohur, si "xhuxhi gjakatar" Jezhov, apo "bolsheviku i përkryer" Orxhonikidze. Mund të lexojmë letrat e tyre, të jemi të pranishem në festat e tyre dhe, në të njëjtën kohë, të tmerrohemi nga lehtësia me të cilën ishin të prirur të vrisnin mijëra njerëz në emër të atij besimi gati fetar, të bolshevizmit, të cilit i përkush-tuan jetën e tyre, shpesh duke mbetur të ngërthyer në mes ingranazheve vdekjeprurëse te asaj makine gjiganteske të terrorit, që ishte regjimi i Josif Stalinit.

Kush ishte Stalini? A ishte ai fëmijë i paligjshëm?A ishte prostitutë, nëna e tij apo një shenjtore? A ishte Stalini një agjent i Carit, apo shefi i gangsterëve të Leninit? A ishte atentati, i ndodhur në Londër i planifikuar? A duhet fajësuar ai, për vdekjen e gruas së tij? Dhe, nëse ai me të vërtetë e humbi Revolucionin e vitit 1917, si ia bëri që u bë aq i fuqishëm?

Tregimi i dashurisë më i madh i historisë, “Kateria e Madhe dhe Potemkini”, është një poemë epike gjithëpërfshirëse për: seksin, dashurinë, pushtetin, zotërimn dhe ekstravagancat, e vendosur në skenën madhështore ruse. Përvec faktit që romanca e tyre ishte shumë pasionante, ata ishin ndoshta edhe partneriteti më i suksesshëm politik i të gjitha kohërave, duke lënë pas kështu edhe Mark Antonin dhe Kleopatrën apo Napoleonin dhe Josefinën. Letrat e tyre sekrete, të cilat diskutojnë për dashuri të tjera, seks, luftëra, politikë, art dhe shëndet, janë me siguri shënimet më intime dhe të jashtëzakonshme të shkruara ndonjëherë nga një perandor apo politikan. Të dy karakteret të përshkruara në këtë biografi të përbashkët, bazuar në arkivat e reja ruse, janë të jashtëzakonshëm: Ajo, një princeshë gjermane e martur pa dashuri në moshën 14 vjeçare dhe ai një trashëgimatr i fronit, sharmant, pasionant dhe gjenial në politikë.