Rreth librit Libri Lexuesit I, është përshtatur nga programi shumë i njohur kulturor i China Central TV (CCTV) i quajtur Lexuesit, dhe përfshin 16 intervista dhe lexime letrare që mbulojnë gjashtë tema. Për secilën temë, një deri në katër persona (16 të ftuar gjithsej për gjashtë tema) janë ftuar që të ndajnë përvojën e tyre personale dhe te rekomandojne tekste per lexim. Te gjashte temat jane: Takimi i paparashikuar, Shoqëria, Përzgjedhja, Dhurata, Hera e Parë dhe Lotët. Të intervistuarit janë njerëz të famshëm në letërsi, kulturë, art, tregti, shkencë dhe teknologji, etj, duke perfshirë Pu Cunxin, Liu Chuanzhi, Xu Yuanchong, Yang Liwei dhe Lu Chuan. Shumica e teksteve që ata rekomandojnë janë pjesë të tëra, ose fragmente të shkëlqyera të letërsisë bashkëkohore kineze, të tilla si Pamja e shpinës së babait, Bota e zakonshme dhe Nënës.

Thelbi i qeverisjes së vendit duhet të qëndrojë në financat.. Ndërtimi ekonomik është themeli që siguron bazën materiale për kauzën e socializmit me karakteristika kineze në epokën e re.

Një udhëzues autoritativ për të kuptuar Kinën Bashkëkohore.

Duhet të përmbledhim me kujdes përvojën dhe mësimet e reformave ekonomike gjatë 30 viteve të fundit dhe të shikojmë se si kemi arritur deri më sot.

... Deri sot në arkivat osmane nuk ishin gjendur dokumente mbi Sabatai Zevin. Kjo është edhe arsyeja që mbi Sabatai Zevin ishin thurur aq shumë teori konspiracioni, saqë është pretenduar se i gjithë dokumentacioni mbi Zevin që ndodhej në arkivat osmane ishte zhdukur. Libri që keni në dorë provon se teza të tilla nuk qëndrojnë dhe se, nëse Arkivi Osman do të hulumtohet me imtësi, do të jetë e lehtë gjetja e dokumenteve tëe shumta mbi Sabatai Zevin. Në këtë punim gjithashtu janë trajtuar edhe çështje si emigrimi i hebrenjve në Turqi, aktivitetet e tyre në vendin tonë dhe personalitete të njohura hebrenjsh që dolën në skenë. Të gjithë këta u trajtuan sipas periudhave përkatëse. Ndërsa pjesa që flet mbi mjekët hebrenj është edhe e para e llojit të vet të cilën e kemi përpiluar në mënyrë të detajuar duke shfrytëzuar burimet e dorës së parë.

Përmbysjet tronditëse nisin kur evropianët - të shtyrë nga nevoja për zgjerim, etja për fitim, entuziazmi fetar apo nga varfëria - fillojnë pushtimin e botës. Qysh në mesin e shekullit XVIII elitat intelektuale evropiane nisin të ndërgjegjësohen gradualisht për këtë prirje të qartë të rrjedhës së historisë si dhe për rolin që ato vetë luajnë në të. Gjatë njëqind e pesëdhjetë vjetëve që do të pasojnë, ndryshimet nisin të përshpejtohen dhe marrin përmasa të atilla në të gjitha fushat - saqë bëhet e vështirë, për të mos thënë e pamundur për të mos i parë. Në vitin 1900, jo vetëm në Evropë por edhe në territoret ku evropianët janë vendosur, regjistrohet një shkëputje e pakthyeshme. Nis të përhapet gjerësisht një vizion i ri , progresist, i historisë. Nëse deri atëherë miti progresit ishte vënë në diskutim, tani duket se ai ka nisur t'u japë gjithnjë e më shumë kuptim ngjarjeve. Mbi të gjitha, shtysat e ardhura nga Evropa e Veriut dhe në vendet e brigjeve të Atlantikut do të nisin të ndihen kudo në botë, duke mundësuar transformimin jo vetëm të marrëdhënieve të Evropës me pjesën tjetër të botës, por edhe vetë themelin e ekzistencës së një pjese të mirë të banorëve të saj, edhe pse këta të fundit mund të ndjejnë keqardhje për të kaluarën apo t'i kundërvihen progresit. Në fund të shekullit XIX (të cilin dhe e përdorim si një pikë referimi sa të përafert aq edhe komod), ajo botë që dikur rregullohej nga kultura të veçanta dhe të dallueshme prej njëra-tjetrës, tashmë ka nisur të marrë një tjetër drejtim. Tashmë fati i saj tashmë konsiston ndjekjen dhe në përshpejtimin e transformimeve. Një njeri i indur në vitin 1800 dhe i vdekur në vitin 1870 mund të ketë pare një botë në ndryshim e sipër shumë më të shpejtë gjatë jetës së tij, sesa ajo kish ndryshuar gjatë njëmijë vjetëve që e kishin paraprirë atë. Historia kishte nisur të përshpejtohej.

Në vizionin e Oshos, Zarathustra është, si të thuash, një njeri i përparuar dhe i shquar: njeri, i cili mund të qeshë e të derdhë lot njësoj si secili prej nesh, i cili mund të përjetojë tmerrin dhe teprinë e ndjenjave, krenarinë dhe vetëmohimin, dobësinë dhe fuqinë. Ai flet me ne fare haptas, duke ia lënë plotësisht gjykimit tonë, të jemi dakord apo jo, ta mbështesim atë apo të ecim në rrugën tonë. Dhe çdo gjë që na ka mësuar ai, na e ka mësuar si mik, duke çarë përmes të gjitha hyrjeve dhe daljeve drejt rrugës së të vërtetës, duke parë me vëmendje të përqendruar çdo hap dhe kthesë. Kështu që çdo bisedë e Oshos bëhet mësim për një temë të veçantë, kurse çdo temë është një hap në thellësi të udhëtimit. Kështu lindi "Perëndia që mund të vallëzojë" - njeriu që bëhet Perëndi, njeriu që guxoi të hiqte të gjitha prangat e virtyteve të rreme e të vlerave, i cili merr guximin të vallëzojë në pafajësinë tokësore dhe nga gëzimi i tepërt, duke kënduar "të shenjtën" po të vetë jetës.

Ja tek jam sërish vetëm, përballë vetvetes. Në këtë ballafaqim nuk ka qëndrim që mund të merret, as iluzion që mund të kursehet. Bëj bilancin e të kaluarës. Është pozitiv, mizor. "Njeri pas njeriu, copë pas cope", Franca Luftarake është bërë më e sigurt, më e fortë, më koherente. Por, për të paguar këtë rezultat, sa humbje, sa hidhërime, sa kobe janë dashur! Fazën e re e nisim me mjete të konsiderueshme: 70 000 njerëz nën armë, oficerë të një cilësie të lartë, territore të gatshëm për luftë, një qëndresë e brendshme që shkon gjithnjë e në rritje, një qeveri që dëgjohet, një autoritet i pranuar, për të mos thënë i rinjohur, në botë. Nuk ka dyshim se rrjedha e ngjarjeve duhet të synojë drejt grumbullimit të forcave të tjera. E megjithatë, unë nuk ushqej kurrfarë iluzioni rreth pengesave që do të na dalin rrugës: fuqia e armikut, ligësia e shteteve aleate, mes francezëve, armiqësi e zyrtarëve dhe e të privilegjuarve, intriga të disave, plogështi e një numri të madh dhe për të përfunduar, rreziku i një subversioni të përgjithshëm. I gjori unë! A do të kem unë mendjemprehtësinë e mjaftueshme, vendosmërinë, aftësinë për të kontrolluar deri në fund sprovat që do të na paraqiten? Nga ana tjetër, edhe sikur unë të arrij të shpie drejt fitores një popull, më në fund të bashkuar, cila do të jetë, më pas, e ardhmja e tij? Ndërkohë, sa rrënoja do t'i jenë shtuar rrënojave të deritanishme, sa divizione do t'u jenë shtuar divizioneve të tij? Dhe kur rreziku të kalojë, dritat të shuhen, çfarë dallgë balte do të vërshojnë mbi Francë?

Kërkesa për të hequr dorë nga iluzionet rreth gjendjes së vet është kërkesë për të hequr dorë nga një gjendje që ka nevojë për iluzione. Kritika ka flakur tej nga vargonjtë lulet false që i zbukuronin ato, jo që njerëzimi të vazhdojë t'i mbajë këta vargonj në formën e tyre të zhveshur nga çdo lloj gëzimi e çdo lloj kënaqësie, por që t'i flakë këta vargonj e të zgjatë dorën drejt një luleje të gjallë.

Njerëzit e arsyeshëm, të ndjeshëm, krijues, synojnë ta ndiejnë atë parajsë, të cilën dikur e kanë njohur dhe për të cilën u kanë mbetur, fatkeqësisht, kujtime të dobëta. Ata fillojnë ta kërkojnë atë përsëri. Kërkimi i parajsës është një kërkim i ri i fëminisë. Natyrisht, trupi juaj tanimë nuk do të jetë më asnjëherë fëminor, mirëpo vetëdija juaj mund të jetë aq e pastër, si vetëdija e fëmijës. Këtu qëndron i gjithë sekreti i ngjitjes mistike: të bëhesh përsëri si fëmijë, i pafajshëm, me dituri të pafëlliqur, që nuk di asgjë, që çdo gjë që ndodh rrotull e vështron me kureshtje të madhe dhe me ndjesinë e së fshehtës, të cilën është e pamundur ta humbasësh.

Marrëdhëniet e ndërsjella midis njeriut dhe shoqërisë qysh prej shumë kohësh kanë tërhequr vëmendjen e filozofëve që përpiqeshin të përcaktonin se cili nga elementët e kësaj opozite të dyfishtë është parësor. Të jetë, vallë, antisocial individi nga vetë natyra e tij, siç thoshte Z. Frojdi, apo, në të kundërtën, njeriu është kafshë shoqërore, siç mendonte K. Marksi? Orvatje për t'i pajtuar këto pikëpamje të kundërta ka bërë themeluesi i "psikoanalizës humaniste" Erich Fromm. Shoqëria është e infektuar me zvetënimin e individit: kultura masive, arti masiv, politika masive, kushtëzohen nga tërësia e të gjitha kushteve të jetës së shoqërisë industriale të kohës sonë. Kjo sëmundje mund të shërohet vetëm duke fituar lirinë pozitive, lirinë jo në vetvete, jo shkatërruese, por "lirinë për diçka", duke kaluar nga gjendja "të kem" në gjendjen "të jem". Dhe vetëm një shoqëri, pjesëtarët e së cilës gëzojnë liri pozitive mund të quhet e shëndoshë.

Në dashuri ka tri përmasa. Një përmasë është ana shtazore: ky është vetëm epshi. Përmasa tjetër është ana njerëzore: ajo është mbi epshin, seksualitetin, ndjeshmërinë. Dashuria nuk është shfrytëzim, por shkëmbim i ndërsjellë i qenies, gëzimeve, muzikës, poezisë së kulluar të jetë. Kjo është bujari e ndërsjellë. I pari krijon skllavëri, i dyti të jep liri. Dhe përmasa e tretë e dashurisë është ana hyjnore: kjo ndodh kur nuk ka objekt dashurie, kur dashuria, në përgjithësi, nuk është marrëdhënie, kur dashuria bëhet gjendje e qenies tënde. Ti thjesht dashuron, jo i dashuruar në diçka në veçanti, por thjesht je në gjendje dashurie dhe çfarëdo që të bësh, ti e bën atë me dashuri; cilindo që të takosh, e përshëndet me dashuri.

Unë e shoh filozofinë plotësisht ndryshe. Unë besoj se të gjithë njerëzit janë filozofë, edhe pse disa janë më shumë filozofë se të tjerët. Natyrisht, unë e pranoj se ekziston, si të thuash, një grup i veçantë dhe ekskluziv i filozofëve universitarë, por nuk ndaj kurrsesi entuziazmin e Waismannit lidhur me veprimtarinë dhe pikëpamjet e këtyre filozofëve. Përkundrazi, jam i mendimit se shumë gjëra flasin në të mirë të atyre njerëzve (për mua, edhe ata janë një lloj filozofësh), që janë mosbesues ndaj filozofisë akademike. Sidoqoftë unë jam një kundërshtar i vendosur i teorisë që qëndron e pashprehur dhe e paverifikuar në themel të esesë brilante të Waismannit. E kam fjalën për teorinë lidhur me ekzistencën e një elite intelektuale dhe filozofike. Autori

Nëse arrini të jetoni çastin e volitshëm, pikërisht atë që ekziston vërtet i plotë, vetëm atëherë mund të dashuroni. Dashuria është një lulëzim i rrallë dhe ndodh vërtet rrallë. Miliona njerëz jetojnë me iluzionin e rremë se gjoja dashurojnë. Përkundrazi, ata besojnë se dashurojnë, por nuk dashurojnë përnjimend. Dashuria është lulëzim i rrallë. Njerëzit që e shijojnë bukurinë e dashurisë janë të rrallë, sepse kjo ndodh vetëm nëse nuk ekziston frika. Kjo do të thotë që dashuria mund të ndodhë vetëm te njeriu besimtar dhe me botë të ndjeshme shpirtërore. Seksi është i mundur për të gjithë, njohja është e mundur për të gjithë, por jo dashuria.

Ajo që duhet të mësojmë është kjo: Mund të jetosh kaq gjatë, por sapo mendon për vdekjen, fillon e dridhesh përsëri. Mos ki frikë dhe mësoje mirë këtë gjë, vdekja mund të vijë në çdo çast dhe ti duhet ta mirëpresësh. Ti do të jesh absolutisht gati në çdo çast për të shkuar. Para një njeriu të tillë edhe vdekja do të mposhtet. Vdekja mposhtet vetëm prej atyre njerëzve që janë gati në çdo çast pa kundërshtuar. Ata bëhen të pavdekshëm, ata bëhen Buda

Pjesa më e madhe e njerëzimit duhet ta mësojë nevojën e kuptimit të drejtë të botës. Vetëm atëherë njeriu mund të bëhet me të vërtetë njeri. Tani njeriu mbetet njeri vetëm nga emri; në fakt ai ende nuk është shndërruar në njeri, meqenëse i mungojnë cilësitë e nevojshme: nuk ka dhembshuri, nuk ka dashuri, i mungon meditimi. Mungojnë lutja, mirënjohja, as festë nuk ka. Kryesorja është të kuptohet drejt e gjithë situata. Po si ka vepruar deri më tani njeriu? Çfarë nuk ka bërë drejt? Pse ka aq vuajtje rreth e rrotull? Pse nuk e shohim kurrë thelbin e vërtetë të problemit?

Jeta është aventurë: Shkohet vetiu rrugës, gjithnjë larg e më larg. Dhe sa më larg shkon, aq më i vuajtur dhe më i mjerë bëhesh. Vihesh në kërkim të lumturisë, por sa më shumë që e kërkon, aq më shumë largohesh prej saj. Ju mund ta shikoni këtë në jetën tuaj! Kjo nuk është filozofi. Ajo është thjesht një fakt. Secili është në kërkim të fatit, në kërkim të lumturisë. Por sa më shumë largohesh, aq më i varfër bëhesh.

Historia i përket atij që jeton në marrëdhënie të trefishtë: si qenie që vepron e që përpiqet, si qenie që ruhet dhe që respekton, dhe më në fund si qenie që e ruajnë dhe që ka nevojë të çlirohet. Kësaj tresheje marrëdhëniesh i përgjigjet edhe një treshe llojesh të historisë, sipas së cilës ne mund të dallojmë këto lloje historish: monumentale, antike dhe kritike. Para së gjithash historia i përket njeriut veprimtar dhe të fortë, atij që bën një luftë të madhe e që ka nevojë për modele, mësues, ngushëllues dhe nuk mund t'i gjejë këta midis bashkëkohësve dhe në kohën e tashme.

Cila është rëndësia e vërtetë e tempullit? Pse ujërat e Gangut zotërojnë veti të veçanta shëruese? Si ta shfrytëzosh fuqinë e "syrit të tretë"? Dhe çfarë të fshehtash mund të na zbulojë astrologjia? Autori i fton lexuesit në udhëtimin e habitshëm drejt dijeve të lashta, prej burimeve të të cilave kanë dalë të gjitha shkencat e sotme. A do të mundemi ta shfrytëzojmë ndihmën e mjeshtrit të përndritur? Gjithçka varet prej nesh.

“Puna ime është t'ju çliroj nga dualizmi i burrit dhe i gruas." Osho. Jin dhe Jang, burri dhe gruaja janë dy pole të jetës mbi tokë. Në përsiatjet dhe udhëzimet e tij, Osho mëson si të sjellim në harmoni artin e energjisë mashkullore dhe femërore dhe kështu të gjejmë një kuptim më të përgjithshëm për më shumë energji dhe gëzim jete.