Dy sy që e shohin botën ndryshe nga miliona sy të tjerë, dy veshë që i dëgjojnë zërat e botës, ndryshe nga miliona veshë, një zemër që, ndryshe nga shumë zemra të tjera, rreh me ritmin e kësaj bote, me ecjen e hapave njerëzore dhe, njëherësh, me shpejtë sinë e trupave kozmikë. Një shpirt që jeton çdo çast me poezinë. Një fytyrë që ngryset nga dhimbjet e planetit më shumë se nga shqetësimet e trupit të saj, natyrisht don që të shfaqet ndryshe para gjindjes. - DEMIR GJERGJI

“Me "Eksplozion", vëllimin e tij poetik, Albert V. Nikolla shkrimtar dhe poet shqiptar tejet impresionues, na ofron një sintezë të mendimeve të tij, thënë ndryshe vizionin e tij për Botën. Ka në këtë vargan poezish, një forcë të rrallë, një energji të pazakontë, një entuziazëm dhe dëshpërim shpërthyes dhe, mbi të gjitha, një hapje kozmike mbi jetën që na bën të mendojmë për veprën e vizionarëve gjigantë, siç ishin Arthur Rimbaud (1854-1891), Lautréamont (1846-1870) dhe Ezra Paund (1885-1972). Është një shikim parashikues që autori hedh sa mbi veten, sa mbi shoqërinë në të cilën jeton. Vepra e këtij autori, është një simbiozë e çuditshme, dhe nuk kalon pa më kujtuar gjithashtu Beoëulf, poemën më të madhe epike të letërsisë anglo-saksone, që sipas gjasave është shkruar në mes të shekullit VII gjer në fund të shekullit X, e inspiruar nga tradita orale. Koncepti themeltar i vëllimit "Eksplozion", në analogji me atë që thuhet më sipër, është në të vërtetë një shpërthim dijesh, një shpërthim humori, vullneti i pathyeshëm për të thënë ngjarjet e kohës dhe për të evidentuar ekzistencën në të gjithë format e mundshme. Është gjithashtu një transformacion i shpejtë i një materie poetike që tharmohet fjalë pas fjale, thellësisht të frymëzuara, me dendësi të madhe intriguese.” -ATHANASE VANTCHEV DE THRACY

“Po Haxhiadèmi si i paraqit Abelin dhe Kainin? Si një problem pedagogjie. S'ka fjalë se ky problem pedagogjik ka rëndësi të madhe. Dhe në përdorimin e kësaj theme Haxhiademi është dëftuar roussean-ian, domethënë veprën e keqe të Kainit nuk ia heth natyrës së tij të keqe, po fajit të prindëvet, që donin më tepër Abelin nga ai. Symboli bilbik i së ligës, symboli manikeist i protestës, Kaini bëhet te dramaturgu shqiptar symbòl pedagogjik à la Rousseau. Çështje sensibiliteti artistik dhe psykosynthèze. Po ndër ne Shqiptarët Kaini, me veprën e tij të vëllavrasësit, mund të mishërojë edhe dramën politike e kombëtare shqiptare të pesëmbëdhjetë vjetëvet të fundit. Dhe si protagonist i kësaj drame, Kaini në një tjetër tragjedi, po të shkruhet, mund të marij edhe shtetësi shqiptare. Kainër dhe Abelër jemi një çikë që të gjithë, kush më pak kush më shumë, dhe si të tillë symbole të përjetëshme i jetojmë edhe nè: dhe si njerës dhe si shqiptarë. Edhe këtë tragjedi të re Haxhiadèmi e ka punuar me mjeshtërinë e tij të njohurë, duke respektuar règullat e tragjedisë klasike.” -Vangjo Nirvana (Vangjel Koça), 1940 “...me «Abelin», që asht e shtatëta tragjedi e tij dhe nji kohësisht deri më sod e fundit, zotësija e Haxhiademit mërrinë kulmin: teknika, masa, tonaliteti, rima e ritmi janë po thuej se të përsosuna. Një epërsi dalluese bjen në sy në kët vepër, në krahasim me të tjerat. «Me Abelin paraqitet si artist e dramaturg i rritur: krijesat e tij përbëjnë një botë më vehte ku duan të lëvizin me ëndje. Kur është i pajosur me fuqi artistike dhe poetike të mjaftë, auktori dramatik është vërtetë si demiurg, i afrohet një perëndije dhe kështu e mbyll rrethin midis krijesës dhe krijestarit.»” -Jup Kastrati, nga Dramatika shqiptare, 1944

“A kemi nji dram modern Shqiptar?... Haxhiademi frymëzue prej tragjedive Greke të vjetër na ep vepra që i lexon vetëm nji pjesë e zgjedhun. Shkruen si Ulisi, Akili, Aleksandri, Diomedi vazhdon me dram historik si: Pirrua dhe Skenderbeu.” -Muhamet Bala, 1942 “...Por mbas vitit 1930 vehen gurët e parë të themelit të «dramaturgjis Shqiptare: Etëhem Haxhiademi shkruen - në nji kohë jo ma të gjatë se dhetë vjetësh, plot shtatë tragjedina; ndër të cilat tri me frymë mitologjike (Ulisin, Akiliv, Diomedi) e katër me përbajtje historike (Aleksandri, Pirrua, Skënderbeu, Abeli). Me ‘Pirrua-n’ nisë periudha historike për Haxhiademin: nga miti grek ai hidhet në lamën historike e kërkon në mes sa e save të gjejë nji fytyrë o ma mirë me thanë nji person qe lidhet ngusht pak a shumë edhe me historinë tonë të vjetër. Asht pra nji dram thellësisht psikologjik. Në tragjedinë Pirruas që ka pra një subjekt të nxjerrun nga historija kombëtare shqiptare tregohen intrigat e oborreve të mbretënve të dikurshëm t'Epirit, Neoptolemit dhe Piros, që përfundon me vrasjen tragjike të të parit.” -Jup Kastrati, 1944

“Dhe kur herë pas here largohet gjiri i Melpomenës dhe mer lyrën për të kënduar, Haxhiadèmi s'e harón humanistin dhe kështu ëndërat e tija poetike i vesh dëndur me symbolet e mythologjise greke. Këtë na provon LYRA e tij, në të cilën Haxhiademi përmbledh vjershat që ka botuar kohë pas kohe në Austri dhe në Shqipëri. Nga këto vjersha duhet të veçojmë "Nymfat e Shkuminit", qe e nderojnë poezinë shqiptare. Nuk bien poshtë edhe "Nata e Zeze", "Naim Frasherit", "Lufta e Drangojvet me kuçedren". Janë xhevaire që mallëngjejnë. Nymfat, Najadat, Driadat, Zanat, Galatea, Fåtet, Febi, Amazonat, nje botë e tërë e Parnasit helenik popullon vjershat e Haxhiademit dhe bëhet zinxhir për të bashkuar lyrën me tragjedinë në një synthezë, që e vë në dukje poetin dhe dramaturgun humanist të parë të letravet shqiptare të ditëvet t'ona.” -Vango Nirnana (Vangjel Koça), 1940 “Në një volumth me titullin LYRA dramaturgu ynë Etëhem Haxhiademi përmblodhi disa nga vjershat e tij të botuara me kohë të ndryshme. Pa dyshim nga çdo pikëpamje te ky volum na thithin më tepër vargjet e "Nymfavet të Shkuminit", nga ku flakëron për bukuri jeta prrallore e nymfave në viset e bukura shqiptare.” -Gjon Zaveri (Sterjo Spasse), 1941

Kopshte parajse ishin sytë e Kukullës, ënderr dashurie ishin sytë e saj bLu. Sytë e Kukullës ishin pasqyra më besnike e shpirtit të saj, kurse përmasat e KukullËs me përjetësinë ishin njëlloj sikur ato të artit me letërsinë. Njëlloj si përmasat e veprës sË Balzakut me Francën, në thënien e famshme se nëse ndodh ndonjë përmbytje e Francës dhe shpëtojnë veprat e Balzakut, nuk ka ndodhur asgjë! Por nëse ndodh e kundërta, atëherë kjo do të ishte katastrofa: pra nëse do të përmbyteshin, do të humbeshin apo nëse do të treteshin veprat e Balzakut, e do të shpëtonte Franca! Është kaq e rralle një lidhje e tillë, një mishërim kaq i përjetshëm i një shkrimtari me vendin e tij, i veprës së tij me atdheun e tij. E as këtu nuk mund të ketë rastësi: Balzaku, Franca dhe letërsia franceze - njëra prej luleve më të bukura të qytetërimit. Nderkaq, sytë e Kukullës ishin dy sy si dy botët më sipërore kopshteve të parajsës. Pra, edhe nëse përmbysej bota, mjaftonte qe ata dy sy të mos mbylleshin kurrë, sepse bota nuk mund të shpëtonte ndryshe përveç se nga magjia dhe shenjtëria e ngjyrës së kaltërt. Kjo ishte sy të mos mbylleshin kurrë, sepse bota e syve është bota e shpirtit. Kukulla ishte një metaforë - një emër me zemër dielli, ndoshta një nga dëshmitë më të rralla se Zoti është poeti më i përsosur. Ajo ishte vetë vargu gjenial i Rudakit - pa dyshim një poet permasash të Fytyra jote zbardh si dita e të ringjallurve!... papërsëritshme: Fytyra jote zbardh si dita e të ringjallurve!...

O njerëz, e përse duhet të shkatërroni, kur mund të krijoni? Krijoni, sepse edhe ju jeni të krijuar. Thirrini njëherë të vetme nga thellësitë e shpirtit dhe të zemrës. Kërkojini ato ndjenja humane brenda tyre dhe vetëm atëherë do ta kuptoni përse quheni njerëz. Jeni ju ata që keni frikë nga vdekja, sepse ajo ju shoqëron hap pas hapi. Ajo kurrë nuk ju lë vetëm, sepse e keni pranuar atë të hyjë lirshëm në çdo skaj të jetës suaj. Ajo del përpara si një siluetë e zezë në çdo moment, në çdo hap të rrugës sate dhe ju verbon. Ju errëson shikimin dhe ju pengon në rrugën e jetës. Por edhe pse keni frikë, ju përsëri nuk guxoni ta largoni. Rrezikoni aq shumë, vetëm e vetëm të jetoni, të merrni frymë dhe të ndiheni të gjallë mes vdekjes suaj. Në këtë mënyrë, mendoni se jetën tuaj brenda vdekjes e kaloni bukur. Dëgjoni zërin e zemrës dhe të shpirtit tuaj. Ai vjen nga thellësitë dhe është i kulluar. Rruga e gjatë që ka bërë, e ka pastruar dhe e ka filtruar nga të gjitha mikrobet që jeni munduar t'i infektoni. Vetëm ky do të jetë ilaçi që ka për të kuruar sëmundjen tuaj. Tashmë ajo ka përparuar dhe po ju infekton të gjithëve. Pastërtia e tij do tju udhëheqë drejt .

Shkrimtari, gazetari dhe përkthyesi letrar, Albert V. NIKOLLA ka lindur më 16 Nëntor 1968 në Kujtim të rrethit te Matit. Kreu ciklin tetëvjeçar të shkollimit në vendlindje. Ndjek studimet e mesme pranë gjimnazit të qytetit Klos, përgjatë viteve 1983-1987 Në vitin 1990, fillon studimet në Universitetin "Luigj Gurakuqi" të Shkodrës, dega Gjuhë-Letërsi Shqipe. Pas dy vitesh, transferohet ne Fakultetin Filologjik të Universitetit të Tiranës. Përfundon studimet e larta më 4 Korrik 2004. dhe diplomohet në profilin "Literature Moderne”. Autori njihet si njëri ndër shkrimtarët më të talentuar të gjeneratës së revolucionit të viteve '90 të shekullit të kaluar dhe ka botuar 8 libra me prozë, nga të cilët katër janë romane. Ky është botimi i dytë i këtij autori nga Shtëpia Botuese dhe Shtypshkronja ILAR, pas botimit të suksesshëm të përkthimit të romanit më të mirë psikologjik të Georges Simenon "Maçoku".

Shkrimtari, gazetari dhe përkthyesi letrar, Albert V. NIKOLLA ka lindur më 16 Nëntor 1968 në Kujtim të rrethit te Matit. Kreu ciklin tetëvjeçar të shkollimit në vendlindje. Ndjek studimet e mesme pranë gjimnazit të qytetit Klos, përgjatë viteve 1983-1987 Në vitin 1990, fillon studimet në Universitetin "Luigj Gurakuqi" të Shkodrës, dega Gjuhë-Letërsi Shqipe. Pas dy vitesh, transferohet ne Fakultetin Filologjik të Universitetit të Tiranës. Përfundon studimet e larta më 4 Korrik 2004. dhe diplomohet në profilin "Literature Moderne”. Autori njihet si njëri ndër shkrimtarët më të talentuar të gjeneratës së revolucionit të viteve '90 të shekullit të kaluar dhe ka botuar 8 libra me prozë, nga të cilët katër janë romane. Ky është botimi i dytë i këtij autori nga Shtëpia Botuese dhe Shtypshkronja ILAR, pas botimit të suksesshëm të përkthimit të romanit më të mirë psikologjik të Georges Simenon "Maçoku".

“Ky libërth i autorit Perlat Çaushi nxit fuqimisht që organizma si Akademia e Shkencave, apo ndoshta edhe një kolegjium i gjerë historianësh, të marrin nje inisiativë dhe t'ia heqin publikisht nofkën e poliagjentit një personazhi historik si Mehmet Shehu. Shqetësimi im nuk është për Mehmet Shehun. Eshtë për nivelin e mjeruar të shoqërisë shqiptare, e mallkuar të jetë e përçarë!” -Pëllumb Kulla

"Këtë libër ua kushtoj fëmijëve të mi dhe moshatarëve të tyre, të cilët e përjetuan suksesin e Shqipërisë në Kampionatin Europian, si dhe të gjithë fëmijëve të mrekullueshëm në diasporë që duan të mbajnë gjallë gjuhën e të parëve të tyre, duke e mësuar shqipen me dashuri dhe përkujdesje" - Autorja. "Luajmë futboll" nuk është një libër vetëm për familjen dhe miqësinë, por gjithashtu një libër mbi kulturat e ndryshme që hasim që të vegjël e ndërsa rritemi në vende të huaja, dhe se si duhet t'i pranojmë ato

dashnia dashnia asht e vështirë e mund të mbarojë. a dalim prej saj e duhena diku tjetër?! e nesërmja asht vazhdimi yt flej, e dashtun flej, e dashtun flej e qetë mbylli sytë se asht vonë flej, shpirt flej se vjen realiteti e të han e kam vra nanën teme e kam vra nanën teme me largësinë por askush s'më dënon se unë baj sikur s'kam faj e ajo sikur jeton

Ajo zgjati duart dhe më kapi nga nofullat duke më tundur fort si të më shkundte dhe te më thoshte: "u çmende, ç'bën kështu". "joooo, mos e përsërit më, nuk është e mundur, nuk ka si të jetë e mundur." Dhe ashtu vazhdoja të përsërisja të njëjtat fjalë, ndërsa lotët rridhnin bashkë me rimelin duke lënë Tëpira të zeza fytyrës. Me pas u gjenda në një ndërtesë te bardhë të përkohshme që ngjante kaq shumë me shpellat e mermerta të një kohe tjetër.. Në një udhëkryq që nxjerr me shumë se katër rrugë, duke prishur kështu kuptimin e fjalës kryq. Ishin vërtetë shumë, por të gjitha të mjegullta dhe të mbuluara nga pluhuri."

Kudo ku të shkonte për atë njësoj do të ishte. Të çmendurit ishin kudo. Ishin përhapur si murtaja dhe i gjeje nëpër spitale e deri në majën e piramidës shtetërore. Kishte punuar një jetë të gjatë dhe kishte besuar se do t'i kundërvinte jetës së përditshme, jetën nëpërmjet mendimit të cilën e konsideronte një vlerë të epërme që kishte vendosur themelet e perëndimit. Nga eksperienca që po i afronte jeta, nuk mund të jetonte nëpërmjet mendimit... Askush nuk kishte nevojë për artin e tij..., librat e tij asnjëherë nuk do shiteshin. Edhe në perëndim ku kishte jetuar, barbaria kishte pushtuar kulturën. Industria e argëtimit, entertaintment, sikurse i thonë në Amerikë ose krijesa e epokës së teknikës ishte ajo që i katandiste veprat e frymës në stoli kallpe dhe jeta nëpërmjet mendimit, ia kishte lëshuar vendin butësisht, ballafaqimit të tmershëm dhe qesharak mes shkëputjes së përjetshme nga vlerat e vërteta morale të artit dhe të letërsisë.

“Migjeni shkruen dhe ndjen, ndjen e shkruen...” Kjo dhe vetëm kjo asht karakteristika prijëse e veprës së tij... -Lazër Radi

Aliu ishte një hegjemon i lavdishëm, i vetmi kolos, të cilin shekulli XIX mundi ta vërë kundrejt Bonapartit, një politikan i zoti dhe si njeri me një energji jo të zakonshme, se ai ka sfiduar Napoleonin, sa sulltani ia kishte frikën, kurse Fuqitë e Mëdha e merrnin me të mirë për ta bërë aleat... .Hero i Epirit, i frikshëm, i tmerrshëm, imitonjës i Pirros, si një nga burrat më të dëgjuar të shekullit, i lindur në atë truall prej atij qielli, nga i cili u lind Filipi, Aleksandri i Madh, Pirroja dhe Skënderbeu, si një zot fuqiplotë në trojet e Epirit dhe gjeneral i pashoq me shpatë në dorë, duke luftuar e zbutur nëpërmjet civilizimit raca, fise të egra të cilat prej shekujsh shkretuan Epirin. ....Si një korr sorrash u voll kaq vrer mbi Aliun, sa figura e tij u kthye në të kundërtën e tij, kurse meritat e tij u mbuluan me llumine hedhur mbi të.

Çdo 8 vjet historitë e frikshme përsëriten. Pas përmbledhjeve "Fytyra tjetër e natës" (2003) dhe “Libri i bardhë" (2011), vjen kjo përmbledhje e re me tregime, që përmes fantastikes, misterit dhe tmerrit, na çon në përhumbje të reja, të panjohura dhe të frikshme, brenda një realiteti të ndërtuar buzë ankthesh, ku marrin formë turbullimet, impulset dhe çmenduritë që popullojnë botën brenda dhe jashtë secilit prej nesh. Një masë e panjohur, e aftë për të gllabëruar jetë, një guaskë e mallkuar që ndjell vdekje, qenie të pabesueshme dhe shpirtra të grisur nga mizori të egra, që enden nëpër humnera absurde pa rrugëdalje, por edhe atmosfera të qeta, që papritmas shpërthejnë, duke na vënë para asaj forme të veçantë të tmerrit, që vetëm e pakuptueshmja mund ta ngjallë. Tregim pas tregimi, ndërsa frika rrjedh para syve në forma të paimagjinuara, do ta gjejmë veten në një dimension marramendës, krejt pezull në një tension të vazhdueshëm midis dëshirës për të gjetur kurajë në errësirë dhe kthyer fagen tjetër dhe dëshirës për të vrapuar dhe dalë në dritë. A thua se në dritë, gjërat shkojnë më mirë!

Për prozën poetike Nasho Jorgaqi ka lëvruar prozen poetike gjerësisht. Tema e dashurisë zë vend të rëndësishem dhe mendoj se është ajo që ka vënë në lëvizje penën e autorit. Ai vjen me këtë gjini sa të bukur dhe aq elegante dhe është i vetmi që e lëvron atë gjërësisht. Suksesin më të bukur lexuesi e ndjen tek tema e dashurisë, ndaj mendoj se ato janë prozat me të frymëzuara Dhori Qiriazi, Poet

Pak fjalë për autorin: Ahmet PRENÇI u lind në Dibër më 1968-ën. Studimet e larta i kreu në degët Ekonomi dhe Drejtësi në Tiranë. Ka vijuar kurse dhe trajnime për menaxhimin e lartë të drejtimit të policisë në vende të ndryshme perëndimore. Ka mbajtur detyra të larta, si Drejtor i Përgjithshëm i Policisë së Shtetit, Drejtor i Hetimit Tatimor etj. Publikimet e para letrare i pati që në rini në disa gazeta të kohës. "Udhë në pasqyrë" (2016), vëllim me poezi, ishte përmbledhja e tij e parë. "Vice Versa është libri i tij i dytë. Autori ka botuar me dhjetëra artikuj, analiza dhe intervista në shtypin shqiptar dhe të huaj.