Takimet nuk janë shpërdorim i kohës në rast se ato menaxhohen siç duhet. Duke u nisur nga përvoja e tij në fushën e e konsulencës, Brian Tracy, ka mësuar në praktikë se çfarë funksionon në takime dhe se çfarë jo. Tani në këtë udhëzues konciz, ai zbulon idetë për ti bërë takimet një mjet më të fuqishëm për të zgjidhur problemet, marr vendimet, shkëmbyer ide dhe për të arritur rezultate shpejt. Këtu do të mësoni se si të : Përcaktoni një axhendë të arritshme. Strukturoni takime në bazë të llojit, vetëm për vetëm apo në grup, informuese ose për zgjidhjen e problemeve, të brendshme ose të jashtëme, Mbani në rend diskutimet. Shmangni mendimin e grupit, Kërkoni me ngulm të përmbyllni, Arrini pajtimin për hapat e veprimit, caktimin e përgjegjësis dhe afateve. Maksimalizoni përfitimin nga koha e investuar.

Nuk e dimë as pse u lindëm dhe as se çdo bëhet me ne pas vdekjes. Jemi të gjithë të humbur. Pyetjes çfarë bëj unë në këtë botë? përpiqet t'i japë pergjigje ky manual xhepi, që nuk ka ambicie tjetër veçse të përshkruajëme guxim, naivitet e ngazëllim, këtë botë që duket si e pavërtetë e ku na kanë flakur pa na pyetur. Manuali synon gjithashtu të japë sa të jetë e mundur edhe udhëzime të shkurtra nëmenyrë që të nxjerrim prej kësaj bote pak kënaqësi e në qoftë e thënë, edhe pak fisnikëri.

Në librin “Të jetosh më mirë me pak” jepen këshilla dhe sugjerime të vlefshme për të bërë një jetë larg tiranisë së konsumit dhe etjes për të siguruar me çdo kusht mjete materiale. Njihu me idetë dhe përvojën personale të filozofit Fernando Savater, sepse do tu shërbejnë shumë në jetën e përditshme.

Libri “Gjendja Njerëzore”, trajton kuadrin e politikës dhe jo vetë politikën, si dhe tenton një rikonstruksion fenomenologjik të aktivitetit njerëzor për të përcaktuar llojin e veprimit që i përket politikës. Problemet që shquante Arendt në atë kohë, vazhdojnë të qëndrojnë përballë nesh edhe sot. Si një vepër klasike për teorinë politike, “Gjendja Njerëzore” ka rezultuar edhe e gjithë kohëshme.

Origjinaliteti i Zhanë Hersh është se ajo, zhvillimin e filozofisë në Perëndim e rindërton duke u nisur jo nga tezat e saj themelore, po nga vetë natyra dhe objekti i saj i parë: habia. Habia është aftësia për të pyetur për një dukuri të qartë, domethënë për diçka që na pengon ta shohim dhe ta kuptojmë botën në çast. E para prej dukurive është vetë qenia, pra ekzistenca e materies dhe e botës. Prej kësaj çështjeje, kaq e thjeshtë në pamje të parë, shekuj më parë lindi në Greqi ai lloj meditimi që, prej atëhere, nuk ka rreshtur së dhëni hov mendimit: filozofia. Historia e kësaj habie, vazhdimisht të trajtuar, përherë të gjallë, gjithmonë të riformuluar, Zhanë Hersh na e tregon duke u nisur prej disa filozofëve perëndimorë; para-sokratikët, Sokrati, Platoni, Aristoteli, epikureanët, stoikët, shën Agustini Thoma d'Akuini, Dekarti, Spinoza, Laibnici, Loku, Kanti, Hegeli, Konti, Marksi, Frojdi, Bergsoni, Kirkegori, Niçja, Haserli, Hajdegeri, Jaspersi. Gjithashtu, autorja na thotë se kjo histori e filozofisë është, ashtu siç ka qenë filozofia në të gjitha kohërat: aktuale.

Çfarë është e vërteta? Nga e di unë, se kush jam unë? Përse duhet të jem i mirë? Libra mbi filozofinë ka shumë. Por libri i Richard David Precht: "Kush jam unë? Dhe nëse po, sa shumë?" është krejt i ndryshëm nga librat e tjerë prezantues të filozofisë. Askush më parë nuk ka mundur ta orientojë lexuesin drejt çështjeve të mëdha filozofike, plot dije të pasura, kompetencë dhe njëkohësisht në mënyrë kaq tërheqëse dhe elegante. Një rrugëtim i pakrahasueshëm në tërësinë e parrokshme të dijeve tona mbi njerëzimin. Duke e nisur me hulumtimin e trurit për të ecur më tej me psikologjinë dhe filozofinë, Precht na përcjell në këtë rrugëtim njohuritë më të fundit në këto fusha. Si një mozaik përçohet kështu hap pas hapi një figurë e mahnitshme, pikërisht ajo që shkencat e ndryshme kanë krijuar sot mbi njeriun. Një rrugëtim zbulues drejt vetvetes: i zgjuar, plot humor dhe zbavitës! Libri i Precht-it bën një prezantim të gjerë të fushave nga më të ndryshmet dhe është një ndihmë orientuese e pashembullt në tërësinë e parrokshme të dijes sonë njerëzore:një ftesë për të reflektuar këndshëm, si në një lojë - mbi aventurën jetë dhe mundësitë e saj!

Kërkesa për të hequr dorë nga iluzionet rreth gjendjes së vet është kërkesë për të hequr dorë nga një gjendje që ka nevojë për iluzione. Kritika ka flakur tej nga vargonjtë lulet false që i zbukuronin ato, jo që njerëzimi të vazhdojë t'i mbajë këta vargonj në formën e tyre të zhveshur nga çdo lloj gëzimi e çdo lloj kënaqësie, por që t'i flakë këta vargonj e të zgjatë dorën drejt një luleje të gjallë.

Në vizionin e Oshos, Zarathustra është, si të thuash, një njeri i përparuar dhe i shquar: njeri, i cili mund të qeshë e të derdhë lot njësoj si secili prej nesh, i cili mund të përjetojë tmerrin dhe teprinë e ndjenjave, krenarinë dhe vetëmohimin, dobësinë dhe fuqinë. Ai flet me ne fare haptas, duke ia lënë plotësisht gjykimit tonë, të jemi dakord apo jo, ta mbështesim atë apo të ecim në rrugën tonë. Dhe çdo gjë që na ka mësuar ai, na e ka mësuar si mik, duke çarë përmes të gjitha hyrjeve dhe daljeve drejt rrugës së të vërtetës, duke parë me vëmendje të përqendruar çdo hap dhe kthesë. Kështu që çdo bisedë e Oshos bëhet mësim për një temë të veçantë, kurse çdo temë është një hap në thellësi të udhëtimit. Kështu lindi "Perëndia që mund të vallëzojë" - njeriu që bëhet Perëndi, njeriu që guxoi të hiqte të gjitha prangat e virtyteve të rreme e të vlerave, i cili merr guximin të vallëzojë në pafajësinë tokësore dhe nga gëzimi i tepërt, duke kënduar "të shenjtën" po të vetë jetës.

Njerëzit e arsyeshëm, të ndjeshëm, krijues, synojnë ta ndiejnë atë parajsë, të cilën dikur e kanë njohur dhe për të cilën u kanë mbetur, fatkeqësisht, kujtime të dobëta. Ata fillojnë ta kërkojnë atë përsëri. Kërkimi i parajsës është një kërkim i ri i fëminisë. Natyrisht, trupi juaj tanimë nuk do të jetë më asnjëherë fëminor, mirëpo vetëdija juaj mund të jetë aq e pastër, si vetëdija e fëmijës. Këtu qëndron i gjithë sekreti i ngjitjes mistike: të bëhesh përsëri si fëmijë, i pafajshëm, me dituri të pafëlliqur, që nuk di asgjë, që çdo gjë që ndodh rrotull e vështron me kureshtje të madhe dhe me ndjesinë e së fshehtës, të cilën është e pamundur ta humbasësh.

Marrëdhëniet e ndërsjella midis njeriut dhe shoqërisë qysh prej shumë kohësh kanë tërhequr vëmendjen e filozofëve që përpiqeshin të përcaktonin se cili nga elementët e kësaj opozite të dyfishtë është parësor. Të jetë, vallë, antisocial individi nga vetë natyra e tij, siç thoshte Z. Frojdi, apo, në të kundërtën, njeriu është kafshë shoqërore, siç mendonte K. Marksi? Orvatje për t'i pajtuar këto pikëpamje të kundërta ka bërë themeluesi i "psikoanalizës humaniste" Erich Fromm. Shoqëria është e infektuar me zvetënimin e individit: kultura masive, arti masiv, politika masive, kushtëzohen nga tërësia e të gjitha kushteve të jetës së shoqërisë industriale të kohës sonë. Kjo sëmundje mund të shërohet vetëm duke fituar lirinë pozitive, lirinë jo në vetvete, jo shkatërruese, por "lirinë për diçka", duke kaluar nga gjendja "të kem" në gjendjen "të jem". Dhe vetëm një shoqëri, pjesëtarët e së cilës gëzojnë liri pozitive mund të quhet e shëndoshë.

Në dashuri ka tri përmasa. Një përmasë është ana shtazore: ky është vetëm epshi. Përmasa tjetër është ana njerëzore: ajo është mbi epshin, seksualitetin, ndjeshmërinë. Dashuria nuk është shfrytëzim, por shkëmbim i ndërsjellë i qenies, gëzimeve, muzikës, poezisë së kulluar të jetë. Kjo është bujari e ndërsjellë. I pari krijon skllavëri, i dyti të jep liri. Dhe përmasa e tretë e dashurisë është ana hyjnore: kjo ndodh kur nuk ka objekt dashurie, kur dashuria, në përgjithësi, nuk është marrëdhënie, kur dashuria bëhet gjendje e qenies tënde. Ti thjesht dashuron, jo i dashuruar në diçka në veçanti, por thjesht je në gjendje dashurie dhe çfarëdo që të bësh, ti e bën atë me dashuri; cilindo që të takosh, e përshëndet me dashuri.

Unë e shoh filozofinë plotësisht ndryshe. Unë besoj se të gjithë njerëzit janë filozofë, edhe pse disa janë më shumë filozofë se të tjerët. Natyrisht, unë e pranoj se ekziston, si të thuash, një grup i veçantë dhe ekskluziv i filozofëve universitarë, por nuk ndaj kurrsesi entuziazmin e Waismannit lidhur me veprimtarinë dhe pikëpamjet e këtyre filozofëve. Përkundrazi, jam i mendimit se shumë gjëra flasin në të mirë të atyre njerëzve (për mua, edhe ata janë një lloj filozofësh), që janë mosbesues ndaj filozofisë akademike. Sidoqoftë unë jam një kundërshtar i vendosur i teorisë që qëndron e pashprehur dhe e paverifikuar në themel të esesë brilante të Waismannit. E kam fjalën për teorinë lidhur me ekzistencën e një elite intelektuale dhe filozofike. Autori

Nëse arrini të jetoni çastin e volitshëm, pikërisht atë që ekziston vërtet i plotë, vetëm atëherë mund të dashuroni. Dashuria është një lulëzim i rrallë dhe ndodh vërtet rrallë. Miliona njerëz jetojnë me iluzionin e rremë se gjoja dashurojnë. Përkundrazi, ata besojnë se dashurojnë, por nuk dashurojnë përnjimend. Dashuria është lulëzim i rrallë. Njerëzit që e shijojnë bukurinë e dashurisë janë të rrallë, sepse kjo ndodh vetëm nëse nuk ekziston frika. Kjo do të thotë që dashuria mund të ndodhë vetëm te njeriu besimtar dhe me botë të ndjeshme shpirtërore. Seksi është i mundur për të gjithë, njohja është e mundur për të gjithë, por jo dashuria.

Ajo që duhet të mësojmë është kjo: Mund të jetosh kaq gjatë, por sapo mendon për vdekjen, fillon e dridhesh përsëri. Mos ki frikë dhe mësoje mirë këtë gjë, vdekja mund të vijë në çdo çast dhe ti duhet ta mirëpresësh. Ti do të jesh absolutisht gati në çdo çast për të shkuar. Para një njeriu të tillë edhe vdekja do të mposhtet. Vdekja mposhtet vetëm prej atyre njerëzve që janë gati në çdo çast pa kundërshtuar. Ata bëhen të pavdekshëm, ata bëhen Buda

Jeta është aventurë: Shkohet vetiu rrugës, gjithnjë larg e më larg. Dhe sa më larg shkon, aq më i vuajtur dhe më i mjerë bëhesh. Vihesh në kërkim të lumturisë, por sa më shumë që e kërkon, aq më shumë largohesh prej saj. Ju mund ta shikoni këtë në jetën tuaj! Kjo nuk është filozofi. Ajo është thjesht një fakt. Secili është në kërkim të fatit, në kërkim të lumturisë. Por sa më shumë largohesh, aq më i varfër bëhesh.

Historia i përket atij që jeton në marrëdhënie të trefishtë: si qenie që vepron e që përpiqet, si qenie që ruhet dhe që respekton, dhe më në fund si qenie që e ruajnë dhe që ka nevojë të çlirohet. Kësaj tresheje marrëdhëniesh i përgjigjet edhe një treshe llojesh të historisë, sipas së cilës ne mund të dallojmë këto lloje historish: monumentale, antike dhe kritike. Para së gjithash historia i përket njeriut veprimtar dhe të fortë, atij që bën një luftë të madhe e që ka nevojë për modele, mësues, ngushëllues dhe nuk mund t'i gjejë këta midis bashkëkohësve dhe në kohën e tashme.

Cila është rëndësia e vërtetë e tempullit? Pse ujërat e Gangut zotërojnë veti të veçanta shëruese? Si ta shfrytëzosh fuqinë e "syrit të tretë"? Dhe çfarë të fshehtash mund të na zbulojë astrologjia? Autori i fton lexuesit në udhëtimin e habitshëm drejt dijeve të lashta, prej burimeve të të cilave kanë dalë të gjitha shkencat e sotme. A do të mundemi ta shfrytëzojmë ndihmën e mjeshtrit të përndritur? Gjithçka varet prej nesh.

“Puna ime është t'ju çliroj nga dualizmi i burrit dhe i gruas." Osho. Jin dhe Jang, burri dhe gruaja janë dy pole të jetës mbi tokë. Në përsiatjet dhe udhëzimet e tij, Osho mëson si të sjellim në harmoni artin e energjisë mashkullore dhe femërore dhe kështu të gjejmë një kuptim më të përgjithshëm për më shumë energji dhe gëzim jete.

Në se dyert e perceptimit do të ishin të kthjellëta, çdo gjë do t”i shfaqej njeriutashtu siç është, e pafundme. Ky libër flet për studimet shkencore që kanë bazë ndryshimin e vetë dijes individuale në pë rmjet pë rdorimit të substancave psikoaktive që e kanë prejardhjen nga natyra dhe përdoreshin nga parardhësit tanë në ritet e lartësimit shpirtëror dhe të kurimit të trupit dhe shpirtit dhe perdoren ende nga indianët e Meksikës. Psikologë të asaj kohe nisën studime të përbë ries kimike të meskalinës që gjendet në kaktuset pejote dhe rezultuan se kjo substancë kishte disa veti shë ruese dhe të lartë simit shpirtëror. Ky libë r ju ndihmon të kuptoni ndikimin e drogave bimore ndryshuese të ndë rgjegjies. Në qoftë se realiteti ju duket i mërzitshëm ky libër mund të hapë dyer të reja perceptimi.

Ky libër është një studim krahasues mbi mundësitë e shumëfishimit të personalitetit nga përdorimi i verës dhe hashishit, mbështetur në përvojën personale të autorit dhe librin e Thomas De Quincey "Rrëfime të një opiummarrësi anglez".

“Gjithmonë e në mënyrë të pashmangshme secili prej nesh nënvleftëson numrin e individëve budallenj që ndodhen në qarkullim”. Në pamjen e parë ky pohim mund të duket pak banal, apo tepër i qartë, apo ca si meskin, apo të treja së bashku. Megjithatë po të shihet më me vëmendje kuptohet plotësisht vërtetësia e tij. Autorët e Testamentit të Vjetër ishin të ndërgjegjshëm për ekzistencën e Ligjit te Parë Themelor dhe e kanë perifrazuar kur pranuan "stultorum infinitus est numerus", por ranë në një teprim poetik. Numri i individëve budallenj nuk mund të jetë i pafund sepse vetë numri i individëve të gjallë është i fundëm.

"Si të bëhesh president", është historia e filozofisë së qeverisjes së mirë amerikane nga koha e Luftës së Dytë Botërore deri në ditët e sotme. Autorja e librit, Florence Littauer nëpërmjet profesionalizmit të lartë të saj si politologe dhe historiane, si shkrimtare dhe psikologe; nëpërmjet portreteve të presidentëve amerikanë na ndihmon të gjithëve, ne lexuesve, si të bëhet secili në punën e vet një menaxher i zoti, që mund të drejtojë programe me dhe pa ndihmën e një lidershipi të frymëzuar dhe magnetik.

I botuar për herë të parë në vitin 1988, "Të marrësh dashurinë që do", ka ndihmuar miliona çifte në mbarë botën që të marrin më shumë dashuri, mbështetje, dhe një marrëdhënie thellësisht të kënaqshme. Edicioni i njëzetë është një rishikim i hollësishëm i këtij libri novator, me një kapitull të ri, ushtrime të reja dhe me një parathënie të detajuar. Filozofia e përditësuar e Dr. Hendrix ndihmon për të eliminuar gjithë negativitetin e ndërveprimit të së përditshmes tek çiftet, dhe lejon iexuesit e këtij edicioni që të përfitojnë nga zbulimet e tij të vazhdueshme gjatë një pune prej dy dekadash.

Metoda e Lacan-it është që të niset nga çfarë dihet nga të gjithë. Pastaj, si pa e kuptuar, me shkathtësi, si duke luajtur, ai na shpalos para syve një ujëvarë konceptesh të habitshme: një mendim që nuk e mendon veten; një të pavetëdijshme që është gjuhë; një gjuhë që rri "në tru, si pezhishkë merimange", një seksualitet që "hap një vrimë tek e vërteta"; një Tjetër ku kjo e vërtetë përurohet; një dëshirë që çlirohet që andej dhe që nuk mund të nxirret më vete veçse me çmimin e një humbjeje, gjithmonë; dhe ideja se të gjitha këto paradokse i përgjigjen një logjike, të dallueshme nga çfarë e quajnë "psikizëm".