"E kaluar e përsosur" është një histori prekëse, magjike e një miqësie të papritur e shtrirë përgjatë një shekulli, nga tregimtarja e preferuar botërore, Danielle Steel. Sybil dhe Blake Gregory bëjnë një jetë të mirorganizuar, të zakonshme për Manhatanin, ajo si një autoritet i projektimit modern dhe konsulente muzeu, ai në investime të teknologjisë së lartë, duke rritur fëmijet e tyre. Por kur Blakut i ofrohet puna e ëndrrave si CEO i një start-up në San Françisko, ai pranon, pa u konsultuar me të shoqen dhe blen një rezidencë madhështore historike si shtëpinë e tyre të re në Pacific Heights. E shkuara dhe e tashmja përplasen në pallatin e tyre elegant, kur takojnë familjen e madhe dhe të gjallë që jetonte atje një shekull më parë. Të gjithë të vdekur prej kohësh, por shumë të gjallë në shpirt - të dukshëm për Gregorët dhe për askënd tjetër. Brenda këtyre dhomave të magjepsura, është njëherësh viti 1917 dhe shekulli i mëvonshëm. Gregorëve iu dha një dhuratë e përsosur e miqësisë, familjes dhe e mençurisë e përvojës dyshekullore.

Jeta është e shkurtër ndërsa vetmia është e gjatë. Pse do të dëshiroja unë që të shndërrohesha tani në një krimb mëndafshi? Përse po them krimb mëndafshi; po them kështu pasi krimbi i mëndafshit që në muajin e parë të jetës së tij fiton sa dhjetë mijë herë me shumë nga pesha kur ka lindur. Hani që gjendet pas nesh ishte vendi ku bëheshin këto gjëra. Je vetëm kur lind në rregull, por ama a mos është vallë ledhë e naze gjeografike që kur jeton vetmia të shtohet dhjetë fish më shum, apo mos është fat ky?

Kur zgjohesha në errësirën e mëngjesit, për disa sekonda nuk më kujtohej se kush isha e ku isha. Kisha një ndjesi fajësie të paparë dhe me dukej vetja sikur kisha mbetur përgjysmë. Tek përpiqesha të plotësoja veten e të plotësohesha, më dukej sikur ndjeja vetëm pakësim dhe tkurrje. Gojën e kisha helm. Qëndroja e ulur ashtu siç isha në shtrat. Më pas vështroja tavanin. Vështroja muret. Sytë më shihnin dhe gëzohesha që kisha këmbët e që kisha duart. Por çfarë ishte ajo që ishte larguar nga unë. Ndjeja një lloj mungese. Dhe nuk mund ta gjeja dot se çfarë kishte ikur prej meje.

Më 2 mars 2008, Nikol Pashinian hyri në ilegalitet për të shmangur persekutimin politik. Policia po e kërkonte në Armeni dhe jashtë saj. Arsyeja e kërkimit jashtë vendit ishte edhe seria e artikujve "Ana e kundërt e botës" e botuar në të përditshmen "Haykakan Zhamanak", ku Pashinian përshkruan udhëtimet e tij nga një vend në tjetrin. Në fakt, autori po "udhëtonte" pa dalë nga shtëpia private në periferi të Jerevanit. Në zgjedhjet parlamentare të 2012, KQZ refuzoi të regjistrojë kandidaturën e Nikol Pashinian, me arsyetimin se ai kishte kaluar ilegalisht kufirin armen në mars 2008 dhe ishte kthyer ilegalisht në 2009.

Rreth librit Libri Lexuesit I, është përshtatur nga programi shumë i njohur kulturor i China Central TV (CCTV) i quajtur Lexuesit, dhe përfshin 16 intervista dhe lexime letrare që mbulojnë gjashtë tema. Për secilën temë, një deri në katër persona (16 të ftuar gjithsej për gjashtë tema) janë ftuar që të ndajnë përvojën e tyre personale dhe te rekomandojne tekste per lexim. Te gjashte temat jane: Takimi i paparashikuar, Shoqëria, Përzgjedhja, Dhurata, Hera e Parë dhe Lotët. Të intervistuarit janë njerëz të famshëm në letërsi, kulturë, art, tregti, shkencë dhe teknologji, etj, duke perfshirë Pu Cunxin, Liu Chuanzhi, Xu Yuanchong, Yang Liwei dhe Lu Chuan. Shumica e teksteve që ata rekomandojnë janë pjesë të tëra, ose fragmente të shkëlqyera të letërsisë bashkëkohore kineze, të tilla si Pamja e shpinës së babait, Bota e zakonshme dhe Nënës.

16 qershor 1904, Dublin. Nisur nga ecejaket, teorizimet, takimet dhe vetmitë e tri personazheve, Leopold Blumit, Stiven Dedalusit dhe Molli Blumit, Xhojsi rishkruan Odisenë e Homerit. Arkitektura e Uliksit është një thurje e pabesueshme lidhjesh: romani gëlon nga jehonat e brendshme njerëzore, kujtimet, gjërat e para dhe të dëgjuara, të tretura dhe të metamorfozuara. Njëlloj sikurse edhe Prusti, Xhojsi rishkruan romanin e madh të kujtesës dhe të identitetit të paqëndrueshëm njerëzor. Në këtë libër, i cili ka të gjitha elementet e një enciklopedie dhe të një komedie njerëzore, autori përdor të gjitha stilet, të gjitha nuancat - përfshi edhe ato komike - nga monologu i brendshëm tek ai teatral. Leximi i Uliksit është një prej atyre përvojave përcaktuese që ndryshojnë përceptimin tonë rreth romanit, e njëherazi edhe vizionin tonë rreth botës.

Thelbi i qeverisjes së vendit duhet të qëndrojë në financat.. Ndërtimi ekonomik është themeli që siguron bazën materiale për kauzën e socializmit me karakteristika kineze në epokën e re.

Një udhëzues autoritativ për të kuptuar Kinën Bashkëkohore.

Duhet të përmbledhim me kujdes përvojën dhe mësimet e reformave ekonomike gjatë 30 viteve të fundit dhe të shikojmë se si kemi arritur deri më sot.

Stambolli, pamja e të cilit po ndryshonte me të shpejtë me emigrimet dhe ndërtimet në vitet 1950 dhe 60', është vendi i pahezitueshëm i Zogjve mërgimtarë. Banorë te Anadollit që emigruan në Stamboll për hir të ngaterresave të bukës, syçelurit që u përpoqën të përfitonin nga të tilla erëra të ndryshimit si dhe sistemi që e transformoi veten mbi kurrizin e këtyre njerëzve arriti të ndryshonin edhe ngjyresën e vetë jetesës po aq sa vetë Stambollin.

Stambolli.... Pika e dobët jo vetëm e Turqisë, por e gjithë botës... Ne që jetojmë në Stamboll; sa e njohim qytetin tonë që është si perlë nëpër thesare? Po ata që nuk jetojnë në Stamboll. c'mendojnë" vallë për ketë qoshe parajsë?

Kur Guido u foli prindërve për dashurine e tij me Gjinevrën, Mateon e kushtet e tij fizike, ata nuk u skandalizuan aspak. E vetmja këshillë që mundën t’i jepnin që të mendohej mire para se të hidhte hapin, - Zemrat e femrave janë të brishta bir!

Mbreti i shqiponjave nisi kështu vitin e gjatë e të lodhshëm të thurjes së trikove, që bëhej edhe më i rëndë pasi përveç zgjedhjes së fillit, e shtizave atij i duhej as të mos fliste, as të qeshte. Ashtu siç e kishte marrë me mend qysh më përpara, problemi kryesor ishte reagimi i subjekteve të mbretërisë së tij. Dhe ata kishin plot arsye të zemeroheshin. Të mosqeshurit ishte shqetësimi i fundit për to. Shqiponjat nuk janë edhe aq te famshme për humor.

Mori frymë disa herë më parë në një mënyrë të re. Frymës së parë ia vuri emrin fryma e liqenit, së dytës - fryma e malit, së tretës - fryma e tokës, së katërtës - fryma e lumit, së pestës - fryma e livadhit, së gjashtës - fryma e pyllit, së shtatës -fryma e verës, së tetës - fryma qiellore... e keshtu me radhë derisa arriti tek e pesëmbëdhjeta.

-"O Zot, sa të mençura që janë! -tha ai me vete. -A e ndjejnë njerëzit nepërmjet tyre jehonën e kohëve të lashta... zërin e largët që vjen si një oshtimë dhe si një trashëgim i vyer për kohet moderne?" Ai e dinte fare mirë se kjo kafshë nuk ishte e aftë të artikulonte asnjë fjalë, asnjë zë. Po njerëzit... që dita ditës kënaqeshin me qënien e tyre, a mund t'i kuptonin ato, edhe pse në përpjekjet e pareshtura që shpërthenin me fuqinë e tyre te brendshme, ato dukej sikur u përgjëroheshin t'i kthenin tek ajo botë nga ku i kishin rrëmbyer?!

Ai e kishte dashur nënën e tij dhe fëmijën, gjithë çka nuk varej nga zgjedhja e tij. Dhe më në fund, ai që kishte kundërshtuar gjithçka, kishte vënë në dyshim gjithçka, kishte dashur gjithmonë vetëm çka ishte e domosdoshme. Qeniet që ia kishte imponuar fati, botën ashtu siç i ishte shfaqur, gjithë çka në jetë nuk kishte mundur ta shmangte, sëmundjen, vokacionin, lavdinë ose varfërinë, me një fjalë yllin e vet. Për pjesën tjetër, për gjithçka i ishte dashur të zgjidhte, ishte përpjekur ta dashuronte, çka s'është e njëjta gjë. Kishte njohur pa dyshim, magjepsjen, pasionin madje edhe çaste dhembshurie. Por çdo çast e kishte degdisur drejt çastesh të tjera, çdo qenie drejt qenieve të tjera, dhe për ta mbyllur nuk kishte dashur asgjë nga ajo çka kishte zgjedhur, në mos po atë që pak nga pak i ishte imponuar përmes rrethanave, kishte zgjatur nga rastësia po aq sa nga vullneti, dhe më në fund ishte kthyer në domosdoshmëri: Xhesika. Dashuria e vërtetë nuk është as zgjedhje as liri. Zemra, sidomos, nuk është e lirë. Ajo është e pashmangshmja dhe pranimi i të pashmangshmes. Dhe ai vërtet, nuk kishte dashur kurrë me gjithë zemër veçse të pashmangshmen. Tani nuk i mbetej veçse të donte vdekjen e tij.

Dhe ja kështu edhe unë kur qëndroja e vetmuar netëve luaja me veten time këtë lojë. Nuk kisha frikë aspak të qëndroja brenda errësirës në shtratin tim. Pa e ditur dhe pa e kuptuar e kisha edukuar veten me këtë lloj errësire. Atje sodisja e vetme filmat e mi. Filmat e mi. Sepse këtë herë nuk ishin filmat e të tjerëve, por ishin filmat që xhiroja unë. Ishin filmat që nuk mund t'ia tregoja askujt, madje filmat që nuk do të mund t'ia tregoja asnjeriu.....

Mençuria e askujt nuk është më e dobishme sesa mençuria e shpirtit tënd. Kurrkush më mirë se vetja nuk i njeh skutat, greminat, oazet,livadhet, pyjet dhe shkretëtirat e këtij shpirti që është pasqyrë e vetë njerëzimit. Askush më mirë se ti nuk i kupton nevojat e trupit dhe zemrës tënde. Por që të kuptohen si duhet këto nevoja e dëshira, skuta e gremina, pyje e livadhe, shkretëtira e oaze, nevojitet guxim dhe pjekuri. Nevojitet besim i palëkundur në vullnetin vetjak. Vetëm përmes tij mund të çahen shtigje të reja në pyllin e dendur të ekzistencës njerëzore, duke injoruar çdo lloj shtegu tjetër të shkelur, rishkelur, nëpërkëmbur e përbaltur nga qindra mijëra këmbë të ngathëta.

Shkëputur nga libri: “Bruno mori librin dhe po e vështronte me kujdes. U ndal në kopertinën e pasme dhe kundronte me vëmendje fotografinë rrezëllitëse të saj. Fytyra e ndritur dhe sytë plot shkëlqim qënuk të ndanin shikimin, e bënë të drithërohej. I fliste me heshtje. E përkëdhelte me sy. Dukej se këtë mbrëmje të përskuqur vjeshte, notonte në det të lumturisë dhe ngashërimit! Ku, herë-herë ndalonte duke nxjerrë psherëtima dhimbje! -Sa mall për Ty e dashur Diamant!”

Kjo natyrisht është pjesa e legjendës urbane, po sidoqoftë hija e rëndë dhe madhështore e shtëpisë, vdekja e dy burrave njëri pas tjetrit dhe divorcimi i shpejtë i të tretit, të krijonin përshtypjen se ajo shtëpi kishte diçka prej burgu ku ishte në fuqi edhe dënimi me vdekje... Dhe sado që të thoshe se burgu për burrat është, në atë shtëpi jetonte vetëm një grua dhe fantazmat e burrave të vdekur, të cilët sado rastësisht të kishin vdekur, nuk shpëtonin dot nga legjenda urbane, e cila në qytete të vogla dhe të mbyllura, është pjesë e planit urbanistik.