Në vitin 1976 krijova dy lidhjet më të rëndësishme të jetës sime: familjen time dhe punën në shërbimin e jashtëm të Shqipërisë. Edhe sot, familja dhe atdheu mbeten për mua të shenjta, Në shërbimin e jashtëm, familja dhe atdheu marrin dimensione të veçanta; ato bëhen motivi kryesor që udhëheq punën dhe aktivitetin e një diplomati profesionist. A e keni vënë re? Ngjyra e kuqe e flamurit është më e kuqe kur jemi jashtë vendit dhe himni kombëtar në ceremonitë e dorëzimit të kredencialeve tingëllon shumë më bukur se zakonisht. Në këto dekadat e fundit kanë ndodhur ndryshime të mëdha në botë dhe në vendin tonë; vija e ndarjes midis dy blloqeve politike e ushtarake gjatë luftës së ftohtë të para viteve '90, u zhvendos nga Adriatiku në Detin e Zi, dhe vendi ynë, për herë të parë në historinë e vet, u gjend gjeografikisht në brendësi të bllokut politik, ushtarak dhe të sistemit shoqëror, në të cilin natyrshëm na takonte që të ishim. Ndryshimet e nevojshme që ndodhën në vendin tonë sollën kalimin e sistemit tonë shoqëror nga ai totalitar në atë demokratik. Por ndërkohë që blloqet dhe situatat gjeostrategjike ndryshojnë, interesat kombëtare (atdheu) dhe ato të familjeve tona si diplomatë mbeten po ato.

Agim Nesho është diplomuar në inxhinieri elektrike dhe më pas në drejtësi. Ka punuar si asistent profesor në Universitetin e Tiranës, drejtor i përgjithshëm i Qendrës Kombëtare për dokumentacionin Shkencor e Teknik - në Akademinë e Shkencave dhe më pas President i Fondacionit për Çështjet Europiane. Në vitin 1997 ka qenë këshilltar politik i Kryeministrit dhe më pas emërohet Ambasador i Jashtëzakonshëm dhe Fuqiplotë i Shqipërisë në Organizatën e Kombeve të Bashkuara, New York. Për një periudhë njëvjeçare mbajti edhe detyrën e ambasadorit të Republikës së Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Më 2009 bashkëthemeloi Këshillin Shqiptar për Marrëdhënie me Jashtë. Kontribuon në shtypin ndërkombëtar si në Foreign Policy, The National Interest, Fox News International etj. Botimeve të tij të mëparshme, «Në mirëbesim: Shënime të një Ambasadori» 2006 dhe «Boshtet e mbivendosura të politikës së jashtme»; Për një diplomaci aktive në shekullin XXI» 2013, i shtohet edhe eseja «Një marrëveshje në lojë-shahun e Fuqive të Mëdha. Ballkani në shekullin XXI» që keni në dorë...

“...Leonidha Mërtiri ka arritur që përpara lexuesit ta paraqes të gjithë kompleksitetin e marrëdhënieve të brendshme dhe të ndikimit të jashtëm, t'i shpalosë të gjitha dilemat e momenteve historike, t'i tregojë kahjet përmes ngjarjeve, përmes personaliteteve dhe rolit të tyre në këto procese. Ai këtë nuk e bën nga mençuria e kohës së tashme për të kaluarën, por ai këtë e jep ashtu çfarë ka qenë në atë kohë, me faktografinë dhe me argumentet dhe me vlerësimet e atëhershme. Këtu qëndron dinjiteti i shkrimit, i besueshmërisë, i dëshmisë e i përshkrimit, duke i lënë lexuesit gjykimin dhe konkluzionet, pa as më të voglin imponim. Kjo, në asnjë rast nuk do të thotë se proceset ecin vetvetiu dhe ato duhet vetëm regjistruar. Përkundrazi, libri të kaplon të tërin dhe për asnjë moment nuk të lë indiferent. Nuk mundesh pa u mishëruar me ngjarjet, me proceset dhe me njerëzit, nuk mundesh të mos ndiesh dhimbjen, mllefin apo gëzimin, të mos ndiesh keqardhjen apo falënderimin, të mos ndiesh krenarinë apo përçmimin. ...Libri është një kontribut shumë i rëndësishëm për të kuptuar një vend dhe një kohë, për të kuptuar proceset dhe ngjarjet, për të kuptuar lindjen e shtetit të Maqedonisë së Veriut, raportet e brendshme, por edhe marrëdhëniet e jashtme, si një dëshmi, si një vështrim, si një raport dhe një analizë që ka vlera të pakapërcyeshme edhe sot, për të kuptuar drejt determinanten si dhe pse ngjau.”- Ramush Tahiri, Politolog, Prishtinë

"Kur Gjingjiqi ishte kryeministër, kishte një hapësirë për progres të shpejtë. Por BE, SHBA dhe OKB, kishin qasjen "standardet para statusit". Besoj se iu kujtohen këto "standarde para statusit". Ky ishte një gabim, sepse do të mund të diskutohej (argumentohej) gjithmonë për standardet. Statusi është çështje kryesore dhe është dashur të zgjidhej që në vitin 2003. Nuk u zgjidh dhe ishte një gabim i madh". -Richard Holbrooke "Ajo që u arrit është se Merkel e ndaloi idenë e ndryshimit të kufijve. Nuk do të thotë se ideja e shkëmbimit të kufinjve nuk do të rikthehet, pasi ka dekada që vjen e shkon, por në Berlin, Kancelarja Merkel e ndaloi përkohësisht këtë ide. Ka një diskutim mes njerëzve që njoh; ata janë të ndarë, thonë se, nëse serbët dhe shqiptarët bien dakord për të ndryshuar kufijtë, kush jemi ne që t’i ndalim? Mendoj se janë gabim". -Tim Judah,"The Economist" "Vendet në rajon nuk duhet të jenë të frikësuara për një marrëveshje të mundshme midis Kosovës dhe Serbisë edhe nëse kjo përfshin ndryshime kufijsh. Nuk do të jetë një korrigjim sipas vijave etnike -Kosova do të vijojë të mbetet një vend multietnik, që respekton të drejat e minoriteteve". -Hashim Thaçi

“Kjo monografi e Ismije Beshirit është një kontribut i rëndësishëm për historiografinë shqiptare, sepse hedh dritë të re mbi qëndrimin e Gjermanisë ndaj çështjes shqiptare në vitet dramatike të revolucionit nacional shqiptar deri në shpalljen e pavarësisë dhe Konferencën e Ambasadorëve në Londër. Kjo vepër është rezultat i punës kërkimore-shkencore disavjeçare të autores në arkivat gjermane dhe austriake, çka sjell per here te pare para publikut shqiptar dokumente ku dëshmohet interesimi dhe angazhimi specifik i shtetit gjerman për zgjidhjen e drejtë të çështjes shqiptare, ndërkohë që fqinjët ballkanikë po planifikonin copëtimin e plotë të Shqipërisë.” - Prof. dr. Gazmend Rizaj Universiteti i Prishtinës, Fakulteti Filozofik

"Diplomat me pahir" është një vepër në të cilën jo vetëm pasqyrohet politika e jashtme dhe historia diplomatike e Turqisë, por sillet edhe një këndvështrim i ri për Luftën e Dytë Botërore. Botimi i parë i këtij libri ngjalli interes dhe pati jehonë brenda dhe jashtë vendit, duke u përkthyer në disa gjuhë të botës, me në krye rusishten, Libri me kujtime "Diplomat me pahir" lexohet me kureshtje dhe hedh dritë në periudhën kur Jakup Kadri Karaosmanolluja ka shërbyer si diplomat në vende të ndryshme të botës, mes tyre edhe në Shqipëri. Në këtë vepër shfaqet qartë mjeshtëria e Jakup Kadri Karaosmanollusë për pastërtinë dhe pasurinë gjuhësore.

Lëvdava për Kisingerin ♦"Kur një historian i shquar shkruan për një nga diplomatët më të mëdhenj, rezultati është një kryevepër- dhe pikërisht i tillë është jetëshkrimi i Nill Fergusonit mbi Henri Kisingerin". - XHEJMS A. BEJKËR III sekretar shteti (nr. 61) ♦"Ky është një jetëshkrim i shkëlqyer dhe i domosdoshëm për të kuptuar evolucionin e njërit prej arkitektëve më të rëndësishëm dhe tërheqës të politikës së jashtme amerikane të kohëve tona". - K0ND0LIZA RAIS sekretare shteti (nr.66); profesoreshë mbi biznesin global dhe ekonominë, në Fakultetin e Biznesit të Universitetit Stenford ♦"Me gjithçka që është shkruar mbi Kisingerin përgjatë këtyre viteve, dukej sikur nuk kishte mbetur më asgjë e re për t'u thënë. Nuk është ashtu. Kisingeri: Idealisti nga Nill Ferguson, e zhvendos gjithë trajektoren e studimeve mbi Kisingerin. Përherë i hollësishëm, shpesh befasues dhe ndonjëherë thellësisht emocionues, ky është një jetëshkrim i jashtëzakonshëm i një studiuesi, burri shteti dhe strategu, nga më të rëndësishmit e kohëve tona, paraqitur nga një prej historianëve më të shquar. Nuk duhet lënë pa lexuar". XHON LUIS GADIS Universiteti Jeil

"Kultura e terrorizimit" përshkruan ngjarjet historike dhe politike të vitit 1986, që është dhe kulmi i epokës "Regan", dhe pasojat e tyre për ata që janë të interesuar të kuptojnë shoqërinë amerikane. Në të trajtohet përfshirja e qeverisë amerikane në akte të terrorit suprem të hapur dhe të fshehtë, për të paraqitur studimin e rastit, që ka një rëndësi të madhe sot dhe mësimet e të cilit nuk duhet të harrohen. Këto skandale shkaktuan disa rrëmuja dhe zmbrapsje, duke diskredituar disa prej politikave më të dhunshme, ndaj së cilave ishin ekspozuar pjesërisht planifikuesit e shtetit dhe ideologët e tyre. Përfundimi më i rëndësishëm për t'u nxjerrë nga këto ngjarje është se, edhe një herë, ato demonstrojnë që edhe në një shoqëri gjerësisht të depolitizuar, si ajo e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, pa parti politike apo presion të shtypit përtej spektrit të ngushtë të konsensusit të dominuar nga biznesi, për veprimin popullor është e mundur që të ketë një ndikim domethënës mbi politikën, megjithëse tërthorazi. Ky ishte një mësim i rëndësishëm i nxjerrë nga luftërat e Indokinës, që gjithashtu u nënvizua edhe një herë me përvojën e 1980-ës në Amerikën Qendrore. Dhe kjo duhet mbajtur mend për të ardhmen.

"Dritëhijet e një miqësie që çuditi botën" nuk është thjesht një libër që bazohet në kujtimet e diplomatit dhe gazetarit Muneka, as edhe një, kronikë e ngjarjeve dramatike që përfshijnë marrëdhëniet midis dy vendeve, dikur miq të ngushtë. Është shumë më tepër se kaq, është përpjekja serioze e studiuesit dhe sinologut Muneka për të zbërthyer dhe shpjeguar shkaqet dhe arsyet përse u zbehën dhe thuajse u shuan lidhjet e forta dhe miqësia e konsoliduar midis dy shteteve dhe udhëheqjeve të tyre, në dëm të interesave të vetë popujve që dikur e konsideronin njëri-tjetrin miq të ngushtë e madje vëllezër. Marko Bello - Ish Ministër i Integrimit Europian

Kina ka hyrë në një epokë reforme të thellë, periudhë kjo që e tregojnë një numër karakteristikash të reja, mes të cilave spikat ajo e kontradiktave të mëdha dhe e mundësive strategjike. Periudha e "Normalitetit të Ri", e cila u shfaq si një rezultat i rritjes në dekada të ekonomisë, rezultoi të ishte një katalizator për tranzicionin dhe rritjen e strukturës ekonomike dhe një ndërrim radikal në mënyrën e zhvillimit ekonomik. Si pasojë, Kina kaloi përtej "qëndrimit vend-numëro" dhe tani po lëviz kah vendeve më të zhvilluara. Në aspektin politik, duke pasur në nivelin më të lartë të saj Partinë Komuniste dhe modelin e saj unik të zhvillimit politik, rregullat dhe ligjet e saj do të jenë më të arrira dhe më të konsoliduara në prag të vitit 2020, stili dhe mënyra e saj e qeverisjes do të jenë më shkencore dhe më demokratike, duke i prirë një faze të re modernizimi të qeverisjes. Në aspektin kulturor, do të reformohet edhe më tej sistemi kulturor, duke u mëshuar edhe më tej vlerave socialiste dhe zhvillimit të ngadaltë kulturor kinez i cili po rritet në shkallë botërore. Në aspektin social, synimi është që të kryhet procesi i ngritjes së një shoqërie mjaftueshëm mirë nga të gjitha anët, në prag të vitit 2020, kohë kur shoqëria do të jetë më harmonike dhe jeta e njerëzve do të jetë përmirësuar. Sa i përket ndërtimit të një qytetërimi ambientalist, ky i fundit do të jetë më i përsosur dhe ndërtimi i një Kine të bukur do të jetë më i frytshëm.

Ikonomi … ka gërshetuar në një jo vetëm këmbnguljen e studiuesit , por edhe pragmatizmin dhe kureshtjen e etshme të gazetarit. Gazeta Mapo Libri i Ilir Ikonomit … është botim me rëndësi të madhe kombëtare . Gazeta Shqip Punim i mrekullueshëm, i shkruar në mënyrë elegante . Top Chanel Autori e ndriçon këtë figurë natyrshëm pa rënë në kurthin e idolatrisë , por dhe pa cinizëm dhe dashakeqësi . Tirana Observer

“Bona Fide” është libri ku sociologu, studiuesi i marrëdhënieve ndërkombëtare dhe diplomati Fatos Tarifa sjell të përmbledhura polemikat me studiuesit Albert Ndoja, Ferit Duka, Gentian Elezi, Bernd Fischer, Rexhep Meidani, Servet Pëllumbi, Rexhep Qosja, Francis Fukuyama dhe Fareed Zakaria. “

Në ditët tona, debati mbi Universitetin dhe vetë idea e Universitetit janë shumë të ndryshme nga disa prej debateve më të mëdha mbi universitetin që janë zhvilluar në shekullin e 19-të dhe në gjysmën e parë të shekullit të 20-të, ose edhe pas Luftës së Dytë Botërore. Vizionet grandioze dhe programatike mbi universitetin modern, të parashtruara në disa vepra madhore nga mendimtarë të shquar si, Wilhelm von Humboldt, John Henry Newman, John Dewey, Karl Jaspers , Talcott Parsons (Parsons & Platt 1973), Jürgen Habermas dhe Pierre Bourdieu, kanë reflektuar besimin tek universiteti si një institucion që ka një mision moral dhe kulturor iluminist në shoqëri. Në këtë ese, e cila është konceptuar edhe si një parathënie për vëllimin që mbani në dorë, përpiqemi të shtjellojmë në mënyrë sistematike origjinën perëndimore dhe përmbajtjen e idesë së Universitetit, siç është zhvilluar ajo gjatë dyqind vjetëve të fundit, periudhë kjo, e cila mund të konsiderohet si periudha e modernitetit të vonë, apo si periudha post-tradicionale, post-mesjetare, post-agrare, si periudha e industrializimit, e sekularizimit, e krijimit të shtetit kombëtar dhe e racionalizimit të shoqërisë (Barker 2005: 444). Analiza që vijon shtjellohet në një rrafsh historiko-krahasues dhe teorik dhe përqendrohet në idetë e disa prej figurave më të shquara të mendimit shoqëror europian dhe amerikan.

“Në ”Hakmarrja është imja”, Fatos Tarifa në mënyrë të jashtëzakonshme hedh dritë mbi një model paradoksal, të shfaqur në një formë relativisht të kulluar, i cili tashmë kërkon studime krahasuese te mëtejshme.-Tarifa ka shkruar një homazh elokuent për banorët e Shqipërisë së Veriut dhe u ka ofruar me kortezi lexuesve perëndimorë një ftesë për të mësuar më shumë mbi Shqipërinë. Ai është një autor jashtëzakonisht i talentuar dhe na ka dhënë neve, lexuesve të tij, një narrativë të këndshme dhe dhuratën e një zbulimi të ri.”- Prof. Judith Blau, University of North Carolina, Chapel Hill. “Analizat e Tarifës në këtë studim janë të nuancuara e krahasuese; ato mbështeten sa në nje trajtim historik, aq edhe në kuptimin e ndryshimeve kulturore e sociale që ndodhin në shoqëri. Edhe pse e çmon dhe e citon shpesh veprën e Edith Durhamit, Tarifa e zhvillon në mënyrë të konsiderueshme dijen dhe kuptimin tonë mbi gjakmarrjen, përtej asaj që mund ta quanim ‘travelogue’ antropologjik i saj, i çili ishte i painformuar nga preokuptimet e sotme me transformimet temporale.”- Prof. Karen Sinclair, Eastern Michigan University. “Analizat e mprehta të Tarifës në librin “Hakmarrja eshte imja” na ndihmojnë që te kuptojmë nevojën e një trajtimi më të integruar të së drejtës me shkencën sociale, jo thjesht si dy fusha të ngjashme, por edhe si dy disiplina reciprokisht konstitutive.”- Dr. Marisa Ensor, University of Tennessee, Knoxville. “Kjo është vërtet hera e parë që diçka e arsyeshm është shkruar mbi këtë subjekt.”- Dr. Andrea Pieroni, Universita degli Studi di Scienze Gastronomiche, Pollenzo.

“Në ”Hakmarrja është imja”, Fatos Tarifa në mënyrë të jashtëzakonshme hedh dritë mbi një model paradoksal, të shfaqur në një formë relativisht të kulluar, i cili tashmë kërkon studime krahasuese te mëtejshme.-Tarifa ka shkruar një homazh elokuent për banorët e Shqipërisë së Veriut dhe u ka ofruar me kortezi lexuesve perëndimorë një ftesë për të mësuar më shumë mbi Shqipërinë. Ai është një autor jashtëzakonisht i talentuar dhe na ka dhënë neve, lexuesve të tij, një narrativë të këndshme dhe dhuratën e një zbulimi të ri.”- Prof. Judith Blau, University of North Carolina, Chapel Hill. “Analizat e Tarifës në këtë studim janë të nuancuara e krahasuese; ato mbështeten sa në nje trajtim historik, aq edhe në kuptimin e ndryshimeve kulturore e sociale që ndodhin në shoqëri. Edhe pse e çmon dhe e citon shpesh veprën e Edith Durhamit, Tarifa e zhvillon në mënyrë të konsiderueshme dijen dhe kuptimin tonë mbi gjakmarrjen, përtej asaj që mund ta quanim ‘travelogue’ antropologjik i saj, i çili ishte i painformuar nga preokuptimet e sotme me transformimet temporale.”- Prof. Karen Sinclair, Eastern Michigan University. “Analizat e mprehta të Tarifës në librin “Hakmarrja eshte imja” na ndihmojnë që te kuptojmë nevojën e një trajtimi më të integruar të së drejtës me shkencën sociale, jo thjesht si dy fusha të ngjashme, por edhe si dy disiplina reciprokisht konstitutive.”- Dr. Marisa Ensor, University of Tennessee, Knoxville. “Kjo është vërtet hera e parë që diçka e arsyeshm është shkruar mbi këtë subjekt.”- Dr. Andrea Pieroni, Universita degli Studi di Scienze Gastronomiche, Pollenzo.

Nga autori: “ Ky liber synon te jete nje kontribut modest ne vorbullen e debatit mbi reformen ne sistemin e drejtesise. Projektamandamentet kushtetuese te prezantuara fillimisht ne vitin 2015 pothuajse prekin çdo institucion te sistemit te drejtesise..."

Libri është i përbërë nga 100 analiza dhe është një vështrim i thellë analitik për zhvillimet më të rëndësishme politike dhe diplomatike të rajonit tonë gjatë dhjetë viteve të fundit. Është hera e parë, që në një botim antologjik deshifrohen zhvillimet e reja rajonale në një interpretim dhe në një këndvështrim diplomatik me vulë shqiptare. Personalitetet e historisë dhe diplomacisë njëzëri thanë se analizat dhe interpretimi i zhvillimeve në rajon i jep librit peshën dhe vlerën e një manuali tepër të dobishëm diplomatik. Në të gjitha analizat e tij për zhvillimet në vende të veçanta apo në raportet e vendeve të Ballkanit me njëri-tjetrin apo me fuqi jashtë Ballkanit, autori është nisur gjithmonë nga këndvështrimi i efekteve që kanë apo mund të kenë këto zhvillime për interesat e Shqipërisë dhe të kombit shqiptar.

“ Si përgjatë makthit të partisë unike ashtu dhe nën anarkinë liberale që e zëvendësoi atë,e njëjta shpërbërje morale që i zhvlerëson personazhet e Aliçkës. Absurdi me të gjitha format e tij që të çon tinëzisht drejt poshtërsisë."-Jean SouMin, “Le Monde" "Trembëdhjetë tregime nga ku kupton se ideologjia s'është veçse një guaskë boshe.''-Pierre Hazan, “Le Temps" “Shumë shpejt Aliçka po shndërrohet në një nga tregimtarët më në zë të paskomunizmit. Për dobësitë njerëzore dhe qëndrimin ndaj pushtetit Aliçka tregon për Shqipërinë më shumë se sa gjithë ç'është botuar në Poloni. Nën penën e tij mund të ndodhë gjithçka...”Mylada Jedrysik, “Gazeta Wyborcza" “Një venë tragji-komike që provokon një qeshje të hidhur."-Stefano Pasta. “Corriere Della Sera” “Si te tregimet e Heminguejit, në librat e Aliçkës mbizotëron dialogu, habia, racionalja...”-Filip Simeçek "Cultura.cz" "Tregime të shkurtra të një letërsie të madhe."-Ryszard Kapuscinski, Varshavë “Nën groteskun e kapur me elegancë, shqiptarët në librin e Aliçkës na shfaqen të natyrshëm..."-Hans Georg Herman, "Frankfurter Allgemine Zeitung"

Studiuesi i njohur Agron Alibali ka bërë dy zbulime të bujshme për Faik Konicën në 74-vjetorin e vdekjes së tij.rnI pari lidhet me gjetjen e 276 librave të bibliotekës personale dhe i dyti me gjetjen e arkivit të plotë të legatës shqiptare në Washingtion, që të dyja të konsideruara ta zhdukura që nga momenti që Konica ndërroi jetë më 15 dhjetor 1942.rnPor ndërsa librat janë bërë pjesë tashmë e bibliotekës Kombëtare, arkivi i Legatës që ndodhet në Romë pret riatdhesimin pas procedurave.rnMbi bazën e një pune prej dy dekadash, Alibali tashmë të gjithë studimin e tij e ka përfshirë në një libër me titull “Faik Konica, dritëhijet e një diplomati”.rnKushdo që e njeh sado pak veprën e Konicës do të ketë menduar se pas disa studimeve që janë botuar për të, nuk mund të kishte më të reja për figurën e tij.rnPor Alibali e ka përmbysur këtë supozim. Fakte të reja, dëshmi, dokumente, fotografi dhe natyrisht biblioteka dhe arkiva e Legatës janë baza e studimit të Alibalit duke sjellë një Konicë në një dimension krejt të panjohur.rnNjë femër

Vlerësime për  Shpërbërja e Kombeve : "Robert Cooper është një studiues e diplomat i spikatur i Europës. Vizioni kurajoz i tij për të ardhmen e Europës dhe Shteteve të Bashkuara dallohet për mençurinë dhe idealizmin të admirueshëm. Ky libër i shkruar në një stil brilant e përcjell bashkëbisedimin transatlantik në një fazë të re".-Robert Kagan, autor i  "Parajsa dhe pushteti". "Një pjesëz e kohës sonë nga njëri prej vëzhguesve më të mprehtë europianë të politikës ndërkombëtare, që mbështetet në përvojën e tij si diplomat dhe këshilltar për politikën e jashtme. Përfundimet e tij mbi përgjegjësitë ndërkombëtare të Europës ngrenë çështje që duhet t i adresojnë të gjitha qeveritë europiane".-Profesor William Wallace, London School of Economics. "Një vepër madhore, jo vetëm që është një përpjekje e shkëlqyer dhe e suksesshme për të vendosur rend intelektual në kaosin e shekullit të njëzetenjëtë, por është një kujtesë e fuqishme se e ardhmja e Europës varet nga mënyra se si e ndërtojnë atë liderët e saj; asgjë nuk është e paracaktuar".-François Heisbourg, Instituti Ndërkombëtar i Studimeve Strategjike. "Mosmarrëveshjet transatlantike mbi Irakun duket se vërtetuan verdiktin e famshëm të Robert Cooper, sipas të cilit  amerikanët janë nga Marsi, ndërsa europianët nga Venusi. A ka ndonjë farë mënyre për t'i sjellë në një linjë këto planete?Nëse është dikush që mund ta bëjë këtë, ky është Robert Cooper,diplomat i lartë britanik, i cili e nisi karrierën e tij duke shërbyer si një nga këshilltarët më të ngushtë të politikës së jashtme të Toni Blerit, deri tek shërbimi për Havier Solanën, i ashtuquajturi ministri i Jashtëm i Bashkimit Europian...Shpërbërja e kombeve është në thelb një përpjekje për të krijuar ura lidhëse mes ndarjes që ekziston ndërmjet pushtetit të butë dhe atij të fortë.Të dyja këto, na sugjeron ai në këtë përmbledhje esesh të shkurtra dhe elegante, janë të nevojshme në botën e sotme kaq të koklavitur".-Max Boot, New York Times. "Shpërbërja e kombeve ofron një interpretim të thellë të dilemës së sotme globale dhe Cooper bën një apel provokues për një imperializëm të ri perëndimor, i cili është në harmoni me të drejtat e njeriut dhe vlerat kozmopolite... Ia vlen për një debat serioz".-G. John Ikenberry, Foreign Affairs. "Një lexim i mrekullueshëm... Shpërbërja e Kombeve është i mbushur me mendim dhe duhet të jetë i detyrueshëm për t u lexuar nga çdo diplomat".-European Voice

Shoqëria liberale synon që të mos imponojë vetëm një mënyrë jetese, por t'iu lejojë qytetarëve të saj sa më shumë liri për të zgjedhur vlerat dhe qëllimet e tyre. Prandaj ajo duhet të qeveriset nëpërmjet parimeve të drejtësisë, që nuk parakuptojnë ndonjë vizion të caktuar mirëqenieje. Por a mund të gjenden parime të tilla? Nëse jo, cilat janë pasojat për drejtësinë si një ideal moral dhe politik?Këto janë pyetjet që Michael Sandel trajton në këtë kritikë gjurmuese ndaj liberalizmit bashkëkohor. Ai e lokalizon liberalizmin modern në traditën e Kantit dhe e përqendron në veprën e John Rawls-it, që është shprehja më me ndikim e kohëve të fundit e këtij liberalizmi. Në këtë sfidë që Sandeli i bën teorisë së drejtësisë së Rawls-it, ai gjurmon kufijtë e liberalizmit në konceptimin e individit dhe argumenton për një kuptim më të thellë të bashkësisë se sa na lejon liberalizmi.

Prof. as. dr. Shefqet Muçi është diplomuar jurist në Fakultetin e Shkencave Politike-Juridike, Universiteti i Tiranës, në vitin 1968. Ka punuar gjyqtar në Kukës, kryetar gjykate në rrethet Tropojë, Shkodër e Tiranë; për rreth 12 vjet ka qenë anëtar i Gjykatës së Lartë dhe ministër i Drejtësisë në Qeverinë e Stabilitetit (1991). Më pas avokat, për një kohë edhe kryetar i Dhomës së Avokatëve të Tiranës, si dhe avokat shteti në Avokaturën e Përgjithshme të Shtetit. Ka qenë pedagog në Fakultetin Juridik të Universitetit të Tiranës dhe në Shkollën e Lartë të Ministrisë së Punëve të Brendshme; zëvendësdekan dhe përgjegjës i Departamentit të së Drejtës Penale në Fakultetin e Drejtësisë “Luarasi”. Aktualisht është zëvendësrektor dhe dekan i Fakultetit të Drejtësisë në “Wisdom University”, Tiranë. Është autor i disa botimeve shkencore, ndër të cilat monografitë “Transferimi dhe largimi nga puna” dhe “Caktimi i dënimit penal”. Në vitin 1982 ka fituar gradën “Kandidat i shkencave”, në vitin 1989 “Doktor i shkencave” dhe më 2011 titullin shkencor “Profesor i asociuar”.

Gjatë 35 viteve të punës në shërbimin e jashtëm më ka bërë përshtypje se, megjithëse e ndeshim gjithnjë e më shumë në veprimtarinë e përditshme, sërish ka një mungesë të madhe njohjeje mbi diplomacinë. Shpesh kjo e fundit njehsohet gabimisht me politikën e jashtme; në raste të tjera, sidomos nga bashkatdhetarë, veprimtaria e një ambasade kufizohet ose ngatërrohet me shërbimin konsullor, pa dyshim tejet i rëndësishëm, por jo i vetmi; ka të tjerë që mendojnë vetëm për privilegjet dhe favoret e diplomatit, por jo për sakrificat dhe privimet e tyre familjare dhe njerëzore; gjatë vizitave të tyre në selitë tona diplomatike, shumë të tjerë, e sidomos të reja e të rinj janë habitur kur kanë parë se diplomati merret edhe me gjëra të thjeshta dhe fare teknike, si hartimin e Notave Verbale, me pritje e përcjellje në aeroport, me rezervim hotelesh dhe veprime të tjera rutinore të ngjashme. Nga ana tjetër, zhvillimet dhe ndryshimet e hovshme që kanë ndodhur edhe në diplomaci e kanë shtuar ndjeshëm kureshtjen, dëshirën dhe nevojën për të ditur më shumë mbi këtë fushë ende të panjohur mirë. Në Shqipëri kjo është edhe më e nevojshme, sidomos për të rinjtë, gazetarët, opinionbërësit etj. Moskuptimi apo keqinterpretimi, qoftë dhe pa dashje i dukurive të ndryshme në këtë fushë me ndjeshmëri tejet të lartë, bart pasoja për shoqërinë, diplomacinë dhe opinionin publik. Vërtet që ka botime dinjitoze nga autorë të njohur vendas dhe përkthime të literaturës ndërkombëtare; gjithsesi ato janë të një niveli disi të sofistikuar e më tepër me natyrë akademike. Kështu që ato mund t’i “përtypë” vetëm një kategori e kufizuar profesionistësh. Të gjitha këto dhe të tjerë faktorë, përvoja e gjatë në këtë fushë, inkurajimi nga miq e kolegë dhe tre librat e mëparshëm të këtyre viteve të fundit, më dhanë nxitjen dhe “karburantin” e nevojshëm për t’i hyrë punës për këtë sprovë jo të lehtë.