Janë 22 tregime shkruar brenda 60 ditëve të karantinës 12 mars -12 maj. Libri përbëhet nga dy nënndarje Cikli Apollonik dhe Kronika të pashkruara, ku përpunohen disa tematika tabu, të panjohura për lexuesin. Mjaft subjekte ishin projektuar më parë në trajtë sinopsesh, ose të përfshira në njësinë e Kronikave. Tregime si Zarfi me kordon të zi, Komploti i Klubit të gazetarëve, janë ideuar gjatë përpunimit të evidencave dhe memories. Shënimet mbajtur gjatë punës si gazetar televiziv në terren, para dhe gjatë trazirave të vitit 1997, por dhe gjatë luftës së Kosovës më 1999, kanë rezultuar të vlefshme në rimarrjen e disa ngjarjeve dhe situatave të krimit si në tregimet Beratoktoni Altin Dardha dhe Kollçikët e mbretit Gent lidhur me plaçkitjen e artefakteve ilire të Muzeut Arkeologjik të Durrësit më 1997-99.

Tematika e këtij punimi... përveçse nga objekti, është e kufizuar edhe nga pikëpamja e shtrirjes së saj në kohë. Këndi i vështrimit përfshin periudhën 1997-2004... Kjo periudhë është kaq shumë e ngjeshur në fakte e ngjarje, sa mund të thuhet pa frikë se veprimtaria kriminale mori trajta të ndryshme dhe ofensivë që çoi në destabilizim të tmerrshëm, kërcënues edhe sot. Në këtë libër është përzgjedhur dhe bërë objekt fenomeni i krimit shqiptar, por dhe antikrimi. Në këto faqe do të gjeni histori bandash dhe portrete kriminelësh të theksuar, çaste të bëmave më të spikatura të veprimtarisë së tyre kriminale dhe mafioze. Vendosja e një korelacioni më të drejtë ndërmjet problemeve të ngritura dhe rizgjimi i tyre ka rëndësi thelbësore për një trajtim të plotë e objektiv në të ardhmen.

"Shpirtrat e njerëzve janë si puset e thella. Asnjeri nuk di se çfarë ekziston në fund. E vetmja gjë që mund të bësh është të supozosh duke gjykuar nga ato që iundrojnë në sipërfaqe herë pas here." thotë Haruki Murakami. Me universalitetin e penës së tij, duke mbetur origjinal në talentin e lindur për të shpallur veten, në letërsinë që bën, sa më brishtë dhe fuqishëm njëkohësisht, Marku nxjerr perlat e shpirtit të tij, për të zbukuruar shpirtrat tanë, për ta ndjerë edhe më mirë, jetën që pulson brenda nesh. Sepse kjo është merita e letërsisë së bukur, sepse ky është misioni i shkrimtarit në luftë e në paqe, sepse këto janë mishërimi i emrit dhe veprës të mikut tim të shtrenjtë dhe shkrimtarit të mrekullueshëm, Mark Simoni!”- Eli Kanina

Nuk ka më magjike se sa veprat letrare, për të zgjuar tek ne, ato gjendje që shpesh në rrethana të tjera nuk i verifikojmë dot apo nuk e dimë se i kemi brenda vetes. Ndodh taman si me letrën e lakmusit, që në tretësira të ndryshme shfaq ngjyra dhe veti të ndryshme. Veprat letrare gjatë leximit, na stilojnë në mendje realitete paralele, prodhojnë tek ne përjetime personale. Ndodh që duke lexuar një roman, në kokën tonë strukturohet një roman tjetër, që ecën paralel me subjektin tonë të lexuesit, pra ne bëjmë me vete gjatë procesit të leximit edhe një roman të dytë, një roman tonin, që i ngjan dhe s'i ngjan atij që po lexojmë. Pikërisht këtë nukël, këtë energji që vjen prej brendisë së veprave letrare, këto valenca fjalësh dhe subjektesh, këto kuante ka kapur "antena" e lexueses Eli Kanina, që më pas tërë këtë pasuri vetiake dhe leximesh e ka kthyer në një agregat estetik dhe letrar, për të na sjellë këtë libër të mrekullueshëm. Patjetër që një shkrimtare e talentuar, e ka shumë të përpunuar shqisën dhe shijen e leximit. Veprat e lexuara nga Kanina kanë zgjuar tek ajo përfytyrime vetjake, kënaqësi personale, emocione të vetvetes, imazhe dhe ide të fjetura brenda qenies. Kjo autore ka lexuar tërë jetën, dhe pikërisht letërsia i ka "prishur" qetësinë e së zakonshmes, i ka transmetuar efektet dhe impresionet e saj, e ka sugjestionuar që në fëmijëri, i ka zgjuar që në vitet e para të leximit ato jehona që vijnë prej skutave të nënvetëdijes, librat i kanë dhënë asosacione, i kanë prodhuar atë që, Alfred Hiçkok e quan "Filmi i dytë në kokën e lexuesit". Dhe tërë këto gjendje kanë formuar tek kjo shkrimtare e talentuar "alter tekstin" e saj. Mikja ime, autorja Eli Kanina, ka këtu rreth njëzet e ca shkrime për njëzet e ca autorë apo libra, por me progresionin e saj të leximeve dhe përjetimeve, na ka dhënë shumë më shumë letërsi se vetë ata libra, ata subjekte, ato gjendje leximesh. Më tepër se një falenderim për bashkëpunimin tek gazeta Mapo, edhe një urim për këtë libër, këtë gjest letrar shumë interesant për lexuesin!- “MARK SIMONI”

“Poeti e ngre kokën deri në qiell, që të shohë pafundësinë, ndërsa shkencëtarët dhe dijetarët përpiqen ta fusin qiellin brenda kokave të veta, dhe kokat e tyre pëlcasin... Poezia është firma e vetme autentike e qenies njerëzore...” G.K.Chestertoni

Hija e tretur në xhamin e krisur të pasqyrës më shkundi. Nuk po dija më, se për kë bëhej fjalë në të vërtetë në atë reflektim të mugët përballë. Kush përsillej rreth atij honi, hija e trishtë e Tan Yu apo shpirti i Svjetllanës së ndjerë? U mata të formuloja ndonjë fjalë, ndonëse pasiguria më kish ngrirë të tërin. Në cepin e dhomës, Çani më ngjante se po komunikonte disi përçart. U drejtova përsëri andej nga luhatej në ikje ajo siluetë e veshur me mister dhe trokita tri herë mbi xham. Për habinë time, figura në anën tjetër nuk denjoi aspak të më përgjigjej. Pa pipëtirë ajo zvogëlohej gjithmonë e më shumë në tutjen e saj të trembur, deri në azdisje. Më pastaj gjithçka u shformua në bulëza të ngrira. Në amullinë që rëndonte përreth, krejt si padashur e disi tradhtisht, fantazma nuk dha më shenja të pranisë. Përkundur ndër qelqet e krisur, u tret pak e nga pak, në gjysmë dritë e gjysmë terr.

Të gjithë dinë t'i japin biçikletës, atëherë pse unë jo. Ja, kaq m'u desh në ëndërr për të tërhequr guximin pas vetes. Mora diku një biçikletë të panjohur, u ngjita dhe nuk mendova rrëzimin. Në atë ecje të ngadhwnjyer mbi frikën s'ka vend për hezitim. U nisa rrugës që në eliksirin e mendjes nuk arrij asnjëherë ta dalloj qartë por kam kuptuar që rrugicat janë çdoherë pak a shumë të ngjashme, e kur ikjes sime të çmendur nis e i vjen fundi, ato labirinte të çuditshme më çojnë drejt teje. Vështrimet tona ndeshen e unë jam e dëshiruar për t'i parë sa më gjatë sytë e mirë, por ato çaste do të mbeten përherë të paktë, të shkurtër. Ndeshja e vështrimeve është tepër e fuqishme aq sa më deh shpirtin me mall dhe unë dua të ulërij brenda ëndrrës me zë nostalgjie. Gërthas fort me ze të brendshëm, të lutem të mos ikësh, e më pas thërras përsëri me një psherëtimë që nuk më del, e megjithatë unë e dëgjoj tek të thotë: "Të lutem mos u largo, mi dhe pak"

...emri i Kristo Floqit është përmendur e analizuar në shumë organe të shtypit të kohës, kur ai dominoi në jetën politike dhe shoqërore. Fisnik në pamje, erudit në kulturën e tij, një personalitet poliedrik me botëkuptim të formuar nën ndikimin e disa kulturave, burrë i vërtetë shteti, orator dhe organizator i përkryer, ai i bënte vend vetes në të gjitha mjediset, shoqëritë dhe vendet ku ai jetoi pjesën më dinamike të jetës së tij. Dramat e K. Floqit përvijohen brenda caqeve të romantizmit të vonë. Në to, shquajmë motivet atdhetare, kontrastet dhe patoset e forta ideo-emocionale, duke prekur plagë e lëndime sociale. “Studiuesja i ka spikatur me kompetencë këto prirje, duke u ndalur sidomos edhe tek humori i komedive të tij, një humor disa herë tepër i hidhur, duke parapëlqyer kundërshti me peshë sociale, por pa i rënduar ato me antagonizma dhe papajtueshmëri të skajshme.” Prof. Dr. Josif Papagjoni Kritik teatri

Ky botim i veprave letrare të autorit poet, dramaturg, patriot dhe veprimtar i Rilindjes Andon Zako Cajupit përfshin disa nga krijimtaritë më të njohura të tij: Baba Tomori, Poezi të ndryshme, Baba Musa lakuriq, Fabulat e La Fontenit, 14 vjeç dhëndër, Pas vdekjes, Publicistikë Epistolari...

FENIKS?! Ti buzëqeshësh diellit kur ka re./ Ti lutesh hënës kur është veshur në gri./ Të digjesh me shpresën se je feniks/ e të mos ringjallesh dot/ se nuk ka mbetur hi./ Të shohësh sesi digjen e ringjallen/ nga hi i vjedhur/ E mbiquhen feniksë/ Nuk është më risi...

“Në këtë ditar jam vetëm njëri prej atyre mijëra shqiptarëve që kaluan maleve kufirin me Greqinë. Fatmirësisht, nuk e pata fatin e keq të përballesha me ushtarët grekë apo të provoja burgun me kushte çnjerëzore. Por sigurisht që kam qenë një nga dëshmitarët e asaj kohe të trazuar dhe me ditarin personal mund të shërbej si kronikan i një historie dhimbjeje dhe shprese, që përcaktoi fatin e mbijetesës së shqiptarëve pas përmbysjes së komunizmit. Kur u nisa drejt Greqisë si emigrant ilegal, në nënvetëdijen time e kisha edhe një dëshirë gazetareske: që përveç marrjes së provimit për të treguar se sa i zoti isha ta përballoja jetën në atë mënyrë që zgjodhi shumica e të rinjve shqiptarë, të realizoja edhe një reportazh për atë kohë të vështirë, që ndoshta nuk do të përsëritet kurrë...”- Ylli Molla

DETI ËSHTË GRUA Deti i mban të gjitha!/ Në bark:/ gjallesat, errësirën, enigmat, intrigat.../ Në shpinë:/ divorcet, dashuritë, mosmirënjohjet trishtimin e qyteteve, mjegullat mendore.../ Sa vështirë të jesh det!/ Det i shpirtit, Det i dhimbjes, Deti është grua!/ Shkon në gjumë me dhimbje, zgjohet në dhimbje / Gjithmonë na pret me buzëqeshje në pëshpëritjet tona/ Vetëm deti e di kur vijnë erërat dhe yjet, / kur qiejt janë të argjendtë dhe të shtresuar, / Vetëm deti e di sa të bukur mund të vijnë agimet, / bashkë me eksitimin nëpër erë të barabelave.

Autorja e këtij libri, nëpërmjet gërshetimit tërheqës dhe shumë dinamik, arrin t'i përcjellë lexuesit ngjarje mjaft origjinale, ku janë pranë njëra-tjetrës trillimi artistik dhe të vërtetat jetësore. Libri është një vepër letrare, e shoqëruar me përjetime psikologjike e arsyetime sociologjike, që e bëjnë veprën shumë interesante dhe të afërt për lexuesin, shumë prej të cilëve i kanë të njohura ngjarje apo personazhe si të këtij libri.

Saga e një vajze tiranase, e rritur në një familje të varfër dhe plot mundime. Me nënën në burg, kur ishte ende fëmijë, u detyrua të kujdesej për të rritur vëllezërit dhe të mbante familjen. Tornitore në moshën 14 vjeç dhe më pas e përjashtuar nga shkolla, per shkak të biografisë. Dashuria e pafat me djalin e një familjeje komuniste, lidhja me kryeinxhinierin e fabrikës dhe burgosja e të dyve për 'agjitacion e propagandë’. Drama e vajzës romantike që pëlqente letërsinë dhe, për shkak të poezive të saj, vuajti shtatë vite burg politik. Kjo është historia e Shpresa Dick (Refugjati), që përpiqet ti hedhë pas shpine vuajtjet e dikurshme, duke i kaluar ditët zvicerane me nostalgjinë për gëzimet që i dhuroi Zoti, nën shoqërinë e Emës së romanit "Zonja Bovari", që e donte aq shumë në moshën e rinisë...

"Në ekranin e telefonit u shfaq emri i tij, por unë nuk iu përgjigja dot menjëherë. Pata frikë. As nuk di ta shpjegoj ç'lloj frike ishte. Pastaj guxova. Zëri i tij më kumboi në veshë, tek më thirri fort emrin. U drithërova. Mbeta si e gozhduar nën pushtetin e një emri trigermësh. Heshta. Ai e përsëdyti: germa e parë... zanore e plotë e zbardhur kumbuese, germa e dytë, bashkëtingëllore llastuese me gjuhën që ngulej e mishtë mes qiellzës së tij të lëngët, dhe germa e tretë sërish e njëjta zanore, më e plotë e bubulluese dhe më e zgjatur se simotra e saj e parë. - Sa do të doja të të kisha pranë vetes tani, këtu ku jam, - më tha. - Jam në varreza! "O Zot, më ndihmo!" thashë me vete në të qindrat e sekondës. A mund të bërtasë ashtu një i vdekur nga varret? Pastaj u kthjellova. Perderisa po më flet me zërin e tij, ky nuk është zë prej të vdekuri Zëri i tij nuk i ngjante haresë në zërin e një burri që dhembshurisht i thotë emrin të dashurës në telefon, ishte përgjërim e lurje, përzier më por një lloj padurimi, për ta thirrur e për ta shkulur njëherësh atë emër nga vetja. Padurim për të më shkulur mua nga vetja, dhe njëkohësisht për të më pasur pranë. E ku? Aty në varre."

"Elefantët" - një histori ku tregohet sesi një qytet përfundon nën thundrat e elefantëve dhe "Shtamba" - një histori e dhimbshme gjakmarrjesh që nis nga thyerja e një shtambe.

“Pianistja belge” u botua në vitin 2009. Ky roman trajton fatin e grave të huaja që u martuan me burra shqiptarë dhe jetuan në Shqipëri gjatë shekullit XX, duke kaluar në shumë raste momente tragjike, burgje e persekutime. Në qendër të romanit është një grua belge, e cila martohet me një avokat shqiptar në vitin 1943 dhe fati i jetës së saj ndiqet deri në vitin 1991.

Dela dhe Erdi, dy gjimnazistë të vitit të tretë, përjetojnë dashurinë e tyre të parë, e cila ndesh në shumë vështirësi dhe të papritura. Në këtë histori përfshihen edhe familjet e tyre, të cilat përpiqen të tregohen sa më të kujdesshme me adoleshencën e fëmijëve të tyre. Romani shtjellon fatin e tre brezave: fëmijë, prindër dhe gjyshër, duke pasqyruar ndryshimet e mentalitetit nga njëri brez në tjetrin. "Nesër do të jetë ndryshe" është një roman që duhet lexuar nga prindërit dhe dhe fëmijët e tyre adoleshentë për të shmangur gabimet dhe konfliktet mes brezave.

Në rutinën plot zhurmë e rrëmujë të Manhatanit, spikaste sjellja e dashur e një mjeku autopsie që shëtiste me një tufë trëndafilash të bardhë në dorë. Por këto lule nuk mund ti nuhaste kushdo. Ata marrës fatlumë do të kishin bekimin e përjetësisë dhe mallkimin që, me sy hapur, të shihnin se çfarë fshihej pas buzëqeshjes së ëmbël të doktorit. Një skulptor dinak, një baba i dhimbshur, një koleg besnik, një vrasës gjakftohtë, një mjek me reputacion, të gjitha bashkë shkrirë në një gjak, në një frymë, në një palcë tejet të ligë.

E lindur në qytetin e Shkodrës, me 14 shtator 1942, Sadija do të pikaste herët pasionin e saj për letërsinë, gjë që do të bënte të niste studimet në Tiranë në Fakultetin e Letërsisë. Ajo i përket brezit të parë të studentëve që dolën nga auditorët e Filologjikut që do të kishin më pas një kontribut në historinë e redaktimit dhe letërsisë shqipe. Për gati gjysmë shekulli përkrah një prej personazheve më të njohur të letrave shqipe Sadije Agolli diti të ruante personalitetin e një gruaje model duke krijuar gjithë hapësirat e duhura për t'ia bërë më të lehtë veprimtarinë e tij krijuese dhe jo vetëm. Bashkëshortja e shkrimtarit të popullit ishte lexuesja dhe redaktorja e parë e veprave të tij, duke i qëndruar pranë për 52-vite. Sadije Agolli u bashkua përjetësisht me Dritëro Agollin në dyvjetorin e ndarjes së tij nga jeta, në shkurt 2019. Sadije Agolli ka qenë gazetare dhe redaktore për vite me radhë duke i dhënë një kontribut të madh publicistikës shqiptare: Gazeta Mësuesi", Revista "Skena dhe Ekrani". "Një grua e cila e njihte mirë kulturën dhe artin. Ka shkruar dhe vetë tregime dhe ka dhënë kontributin e saj në gazetarinë shqiptare, madje ka punuar në revistë të specializuar, "Skena dhe ekrani". Pra ajo kishte profilin e vet. Një profil që është i dokumentuar në qindra fletë të shkruara dhe të botuara në shtyp. Sadija jetoi, bashkëpunoi me një shkrimtar të famshëm e me autoritet siç ishte Dritëroi. Madje mund të them se faktori proverbial për ta mbajtur gjallë Dritëroin, ka qenë pikërisht gruaja e tij Sadije Agolli. Sadija është shpirti binjak i Dritëroit. Në njohjet e mia gati 40-vjeçare më dukej se ishin të dy shpirtrat në një trup." -Moikom Zeqo

Përzgjedhja e krijimtarisë e sidomos mohimi i një pjese të saj nga ana e autorit është proçesi më i vështirë në studion e tij, i cili dëshmon, nga njëra anë talentin dhe nga ana tjetër përgjegjësinë e tij përpara lexuesit si dhe ç’është më kryesorja, flet për mjeshtërinë e tij artistike. Në rastin e poetes Elvira Malo, ky proçes tregon se krijimtaria e saj poetike nuk është shprehje e ekzibicionit apo e rastësisë, por rrjedhojë e talentit dhe këmbnguljes së saj të gjatë për të ardhur deri te ky libër, për përgatitjen e të cilit, ajo është kujdesur vetë në përzgjedhjen e poezive të saj nga dosja voluminoze, e mbushur për vite me rradhë.