Një djalë i ri, i zhytur në plogështinë e rrethanavetë pashmangshme, nis ti shkruajë një letër ish të dashurës. Qëllimi i tij fillestar ështe ti tregojë asaj sa shumë gjëra kanë ndryshuar që nga ndarja e tyre. Teksa shkruan, ai fillon të kuptojë se atë letër nuk do ja dërgojë kurrë, madje fillon të fantazojë se ndoshta duhet ta botoje atë. Nga ana tjetër, dërguesi dhe marrësja e letrës marrin jetë dhe shkëputen pak nga pak nga autori. Autorja kthehet në një rrëfimtare të dytë, duke i dhënë frymë -një tjetër historie, një varianti të dytë, një interpretimi të ri të historisë së tyre. Ky akt fillimisht "hakmarrës shndërrohet në një dialog që skicon vështirësitë e historive moderne të dashurisë. Romani duket se eksploron botëkuptimin tonë mbi dashurinë, një anë të një historie dashurie në dukje të thjeshtë, duke e shpalosur atë ngadalë e duke nxjerrë në pah kontradiktat themelore të idealit dashuror. Ky roman largohet nga normat e zakonshme të stilit apo struktures formale dhe paraqet një thellësi mendimi, që e shtyn lexuesin të identifikohet me rrëfimtarin si të ishte një bashkautor. "Kam shumë për të thënë" fitoi Çmimin e Debutuesve në vitin 2014, në Belgjik dhe arriti ndër finalistët e disa çmimeve letrare belge. Në vitin 2016, fitoi Çmimin Europian për Letërsinë.

Tatiana është vetëm tetëmbëdhjetë vjeçe shtatzane dhe e ve, kur arratiset nga Leningardi i shkatërruar nga lufta për të kërkuar një jetë të re në Amerikë. Por fantazmat e së kaluarës nuk e lënë të qetë. Ajo është e bindur se burri i saj, majori i Ushtrisë së Kuqe Aleksanër Belov, është ende gjallë ende gjallë dhe ka dëshpërimisht nevojë për të... Ndërkohë, përtej aqeanit dhe kontinentit , në Bashkimin Sovjetik, Aleksandri i cili sapo i ka shpëtuar ekzekutimit, është vënë në krye të një batalioni ushtarësh të konsideruar si të pavlerë nga komanda e lartë sovjetike. Jo të gjithë i mbijetojnë kësaj sfide, por Aleksandri është i vendosur ti udhëheqë përmes rënojave të Europës në një përpjekje të dëshpëruar pëe të shpëtuar nga makineria vdekjeprurëse e Stalinit, dhe për të gjetur sërisht Tatianën...

Dashuria më është dukur gjithmonë ndjenja njerëzore më e fuqishme dhe më pak e studiuar, e rrethuar dhe e mbrojtur nga një mori e trefishtë paragjykimesh, misteresh dhe hipokrizish, të cilën njerezit e qytetëruar shumë shpesh e njohin me anë të vjedhjes së trupit. Poetë, filozofë artistë e ligjvënës i shkëpusin pak nga pak zotit të madh një copë nga rrobat dhe mishi i tij dhe nxitojnë ta fshehin mirë atë si vjelja e një fruti të ndaluar. M’u duk një punë e madhe ta studjoja dashurinë si një dukuri të jetës dhe një forcë gjigante, e cila shpaloset në njëmijë mënyra në raca dhe kohe të ndryshme: ta studjoja si një bazë e shëndetshme e individit dhe e brezave dhe mendova se qe një nder edhe vetëm të provoja ta bëja këtë.

Ky libër flet për atë, pa të cilën jeta jonë do të zhvishej nga aroma, shija dhe bukuria. Ky libër është për dashurinë. A ekziston, vallë, vërtet ajo? A dashurojmë ne? A na duan ne? Si t'i ndërtosh marrëdhëniet me njerëzit e tjerë? Osho na thotë se mundësia për të dashuruar ekziston te secili, por kjo mund të realizohet vetëm kur njeriu njeh vetveten, vetëm kur ai bëhet vetvetja, vetëm kur të thotë se si ekziston.

Feja rrallë herë ka qenë e shëndoshë, vetëm kur endej në rruzullin tonë Buda, Krishti, Krishna ose Kabiri. Në përgjithësi feja ka qenë patologji, sëmundje, neurozë. Ai që e ka kuptuar thelbin e saj dhe e ka përjetuar atë në qënien e vet, ka një përfytyrim krejt të ndryshëm. Ndërsa koncepti i atyre që vetëm imitojnë të tjerët, s'ka të bëjë fare me kuptimin e vërtetë të fesë. E vërteta nuk mund të sajohet. Ju kurrë mos ta gjeni vetveten duke kopjuar të tjerët. E vërteta është e patjetërsueshme, prandaj për të arritur atë ju duhet të jeni të sinqertë, jo artificialë. E vërteta nuk mund të arrihet nëpërmjët imitimit, ajo arrihet duke kuptuar jetën tuaj personale. E vërteta nuk është besim, nuk është bindje, ajo është palca më e thellë e qenies suaj që shfaqet nëpërmjet dashurisë. E vërteta nuk i nënshtrohet logjikës, nuk është silogjizëm, ajo është zjarr dashurie.

“Nimfa e pemës së humbur”, sintezë e një realiteti që ndan ndjesitë midis dy botëve; natyra femërore që percepton individin në një shoqëri ku përthyerjet mbeten brenda shqyrtimeve morale, si shqisë që zgjon instinkte të fjetura – në këtë realitet Ana Kove me librin e saj të ri, dhjetor 2012, krijon raporte kulturore mbi të cilat fjala ruhet si një shenjë perceptimi, pasqyrë drejt kërkimit të bukurive shpirtërore Fragment nga libri: Kisha tërë ditën me dhimbje koke dhe një ndjesi mbytëse po më vinte deri në fyt. Ndieja edhe paksa trazim në stomak. S’kisha futur gjë në gojë, por as po më shkonte mendja. Një marrje e lehtë mendsh më kujtoi se duhej të përtypja diçka. Sa për t’i dhënë forcë trupit, për të përballuar truket e çartura të trurit, që ku nuk shkonte. Isha në qytetin tënd dhe po endesha. Ishim gati të humbur. Kaq kohë larg! Kaq hapësira larg! Kaq njerëz larg! Pse lejuam kaq gjatë të hynin mes nesh realitete rastësore? Për të njohur më mirë veten, tjetrin, apo atë ç’ka kishim kaluar bashkë? Vendit bosh shpesh i dhashë kuptim kotësie dhe lëndimi. Kisha një peng: pamundësinë e kahershme për të njohur një pjesë tënden. Pasioni i madh dhe shumësia e pasioneve të vockla, që s’më jepnin dot çka etja ime grishte nga dita në ditë, më ishin topitur. Në kushtet e një logjike të ftohtë, mendova se kishte ardhur koha të plotësoja atë që u mungonte mendimeve të mia për ty. Kështu do të shpjegoja shumë gjëra që ndodhën apo nuk ndodhën mes nesh. M’u desh të udhëtoja gjatë. Ishin zhbërë realitetet. Ideja se mund të të shija nga çasti në çast më bënte të pasigurt në çdo hap që hidhja dhe m’i çorodiste mendimet. Sikur të shiheshim papritur, kisha gati dhjetëra përgjigje pse ndodhesha aty. Herë mendoja se do të gëzoheshe shumë, herë mendoja se do të çuditeshe. Gjithkush mund të çuditej, por jo ti. Ti më njeh mirë. Nuk duhet të çuditesh. As nga rrugëtimi im i gjatë në kohë për të të gjetur. Ty. Veten. Pemën. Po rrija e përqendruar në katër anët e sheshit të vetëm, duke hamendësuar se aty mund të vije patjetër. Vështrimi më tretej mbi silueta njerëzish, që nga larg dukeshin si ti. Orët iknin. Shpresa se mund të të shihja rastësisht filloi të shuhej bashkë me ditën. Nën dritat e neoneve të nemitura pemët m’u bënë të gjitha miqësore. Cila mund të ishte? Terri që ato përçojnë natën shtohej nga ankthi i vazhdueshëm brenda meje. Unë isha aty dhe askush s’e dinte. As ti. Marrëdhënia jonë nuk ishte bërë kurrë aq intime, deri në detajet e rrugëtimeve tona me mendje. Gabim. E di. Por ka ende kohë, ndaj jam këtu. Për jetëgjatësinë e këtij pulsimi të njëkohshëm në jetën e pemës ku frymonim të dy. Po të ketë vdekur? Vdes eliksiri që më mban gjallë mua, Driadën e saj. Dhe mitin. Do ta gjej se s’bën. Pemët janë si poezi të gjalla. Nuk vdesin si njerëzit. Jo si të gjithë njerëzit.