E gjithë fuqia kritike që kërkojmë nga një roman është këtu, në një nga librat më thelbësorë të kohëve tona. Si ndodh vallë që koha që kemi jetuar bëhet jeta jonë? Kjo është nyja që përpiqet të zgjidhë Annie Ernaux te libri "Vitet", një afresk autobiografik dhe njëkohësisht kronikë kolektive e botës sonë, që nga koha e pasluftës e deri më sot, një nyje e zgjidhur më së miri përmes shkrirjes së pandashme të zërit të magjishëm individual, me korin e historisë. Annie Emaux na përshkruan Çlirimin, Algjerinë, mëmësinë, de Gaulle-in, 68-ën, emancipimin e gruas, Mitterrand-in; e më pas përparimin e prodhimit të mallrave, përpjekjet drejt konformizmit, hyrjen e internetit, 11 shtatorin, rizbulimin e kënaqësisë. Shpalosur përmes përshkrimit të fotografive dhe drekave të ditëve të pushimit, kjo "autobiografi jopersonale" ndërkall edhe ekzistencën tonë në fluksin e një praktike të padëgjuar të kujtesës, me një gjuhë të mprehtë dhe të stërholluar dhe arrin t'ia dale që "të shpëtojë" një histori brezash, duke lidhur jetën dhe vdekjen, nën dritën verbuese të bukurisë së botës.

Po afronte dreka dhe ne ende nuk e kishim shitur kalin. Kishte njerëz që afroheshin, pyesnin për çmimin dhe largoheshin, duke thënë se do të ktheheshin prapë pasi të shihnin një herë pazarin, por asnjë nuk ishte kthyer deri atëherë. - Ja ku është, e paskan lëshuar, - bërtiti Bibua me të madhe. - Kush është? - tha im atë duke hedhur sytë andej nga po tregonte me dorë Bibua. - Ai ore, arixhiu që morën policët, ja ku po vjen drejt nesh, -vazhdonte të fliste me zë të lartë Bibua. E pashë edhe une. Ngaqë ishte i gjatë, atij i dilte koka mbi të tjerët. Ishte pa kapele. Flokët e gjatë dhe sterrë të zinj, ca ia merrte era e ca i binin mbi sy. - Qëpari ishte me kapele, - tha Bibua, - do t'i ketë humbur kur u zunë. Burri me mustaqe të mëdha u afrua tek ne dhe hodhi sytë nga kuajt që ishin lidhur aty afër. - A shiten këta kuaj, more? - foli pa ua hequr sytë. - Njëri shitet, - u përgjigj babai. - Kush nga këta? - pyeti prapë i porsaardhuri. - Ai i ziu, - u përgjigj Bibua, këtë radhë në vend të tim ati. - Ky tjetri qenka më i mirë, - foli burri me mustaqe duke u afruar te kuajt. - Të dy të mirë janë, - ia ktheu Bibua duke trashur zërin, që t'i dilte njësoj si ai i tjetrit. Arixhiu u afrua te kali, ia kapi gojën me të dyja duart dhe ia ngriti buzën e sipërme duke i zbuluar dhëmbët. Më vonë doli nga ana tjetër dhe i ra me pëllembë në vithe, gjë që e bëri kalin të hingëllinte dhe të gjuante me shkelma. - Nuk qenka shumë i ri, - tha, - dhe duket i vrarë nga puna. Viti i zisë së bukës, 1951 i sjellë me sytë, ndjenjat dhe botën e një fëmije, në një fshat të Mallakastrës. Shitja e kalit për një fermer konsiderohet si akti i fundit i mbijetesës, kur nuk ka zgjidhje tjetër. Gjithsesi për një fëmijë nuk ka trishtim, është plot ngjyra, mes lojërave, shokëve, familjes. Një libër që të lë një shije melankolike, dhe një zili për jetën e një fëmije në një kohë që nuk vjen më. Me aq pak të mira materiale e aq shumë dëshirë për jetën. Faleminderit, bab, për këtë dhuratë që do trashëgohet mes brezave. Enkelejdi dhe Genti.

Në librin "Ordesa", Manuel Vilas rrëfen historinë personale me të njëjtin intensitet si në poezitë e tij: e kaluara, venitja e dy familjeve, humbja e njerëzve të dashur, mungesa dhe distanca me njerëzit që do, Spanja në të cilën jeton dhe Spanja ku ai u rrit, kujtimet, ndjesia e çrrënjosjes... Me zërin e tij guximtar dhe transgresiv, përzien reaiitetin me trillimin, proza dhe poezia, autori ka shkruar romanin ku secili prej nesh mund ta gjejë veten dhe të përshkojë rrugën e kundërt nga e tashmja e pagabueshme deri në origjinën e imagjinuar. Shkruar në çaste të dhimbshme, por gjithmonë me emocion, ky libër është kronika intime e Spanjës së dekadave të fundit. Gjithashtu, është një rrëfim që na kujton se jemi qënie të pambrojtura, përpara nevojës për t'u ngritur dhe për të vazhduar përpara edhe pse duket e pamundur, edhe kur të gjitha nyjat që na lidhnin me të tjerët janë këputur ose i kemi këputur. Dhe mbijetojmë.

Romani "Më Ndrysho" me shtatë kapitujt e tij, tenton të jetë shëmbelltyrë e jetës reale njerëzore, lindja, rritja, e në fund gjetja e vetvetes. Talenti është i lindur, por artist bëhesh vetëm nëse e ndjek ëndrrën. Jana, stilistja me duart magjike do t'i duhet të braktisë të tashmen, do t'i duhet të arratiset nga hijet e të kaluarës që të marrë pjesë në konkursin që do t'i ndryshojë jetën. Nësë ajo fiton, do të bëjë atë që ka ëndërruar gjithmonë, të ndryshojë modën. Ky roman tenton t'u japë kuraje të gjitëe atyre që talentin e mbajnë të ndrydhur për shkak të mosbesimit që kanë në shoqërinë përreth tyre.

"Që nga 16 maji 2007, isha vetëm. Nuk kisha më lidhje hierarkike. Sigurisht, ishte populli francez, por forca e tij kolektive nuk shprehet në vendimmarrjet e përditshme apo në emërimet që duhen bërë. Kisha një ekip, keshilltarë, miq, vizitorë të mbrëmjeve, por isha i vetëm për të marrë vendimin përfundimtar dhe për të marrë përsiper pasojat. Kjo ishte ndjesia e parë që më pushtoi pasi përcolla Zhak Shirakun në makinën e tij dhe hyra në zyrën presidenciale, që ishte bërë imja për pesë vitet e ardhshme. Qëndrova aty vetëm disa çaste. Do të kisha dashur që ai moment të zgjaste më shumë, me gjithë kufizimet protokollare të asaj dite të parë. Zura vend pas tryezës që kishte qenë e gjeneralit de Gol dhe që Zhak Shiraku porsa ma kishte lënë mua. E kisha parë kaq shpesh në atë vend. Mendova se sa e çuditshme ishte situata. Sa e kisha dashur, shpresuar, ëndërruar! Tani, ja ku isha. Çfarë duhej të bëja për të mos i zhgënjyer gjithë ata francezë që sapo më kishin dhënë besimin e tyre? Çfarë më priste? Nuk kisha më asnjë njeri kujt t'i drejtohesha. Mbylla sytë. Papritur, pesha e rëndë dhe, sidomos, vetmia tipike e postit po më binin mbi supe. Dukej sikur ato kishin qenë aty, në zyrën presidenciale, shumë më përpara ardhjes sime, dhe une i kisha marrë përsiper duke hyrë aty.

Në dukje, jeta e Alisia Berensonit është e përsosur. Ajo është një piktore e famshme, e martuar me një fotograf të mirënjohur në fushën e modës, dhe jeton në një shtëpi madhështore me dritare të mëdha, në një nga zonat më të lakmuara të Londrës. Një mbrëmje, bashkëshorti i saj, Gabrieli, kthehet vonë në shtëpi dhe Alisia e qëllon me armë pesë herë në fytyrë. Pas kësaj, ajo nuk nxjerr më asnjë fjalë nga goja. Refuzimi i Alisias për të folur ose për të dhënë ndonjë lloj shpjegimi, e kthen këtë tragjedi familjare në diçka shumë më të madhe, e kthen në një mister që tërheq imagjinatën e publikut dhe i jep Alisias famë të jashtëzakonshme. Çmimi i artit të saj kap majat, kurse ajo, pacientja e heshtur, u fshihet tabloideve dhe gjendet në Grove, një klinikë e sigurisë së lartë në Londrën Veriore.

Lulet e shpirtrave" është një roman i shkëlqyer, që të shkakton emocione të vërteta duke na treguar për jetën reale, e cila fatkeqësisht nuk është gjithmonë rozë. Pena e ndjeshme, realiste dhe intime e Valerie Perrin u jep zë të "padukshmeve", njerëzve të thjeshtë që vuajne në heshtje. Violeta Tusenti është roje varrezash në një qytet të vogël në Burgonjë, në verilindje të Francës. Frekuentues të rregullt të varrezave, por edhe kalimtarë, shkojnë të ngrohen në dhomën e saj të ndenjes, ku të qeshurat dhe lotët përzihen me kafen apo alkoolin që ajo u ofron. Jeta e saj e përditshme organizohet rreth rrëfimeve të tyre.

Frenk Moni, nje ish-ushtar amerikan në Luftën e Koresë, ku ka përjetuar traumë në front, vraja e së cilës është jo vetëm trupore, kthehet dhe, mes zemërimit dhe ndjenjës së neverisë për veten, përballet me një Amerikë raciste. Vendi që la, shtëpia ku ka jetuar më parë, mund të mos jetë më siç e mban mend ai, por Frenkun e nxjerr nga apatia paralizuese nevoja për të shpëtuar motrën e vogël, që ka pësuar dhunë mjekësore, dhe për ta shpënë në qytezën e shtetit të Xhorxhias, ku janë rritur - një vend të cilin e ka urryer me gjithë zemër.

Historia e një burri-në fillim fshatar, pastaj punëtor e më në fund menaxher i një dyqani bar-ushqimore-kinkaleri në një qytet të një province normande-gjithë kjo e rrëfyer me një precision kirurgjikal, pa empati dhe as ndjesi turpi, nga e bija shkrimtare. Kjo është historia e një gruaje që përballet me brishtësinë e dhimbshme të origjinës se vet dhe shkruan për prinderit e saj duke kërkuar tani një gjuhë të përbashkët, por të pamundur. Një shkrim i tendosur, pa asnjë shkarje, me një thjeshtësi të rafinuar duke e bërë" çdo fjalë të vetme të shndërrohet në një thikë të" mprehtë. "Vendi i babait" është një roman autobiografik që ia del mrekullisht, me qëllimin më ambicioz dhe fisnik të letërsisë: ate të dhënies së një eksperience personate një dimension universal, e cila na flet të gjithëve ne.

Falë forcës dhe poetikës se penelit të tij, Gamonti ka arritur të sjellë të gjallë shpirtin e një prej personazheve më të paharrueshme të letërsisë së shekullit të kaluar, me një interpretim sa besnik, aq dhe origjinal e inovativ.

Ditët e fundit të luftës civile spanjolle. Republikanët të shpartalluar, në ikje e sipër pushkatojnë hierarkë fashistë që i kanë mbajtur të burgosur diku në një humbëtirë. Njëri prej tyre, gjatë rrëmujës, ikën dhe fshihet në një pyll aty pranë. Është nga figurat më të rëndësishme të frankizmit. Gjatë kërkimit në një për ta kapur, gjendet përballë një ushtari republikan...i cili çuditërisht e lë të largohet. Ky është momenti thelbësor, epiqendra e domethënies së këtij libri.

Malkolm Polstedi është njëmbëdhjetë vjeç, djalë kureshtar dhe i zellshëm. Ditën shkon në shkollë, ndërsa në mbrëmje ndihmon prindërit në hanin buzë lumit, si dhe bën ndonjë punë për llogari të murgeshave të manastirit aty pranë. Jeta e tij rrjedh e qetë, miqtë i ka të shumtë, argëtohet me Astën, daimonin e tij, sidomos kur lundrojnë me kanoen La Belle Sauvage. Kështu ndodh deri në ditën kur në han mbërrijnë tre tipa të mistershëm dhe deri kur murgeshave u besohet një vogëlushe vetëm disamuajshe, të cilën Malkolmi duhet ta mbrojë nga një rrezik i madh dhe me të cilën e ndien veten thellësisht të lidhur. Ajo është Lira. Bashkë me të, Malkolmi do të përballet me një sfidë vdekjeprurëse dhe me një udhëtim qe do ta ndryshojë përgjithmonë...

«Libri ka një nivel të lartë intelektual, ku ndihet kultura evropiane në të cilën Carlo Levi ka rrënjët e tij, ku me kulturë evropiane nënkuptojmë atë të asaj epoke, deri në fund të Luftës së" Dytë Botërore. Në të gjendet pasioni për t'i sistemuar të gjitha të dhënat e një ligjërimi koherent, por ende jo ndrojtja për të thyer harmoninë e një sistemimi me dijenitë e reja, me vëniet e reja në diskutim pra, nuk gjendet akoma qëndrimi olimpik, kulturalisht i kenaqshëm që Carlo Levi farkëtoi më vonë si një koracë kundër një pjese të madhe të problemeve të periudhës bashkëkohore.

Këndonjësit Arbova posht e lart në kopsht të Fantazisë, Ndën djeje të kulluar dhe ndënë qjeje sferë, Dhe mblodha këto lule që fshehtas kaë lerë, Disa në sy t'harresës, disa në sy të zisë. I mblodha një nga një me zjarr e mund, përherë...Për vehte do t'i ruanja, si ëndrra të rinisë, Por befas "mall i Shtampës", pa ligj të miturisë, Më shtyn të thur kurorën gjith mjaltë, tërë vrer.

Duka e Sudeleigh - it është i vendosur ta martojë vajzën e tij ngatërrestare, Elizabeta. Edhe kjo bukuroshe kokëfortë është po aq e vendosur t'i shpëtojë martesës, atë e shpëton një fermer skocez. Më vonë ajo i futej atij në shtrat...por e zbulojnë.

Pas suksesit të librit "Mashtruesi" Javier Cercas rikthehet me një roman të fuqishëm, përfshirës, dhe dhimbshërisht të nevojshëm. Në qendër është jeta e shkurtër e një djaloshi i cili në vitin 1936, në fillim të luftës civile, u përfshi në ushtrinë e gjeneral Frankos dhe dy vjet më vonë u vra në betejën e Ebros.

Një tren që niset nga Barcelona drejt një qyteti të vogël rrëzë Pirenejve ndalet në mes të një vendi të një hapësire të pabanuar. Në njërin nga vagonët janë dymbëdhjetë persona që në dukje nuk kanë të bëjnë fare me njëri - tjetrin. Por në të vërtetë, që të gjithë dinë për njëri - tjetrin shumë më tepër nga sa pandeh secili në lidhje me veten...dhe nuk e dinë se ato që u kanë dhe ato që do t'u ndodhin në një të ardhme shumë të afërt varen, në një masë të madhe, nga ndokush që ndodhet në atë vagon.

E vendosur të fillojë një jetë të re, Eba kthehet në Valo, në ishullin e shkëlqyer të fëmijërisë, të shtrirë mbi shtëpizat e bardha dhe shkëmbinjtë e rrëpirët të Fjelbakës, në idilin e arkipelagut suedez. Dëshiron ta risistemojë koloninë që i përket dhe të cilën nuk e ka parë më që nga dita kur, një prag Pashke të shumë viteve më parë, familja e saj zhduket në hiç, duke lënë pas vetes vetëm një tryezë të shtruar për festë dhe një vajzë njëvjeçare që endej e përhumbur.

Kritikja e njohur kulturore, bell books, ofron një vizion mikpritës dhe me zemër të hapur mbi gjininë, seksualitetin dhe shoqërinë, në një volum frymëzues dhe të aksesueshëm për publikun. Nëpërmjet një stili angazhues dhe provokues, bell books na paraqet një teori popullore të feminizmit të bazuar në sensin praktik dhe mençurinë e eksperiencës.

"Një legjendë, po çfarë është një legjendë? Në fund të fundit, unë besoj se kam qenë një krijisë njerëzore e vërtetë.".

Tri histori të ndryshme, i njëjti qytet - Roma në fillim të viteve tetëdhjetë - dhe i njëjti fat: të reshtësh së qeni thjesht bij, të bëhesh prind. E megjithatë Luçiana, Valentina dhe Sesilia nuk janë të sigurta që e dëshirojnë, ndihen të brishta, të luhatura. Ashtu siç janë të trazuar, të tëhuajtur, të rrëmbyer pas ëndrrave të tyre etërit. A mund të kthehesh mbrapsht, të hiqesh sikur asgjë s'ka ndodhur, të heqësh dorë nga një ngjarje e shënuar që të përfshin të gjithin si një shkulm i papërmbajtshëm?