“Botimi i Antologjisë së Poezisë së Nobelistëve është një arritje dhe befasi letrare... pasurim i mëtejshëm i botimeve, kryepunë e përpjekjeve... Është një qëndresë e bukur te vlerat e përhershme, që prodhojnë vlera, një ngjarje kulturore për lexuesin... 50 autorë nga ata që kanë marrë çmimin më të lartë në botë për letërsinë, që nga fillimi i këtij çmimi e deri më sot, nga të gjithë kontinentet, duke përgasur kështu atë pluhurnajë yllësore, mjegull e mistertë, një ngjitje nën to për në maja, ndërkohë dhe një zbritje mes një ndriçimi tjetër, në metropolet apokaliptike të shekullit XXI...” VISAR ZHITI

Një përmbledhje e lirikave më të mira nga të gjitha zonat e vendit, fryt i një pune disavjeçare, “Lirika popullore” e autorit Arsen Jani Mustaqi përbën një nga veprat më të mira të fondit të letërsisë shqipe. Këngët e dashurisë zënë vendin kryesor në fondin e përgjithshëm të lirikës popullore, për rrjedhojë edhe në këtë libër.

I njohur si poeti më i madh italian pas Dantes, Leopardi përfaqëson një nga zërat më të fuqishëm të romantizmit dhe filozofisë së jetës. Pafundësia Ngaherë e dashur më ka qënë kjo kodër vetmitare E ky gardh, që nga kaq anë Të horizontit të fundmë vështrimin e përjashton fare Por duke ndenjur e admiruar që aty, të pacaket Hapësira, dhe mbinjerëzoret Heshtje, tok me qetësinë e tejthellë Në mendim gjasmohem; ku për pak Zemra nuk llahtarohet. Dhe ashtu si erën Ndjej si fëshfërit mes këtyre bimësh, atë Qetësi pa anë e fund të këtij zëri Çapitem duke krahasuar: e kujtoj amëshimin, Dhe stinët e vdekura, dhe të tashmen E të gjallën , e tingullin e saj. Kështu mes kësaj Pafundësie mbytet mendimi im: E zhytja më duket e ëmbël në këtë det.

Ky libër përmban këngë popullore gegërishte (Albanian Folk Songs in the Geg Dialect) me autor At Viçenc Prennushi, të botuara nga shtëpia botuese”Botime Françeskane”.

Jetojmë në një qytet As s’flasim, as s’plasim. Brenga sa një planet As s’heshtim, as s’thërrasim. Vdekja diku na pret As s’falim, as s’vrasim. Jetojmë në një qytet Do plasim a do flasim?!

“Ky lirizëm për shumë poetë mërgimtarë të letërsive të vogla, si e jona, vjen vonë, në moshë të shtyme. Ata edhe kur janë të grishun në ndoj festë popullore ose në ndoj darkë mbërrijnë vonë, gjithkund tepër vonë! Arsyeja ashtë se ata tanë jetën me torbë në krah prej vendi në vend, humbën edhe ndijimin e kohës, mosdallimin e të sotmes me të nesermen.” -Martin Camaj, Mynih, maj 1991.