Jemi në epokën e artë të shkrimtarisë për shkak, të librave mahnitës si "Matrioshka e fundit” të cilin e adhuroj. Fini dhe Lejla : të rinj, të dashuruar dhe me të ardhme. Një mbrëmje, teksa ktheheshin nga pushimet në Francë, Fini ndalon në një pikë karburanti dhe e lë Lejlën në makinë. Kur kthehet, pas disa minutash, Lejla është zhdukur pa lënë gjurmë, për të mos u kthyer më kurrë. Ose të paktën, kjo është dëshmia që Fini jep në polici. Dhe është e vërtetë... deri diku. Dymbëdhjetë vjet më pas, Fini ka vazhduar jetën. Rastësisht është njohur me motrën e Lejlës, Elenën, me të cilën është gati të martohet.

Magjistari i Hitlerit, një murg budist në Kinën e Revolucionit Kulturor, shkencëtarë të vjetër e të rinj, Në Moskë dhe në Tiranë: "Tre rrëfimet lidhen mes tyre nga prania e një lloji të caktuar personazhi në çdonjërin prej tyre, e dikujt që mund të quhet magjistar, njeri çudibërës, njeri me aftësi mendore të mistershme për të parashikuar të ardhmen, ose që shihet si i tillë, dhe nga raporti i pushtetit të tyre me njerëz të pushtetshëm në kuptimin që i japim zakonisht fjalës pushtet. Por kjo është e vetmja lidhje e dukshme midis tre rrëfimeve që përbëjnë triptikun. Të tjera gjëra që mund të duken sikur i lidhin, sikur të çojnë nga njëri te tjetri, janë pista të rreme, shtigje të rreme. Lidhja më thelbësore është e padukshme dhe ndoshta e pathënshme."

I dashur ditar! çfarë ka më magjike se krishtlindja e bardhë? Sidomos kur pushimet i kalon në Covery Hill!

I dashur ditar, Gjithçka filloi me një derë që nuk u mbyll mirë. Kështu ia behu Balzaku në klasën tonë, për lumturinë tonë më të madhe (Ose pothuajse). Kush është Balzaku? Surprizë!

Të jetosh një ëndërr të bukur Të ëndërrosh një jetë të bukur Kjo varet nga...

Një tjetër romancë që të bën të mbash frymën Tanja, valltarja misterioze me flokë të zinj si korbi e një taverne në Misisipi, nuk e dinte se ishte princesha e vërtetë Tatiana e mbretërisë së largët të Kardinias. Kur princi guximtar Stefan erdhi dhe e gjeti, i vendosur ta merrte me vete për të përmbushur porosinë e babait në shtratin e vdekjes, Tanja nuk e pranoi dashurinë e tij, por njëherësh ia ndezi gjakun mbretëror me një pasion të zjarrtë. Edhe pse u përpoq të ikte prej tij, prapë ndiente se princi e tërhiqte në mënyrë të papërmbajtshme, derisa princesha e re, më në fund, iu dha shpirtërisht princit këmbëngulës dhe zbuloi fatin e saj të vërtetë.

Në çastet pulsuese pasi e vranë dhe e lanë në një kazan mbeturinash jashtë Stambollit, Tekila Leila hyn në një gjendje vetëdijeje të thellë. Zemra i ka pushuar së rrahuri, por truri është ende aktiv - për 10 minuta e 38 sekonda. Ndërsa dielli turk lind dhe miqtë e saj ende flenë diku aty pranë, ajo sjell ndërmend jetën e vet - dhe jetët e të tjerëve, e njerëzve të përjashtuar nga shoqëria, si puna e saj. Kujtimet e Tekila Leilës na kthejnë në fëmijërinë e saj, në provincë, një mjedis tepër ndrydhës për shkak të fesë dhe traditës, një fëmijëri ku ka lënë gjurmë familja poligamike me dy nëna dhe një baba që sa vinte e bëhej më autoritar. Pasi u arratis drejt Stambollit, Leila përfundoi në industrinë e pistë të trafikimit seksual, duke gjetur strehë në Rrugën e Bordellove, një rrugë historike e qytetit. Është një botë e errët dhe e dhunshme, por Leila është e fortë dhe e hapur ndaj bukurisë, dritës dhe lidhjeve të forta miqësore. Përmes vdekjes së Tekila Leilës, dalin në dritë të fshehtat dhe mrekullitë e jetës moderne të Stambollit, të ngjyrosura gjithë gjallëri nga rrëfimet mahnitëse se si e njohën dhe e deshën Leilën miqtë e pakët që kishte. Ndërsa udhëtimi i saj epik drejt jetës së përtejme i afrohet fundit, janë pikërisht pjesëtarët e familjes së re, të zgjedhur prej saj, që e përmbyllin këtë histori në një mënyrë aq të gjallë sa të thyen zemrën.

“Tatiana Tibuleac i kthehet fuqishëm, në një tjetër kontekst dhe në një tjetër nivel, temës së amësisë, së fëmijës së dashur/të padashur, të pasojave tragjike të "të mosdashurit", të pendesës, në një libër turbullues. "Kopshti prej qelqi" konfirmon hyrjen në letërsinë bashkëkohore të një shkrimtareje të talentuar dhe inteligjente siç është Tibuleacu, e cila di të kombinojë mizorinë e vëzhgimit dhe dhembshurinë për vuajtjen, duke zbuluar tragjedinë e fateve dhe bukurinë e jetës.” Gabriela Adamesteanu “Tatiana Tibuleac është një rrëfimtare paradoksale. Ajo e di, sikundër shumë pak shkrimtarë bashkëkohorë rumunë, që "një histori kurrë nuk lë gjëra të pazgjidhura". Në romanin "Kopshti prej qelqi", ajo rrëfen për një botë në kufirin e paqëndrueshëm mes mpiksjes dhe shpërbërjes, mes Rusisë dhe Europës, mes luftës dhe fatalitetit. "Kopshti prej qelqi" është, në shumë mënyra, romani i një brezi të tërë femrash dhe një rrëfimtareje sa autentike, aq edhe befasuese. “ Simona Sora

Në sallat e ballove dhe ato të pikturës në Londrën e viteve 1800, rregullat qëndrojnë përmbi gjithçka. Fëmijët e aristokratëve mësojnë qysh në djep se si t'i drejtohen një konti apo se si të sillen para një princi. Një dukë i mirë duhet të jetë natyrë perandorake dhe distante. Një vajzë e re, në moshë për t'u martuar, duhet të jetë e përzemërt, por jo më shumë nga ç'duhet... Dafne Brixhërtoni ka dështuar gjithmonë në këtë të fundit. Fëmija i katërt nga tetë në familjen e saj të bukur, ajo ka bërë miq djemtë më të mirë të Londrës. Të gjithë e vlerësojnë dashamirësinë dhe zgjuarsinë e saj, por askush nuk e dëshiron si grua. Përzemërsia nuk është tipar dallues i Simon Basetit, dukës së Hastingsit. I kthyer së fundmi në Londër, ai ka vendosur të mos martohet kurrë, por një takim me motrën e shokut të tij të ngushtë, e lëkund vendosmërinë e tij. Bashkë thurin një plan të përsosur për t'u shpëtuar detyrimeve shoqërore. Fillimisht gjithçka shkon mirë, por mes shkëlqimit dhe thashethemeve të elitës së Londrës, vetëm një gjë mund të jetë e sigurt: dashuria nuk njeh rregulla... Me dhjetëra miliona kopje të shitura, seria "Brixhërtonët" nga shkrimtarja Julia Quinn, është përkthyer duke thyer rekorde në mbarë botën.

Remzi Ynali, një detektiv privat në Stamboll, bën një gabim. Ai nuk e merr seriozisht një aktore të re bukuroshe, që ndihet e kërcënuar. Tashmë ajo ka vdekur. Për të qetësuar ndërgjegjen dhe për të vënë nderin në vend, YnaIi i futet punës dhe rrëmon një fole grerëzash. Ai depërton në ambjentet e teatrove, bareve të errëta dhe strofkave të zymta të kumarit, për të zbuluar të vërtetën, sepse vetëm ajo mund ta shpëtojë. Me romanet e tij me dedektiv Remzi Ynalin, Xhelil Okeri na treson një Stamboll që nuk gjendet në guidat e udhëtimeve turistike.

“Rri ulur në orën e mësimit, me mendjen larg, shumë larg matematikës, pastaj befas mësimi mbaron dhe shkoj drejt klasës së anglishtes së avancuar me Kejtin dhe Jumikon. Kokën e kam aq të mbushur me ngjarjet e së djeshmes sa, kur ndeshim Nejtin në korridor, më duket krejt e natyrshme t'i thërras: - Hej, Nejt. - Ndalem, për habinë e të dyve dhe ai bën të njëjtën gjë. - Hej, - ma kthen. Flokët e zinj i ka më të çrregullt se kurrë dhe jam shumë e sigurt se mban ende veshur të njëjtin bluzë të së djeshmes. Megjithatë, i shkon. Pak si shumë. Gjithçka që nga shtati i lartë, i derdhur te mollëzat e dala, sytë e larguar me qerpikë të zinj po më bëjnë të humbas trenin e mendimeve. Edhe Kejti me Jumikon po e vështrojnë ngultas, po në një mënyrë tjetër. Më tepër si të jetë një kafshë kopshti zoologjike paparashikueshme në një kafaz të pasigurt. Nuk janë pjesë e rutinës sonë bisedat në korridorin e shkollës me Nejt Mekollin.” Një pasdite pesë nxënës të Gjimnazit Bejvju futen në klasën e ndëshkimit: Bronuina: nxënësja e dalluar, gati për në Jeill. Adi: bukuroshja, princesha e ballos së vjeshtës. Nejti: krimineli, shpërndarës droge. Kupëri: atleti, ylli i bejsbollit. Simoni: krijuesi i aplikacionit famëkeq të thashethemeve të gjimnazit. Kur Simoni rrëzohet papritmas dhe vdes pak më vonë në spital, policia nis të hetojë rreth vdekjes. Simoni kishte planifikuar të postonte thashetheme pikante të nesërmen e asaj dite. Në qendër të vëmendjes vihen Bronuina, Adi, Nejti dhe Kupëri. Secili prej të rinjve ka diçka për të fshehur -dhe kësisoj një motiv...

'E gjelbër smeraldi" është vëllimi i tretë i trilogjisë së gurëve të çmuar: ai vjen pas "E kuqe rubini" dhe "Blu safiri". Tashmë, Guendolina duhet të përmbushë fatin e saj, por askush nuk munc t'i thotë se çfarë duhet të bëjë. Qysh kur ka mësuar se ajo vetë është Rubini, anëtarja e fundit e Rrethit të të Dymbëdhjetëve që udhëtojnë në kohë, bashkë me Gideonin kanë kryer udhëtime të shumta në të shkuarën. Ata lidhen me anëtarë të humbur të Rrethit, me qëllim që t'u marrin kampionët e gjakut për t'i shtënë në kronograf, duke plotësuar kësisoj Rrethin dhe duke bërë të mundur realizimin e profecisë së fshehtë. Ajo dyshon se themeluesi i Rrethit, Konti i Sent Zhermenit, po thur një plan djallëzor, por askush nuk i zë besë fialës së saj. Nga ana tjetër, dëshpërimisht e dashuruar me Gideonin, Guendolina pandeh se ai po e shfrytëzon për qëllime të tjera të këqija. "E gjelbër smeraldi" është përfundimi i jashtëzakonshëm e kësaj trilogjie, që nis aty ku janë ndërprerë ngjarjet e "Blu safirit", duke arritur maja të reja intrigash dhe romantizmi, ndërsa Guendolina më së fundi, zbulon sekretet e shoqërisë së udhëtimit në kohë dhe mëson fatin e saj. “Kur më puth ti, Guendolina Sheferd, e humbas kontaktin me tokën. Nuk e di se si e bën apo ku e ke mësuar. Nëse e ke parë në ndonjë film, atëherë duhet ta shikojmë patjetër bashkë. Kur më puth ti, nuk dua asgjë më shumë, sesa të të ndiej e të të mbaj në krahët e mi. Ta hajë dreqi, jam dashuruar kaq keq me ty, saqë ndihem sikur dikush, diku brenda meje, ka derdhur një bidon me benzinë dhe i ka vënë flakën!”

Xheni Kristal ishte gjashtë vjeç kur u rrëmbye nga trotuari i lagjes së saj të qetë, periferike. Dymbëdhjetë vite më pas, ajo u kthye, mrekullisht, në shtëpi, pasi arriti t'iu shpëtojë rrëmbyesve. Por sapo anëtarët e familjes i uruan mirëseardhjen, mjaft pikëpyetje filluan të ngrihen. Ku kishte qenë ajo gjithë këto vite? Përse u kthye pikërisht tani? A është shtëpia e saj vendi më i sigurt për të... dhe për të tjerët? “I errët, emocionues, plot me çaste surprizuese. Nëqoftëse mendoni se e keni kuptuar se ku po iu çon... NUK KENI KUPTUAR ASGJË. Ky është nga ato libra që nuk harrohen lehtë.”-Lisa Jewell – autorja bestseller e “Then she was gone” Një triller fantastik. Mjaft i errët por bindshëm imponues dhe çmendurisht i ankthshëm... Edhe drithërimat kanë drithërima. - Lee Child

Më shumë se 15 vjet pas ngjarjeve të romanit 'Rrëfenja e shërbëtores", regjimi teokratik i Republikës së Gaiaadit ruan ende pushtetin e vet absolut, por disa shenja tregojnë se po kalbet nga brenda. Në këtë çast vendimtar, jetët e tri grave. thellësisht të ndryshme nga njëra-tjetra, shkrihen në një dhe përfundimi do të jetë një furi shpërthyese. Dy prej tyre janë vajza të reja, rritur si pjesë e brezit të parë të formuar nën rendin e ri. Dëshmive të tyre do t'u bashkohet edhe një zë i tretë: një grua tashmë, që ushtron pushtetin përmes mbledhjes dhe shpërndarjes së pamëshirshme të sekreteve. Teksa Atwood shpalos "Testamentet", ajo hyn në mekanizmat më të fshehtë të Galaadit, ndërsa çdo grua është e detyruar të përballet me vetën për të kuptuar se deri në ç'pikë mund të arrijë për të realizuar ato që beson. . “Po na katandisnin në kafshë, kafshë në vathë, po na ulnin në nivelin e natyrës sonë kafshërore. Dhe po na e përplasnin në fytyrë. Duhet ta konsideronim veten nënnjerëz.”

Bota e Xhena Greit u kthye në makth me shpejtësinë e dritës. Shpresa e vetme për të hedhur pas krahëve atë që ndodhi, është të ikë larg, sa më larg të mundet. Në dëshpërim e sipër, ajo përfundon në një shtëpizë në bregdetin e Uellsit, ku përndiqet nga frika, brenga dhe nga kujtimet e tmerrshme të asaj nate nëntori, që ia ndryshoi jetën njëherë e përgjithmonë. Dalëngadalë, Xhena nis të shohë dritë në fund të tunelit. Ndoshta e ardhmja mund t'i falë sërish lumturi. Por një ditë, e shkuara rikthehet pa mëshirë. Pasojat do të jenë fatale!

Editi dhe Andrea, një vajzë disi kokë më vete dhe një kapiten shumë i ngurtë e i përpiktë, takohen rastësisht në një traget që bënte rrugën Venecia-Greqi. Një ngjarje çikërrimë ndër shumë të tjerat që ka jeta. Vetëm se e tyrja ndryshon përgjithnjë. Fillimisht është refnzimi: si mundet vallë të tërhiqen dy tipa aq të ndryshëm? Pastaj hopet e një dashurie fillimisht klandestine, aventurat e një ndarjeje të gjatë, rreziku i një sekreti, një lumturi krejt e beftë dhe një sprovë e madhe... Dhe në fund ishulli, plot dritë dhe erë, ku ata të dy shkojnë të banojnë duke meremetuar një shtëpi të vjetër të braktisur. Ishulli ku Andrea gjendet sërish i vetëm. Dialogët vërtet të rëndësishëm, por që nuk shterojnë kurrë: ndërkohë që kujdesi i përditshëm për kopshtin dhe bletët e gruas së dashur e ndihmojnë të kthehet në jetë, Andrea vazhdon të flasë me të. I tregon, me ëmbëlsi dhe pasion, historinë e madhe të dashurisë së tyre. Dhe i premton se do ta gjejë të bijën, Emin, që prej kohësh i ka ndërprerë marrëdhëniet me prindërit. Ndoshta është e mundur t'ia nisësh nga e para, të zbulosh sërish familjen, pavarësisht pikëllimeve dhe të vërtetave të hidhura? Një histori e thjeshtë e megjithatë shpërthyese, që na vë para pyetjesh të qenësishme: për lidhjet që farkëtojmë mes shpirtrave, për aftësinë tonë për të ndryshuar, për fatin që bashkon dhe ndan. Dhe kur na duket se e kemi humbur aftësinë për të habitur veten, për të kërkuar dritën, për t'u kujdesur për veten, është zemra që hesht apo thjesht ne nuk dimë ta dëgjojmë? Një roman i fuqishëm, rrëmbyes, plot mençuri, që arrin të të tregojë rrugën drejt rilindjes që të gjithë e kërkojmë.

Kur mbaron së lexuari tekstin Gruaja që deshe, një trishtim i lehtë si puhizë vjeshte t'i mbulon sytë në mbllje, ngase pas një ngjarjeje të veçantë, e cila ia del ta thyejë përditshmërinë, i kthehesh prapë asaj, me pezmin e mbledhur në grykë që nga tash sërish gjithçka është njëlloj. Kështu, të vjen keq, mbasi për ndoca orë, ndoshta edhe ditë, mespërmes një tisi të hollë prej qelqi rrezja dritnuese e këtij teksti ka kaluar krejt e qetë jo për të hyrë në sy, por në zemër e, njëkohshëm, edhe në mendje. Të gjitha elementet e tekstit qëndrojnë në balancë: një floknajë e lehtë dëbore të mbështillet si pelerinë e akullt, por, sapo fillon të kesh ftohtë, ndihet flaka e oxhakut e cila e shkrin e të ngroh. Ja kështu e gjithë struktura, ndërtuar mbi vetën e dytë, çka e kthen lexuesin në bashkautor. Kam përshtypjen se një tekst i tillë, kaq i pasur me emocione, tejet ndjellës në përfytyrime e ëndërrime, herë mbas here mund të rrezikojë me i përngja prozës poetike. Por jo! Gruaja... mbetet prozë e panjollë, e patëmetë dhe sigurisht, e patëdytë. Çka lexojmë, brenda nesh kthehet në një materie të patrajtë që endet e endet për të njohur veten eprofilizuar aty ku vërtet i takon, në vendin të cilit i përket. Ndaj edhe në mua, sapo Vajza u bë pjesë, qysh në faqet e para kujtesa uli portën (që për hir të së vërtetës i përngjan asaj të kështjellave mesjetare, të cilat të mbyllura shërbenin si porta, ndërsa të çelura si ura) dhe la të lirë Vajzën time të hynte në tekst e të fshihej pas Vajzës së tij. Herë dilte kur ajo lexonte poezitë, herë kur ulte kokën, herë kur takohej, herë kur buzëqeshte, sidomos kur buzëqeshte, më e ndritshme se kurrë kur buzëqeshte.

“Këto tregime, shkruar me synimin e artit sipëror, sjellin shqetësime jetësore, trazime e reflekse meditative të njerëzve që duan të shprehen për brengat e tyre të thella, plagët metaforike të thikave pa gjak. Të palumturit e botës sikur janë zgjuar, u ka ardhur radha dhe duan të flasin. Thika pa gjak është një libër i shkëlqyer, i atillë që dinë të bëjnë mjeshtërit e prozës dhe të shkrimit letrar.” -Mehmet KRAJA “Ka shumë mënyra për të lexuar një libër. Vëllimin e Zija Çelës e kam lexuar si shkrimtar dhe më ka befasuar bukuria e rrëfimit, larmia e subjekteve, natyrshmëria, ritmi, muzikaliteti dhe ngjyrimet e fjalës, trilli dhe lakonizmi, veçori të pranishme në secilin prej tregimeve. Një koleksion rrëfimesh sa shqiptare po aq universale, ngjizur me fantazi të pashtershme kreative dhe të harmonizuara në një libër të strukturuar gjithë origjinalitet. Thika pa gjak dëshmon sërish nivelin e lartë të këtij mjeshtri të denjë të prozës së shkurtër, që edhe në letërsinë botërore nuk janë shumë.” -Lazër STANI

“KËRKONI FRANÇESKËN, VETËM AJO E DI TË VËRTETËN” Fjalët e fundit të një njeriu në shtratin e vdekjes... Të thjeshta në dukje, ato mund të shkatërrojnë një jetë të ngritur me mund ndër vite. Megjithatë, shumë pyetje kanë mbetur pezull prej kohësh dhe Françeska duhet të kthehet në vendlindje, në Trieste, për të kujtuar diçka që është përpjekur gjithmonë ta harrojë. Përse? Një e shkuar e errët gjatë Luftës së Dytë Botërore, të rinj që kanë qenë pjesë e Rezistencës Italiane dhe e kanë mësuar Françeskën të mos i besojë askujt në këtë jetë. Por të luftosh deri në fund për idealin, do të thotë të bësh zgjedhje që të ndryshojnë të ardhmen, zgjedhje që e kanë një çmim, zgjedhje që fshehin sekrete, për të cilat nuk duhet të ketë dëshmitarë... Tani, dikush e thërret të kujtojë. Tani, një histori e largët ka ardhur shumë pranë. Një rrëfim intensiv dhe i detajuar, që duket sikur është shkëputur nga njëfaqe pak e njohur e Luftës së Dytë Botërore; një histori për përgjegjësitë personale, përfuqinë e sekreteve dhe për rëndësinë e së kaluarës, që të arrijmë të kuptojmë se kush jemi në të vërtetë.

Aty te portat Skëe është libri im i parë, i botuar para 25 vjetësh nga shtëpia botuese "Onufri", që asokohe ishte në Elbasan. Me të nis rishtaria e rrugëtimit tim letrar. Më 1996, kur doli libri, unë isha student i institutit të letërsisë botërore "A. M. Gorki". Librin e botuar ma dërgoi botuesi, z. Bujar Hudhri, në Moskë, me anë të Olga Kollpakovës, ish-atashe e kulturës në ambasadën ruse në Tiranë. Nuk mund ta harroj kurrë atë emocion, një përzierje midis gëzimit të madh, shqetësimit, parehatisë, madje edhe njëfarë frike. Mezi prita të shkëputesha për t'u mbyllur në dhomë. E kam lexuar i përqendruar, duke u dridhur si në ethe deri në vargun e fundit. Kur mbylla kapakun, thashë me vete: "Po, ky është libri im!" Nuk mund ta banalizoj me asgjë tjetër të krahasueshme atë ndjenjë galdimi e lehtësimi njëherësh. Vëllimi përmbledh krijimet e mia poetike të periudhës 1990-1994, një fazë kur unë kisha kapërcyer sprovat e hershme dhe të mundimshme me vargjet në kërkim të një forme shprehëse sa më individuale. Mund të jenë grisur disa libra, dorëshkrime të mëparshme, për të mbërritur te ky vëllim. Kisha botuar disa cikle poezish në shtypin letrar qendror nga viti 1989 e në vijim. Kisha fituar disa çmime poetike kombëtare, disa konkurse, ndër to konkursin letrar prestigjioz "Migjeni". Periudha e shkrimit të këtyre poezive ka qenë koha e përmbysjeve epokale, e rënies së diktaturës, që për mua dhe shoqërinë e poetëve të grupimit letrar "E përshtatshme" në Fakultetin Filologjik ishte, para së gjithash, koha e shijimit të lirisë krijuese. Tani, pas çerek shekulli, duke rilexuar poezitë e këtij vëllimi nga lartësia e sotme, kuptoj se nuk do t'i kisha shkruar më mirë. Ndaj ribotimi nuk paraqet asnjë ndryshim me versionin e botimit të parë origjinal, me përjashtim të një korrektimi të kujdesshëm.

"Atë ditë era ishte zhdukur dhe dielli ngjante si t'i kishte ikur robërisë së reve të zymta e të errëta. Mes dëborës së bardhë vezullonte kureshtjendjellës një akull me një kaltërsi të thellë. E zbardhur, me degët të përkulura, pema e zezë e vetmuar ngjante si të ishte rritur në vendin e gabuar. E megjithatë ishte vendi i parapëlqyer për fëmijët që të luanin. Të gjithë djemtë e lagjes ishin rritur nën degën e lakuar të kësaj peme." "Teknika narrative e këtij libri është kinematografike: nga faqja e parë në të fundit ka tension të brendshëm, ngazëllim dhe suspense si në një film aksion, pasi një sprovë ndjek një tjetër. Teksti i tregimit Vrasës është kaq ritmik dhe përfshirja e lexuesit aq e thellë, saqë ju nuk do ta hiqni nga dora, pavarësisht nga natyra e rëndë e temës." -Sophio Tsulaia, kritike letrar, Literaturuli Gazet

Nga autorja e librit bestseller "Nënat", një roman i ri mahnitës për motrat binjake, të pandashme si fëmijë, që zgjodhën në fund të jetonin në dy botë tërësisht të ndryshme, njëra e bardhë e tjetra e zezë. Motrat binjake Vinjes do të jenë përgjithmonë identike. Por, pasi u rritën bashkë në një komunitet jugor me ngjyrë dhe u arratisën prej andej në moshën gjashtëmbëdhjetëvjeçare, nuk ndryshoi vetëm jeta e tyre si të rritura, por gjithçka: familjet, bashkësitë, identitetet racore. Shumë vite më vonë, njëra nga motrat jeton me vajzën e zezë, në të njëjtin fshat jugor prej nga ishte larguar dikur. Tjetra, jeton mes të bardhëve duke e fshehur racën, ndërsa burri i saj i bardhë nuk di asgjë për të shkuarën. Edhe pse me kilometra larg njëra-tjetrës dhe të ndara nga shumë gënjeshtra, fatet e binjakeve mbeten të ndërlidhur. Ç'do të ndodhë në brezin tjetër, kur rrugët e vajzave të tyre do të ndërthuren?

"Një tregim i bukur, plot ndjenjë dhe lirikë për të pastrehët, forcën dhe qëndresën njerëzore." -Guardian Vetëm pak ditë pasi Rejnor Uin mësoi se Mothi, burri i saj që prej tridhjetë e dy vjetësh, ishte përfundimisht i sëmurë, ata humbën shtëpinë dhe gjithçka që kishin. Të mbetur trokë e çikë, nuk e vonuan shumë dhe vendosën menjëherë të përshkonin në këmbë Shtegun Bregdetar Jugperëndimor, një distancë prej 1000 kilometrash, nga Somerseti në Dorset, nëpërmjet Kornuellit dhe Devonit. Duke jetuar nën qiell të hapur dhe të lirë, në mëshirë të detit dhe qiellit, ata zbulojnë një mënyrë të re ekzistence. Por çfarë i pret ata në fund të udhëtimit? "Një rrëfenjë mahnitëse për dy njerëz që zvarriten nga thellësitë e dëshpërimit, përgjatë njërit nga peizazhet më dramatike në vend, duke kërkuar një zgjidhje për problemet e tyre dhe, më në fund, e gjejnë veten." -Indipendent