Pinoku është një kukull druri, që çuditërisht mund të flasë. Ai mbetet prej druri për një kohë të gjatë me aventura shkaktuar nga paaftësia e tij për të mbajtur premtimet, derisa më në fund mëson të dojë të atin dhe miqtë dhe kthehet në djalë të vërtetë. Pavarësisht se lodrat e sotme janë shumë të ndryshme nga ato të përshkruara në librin e Karlo Kolodit, temat e trajtuara nga ai mbeten të përjetshme.

Era frynte degët tund, një kapel gjyshi e humb, pa kapel gjyshi mbeti, si e qysh ç’të bëj i shkreti. Te një deg u ndal kapela, se aty e hodhi era, një zog tha fole e re, ci-ci-ci kam ku të fle. Hidhet zogu krahët mbledhte, nis lazdrohet në kapele, kurse gjyshi trupin mbledhte, s’mund të blej të till kapele. E kërkon dot nuk e gjen, nje te vockël gjyshi blen, porse koka jasht i rrin, gjyshi hesht ç’të bëj tani. Një zog vjen e nis tregon, për kapelen që kerkon...

Edhe kalabrezi ishte i kënaqur. Mësuesi i caktoi vendin dhe e shoqëroi deri në bankën e vet. Mandej tha përsëri: -“Mbajeni mend mirë atë që po ju them. Që të ndodhte kjo: që një djalë kalabrez ta ndjente veten si në shtëpi të vet në Torino dhe që një djalë nga Torinoja ta ndjente veten si në shtëpi të vet në Rexho të Kalabrisë, vendi ynë Iuftoi pesëdhjetë vjet me radhë dhe vdiqën tridhjetë mijë italianë. Ju të gjithë duhet ta respektoni e ta doni njëri-tjetrin. Cilido prej jush që do ta fyente këtë shok pse s'ka Iindur në krahinën tonë, nuk do të meritonte të ngrinte sytë kur kalon flamuri ynë tringjyrësh.”