Agim Nesho është diplomuar në inxhinieri elektrike dhe më pas në drejtësi. Ka punuar si asistent profesor në Universitetin e Tiranës, drejtor i përgjithshëm i Qendrës Kombëtare për dokumentacionin Shkencor e Teknik - në Akademinë e Shkencave dhe më pas President i Fondacionit për Çështjet Europiane. Në vitin 1997 ka qenë këshilltar politik i Kryeministrit dhe më pas emërohet Ambasador i Jashtëzakonshëm dhe Fuqiplotë i Shqipërisë në Organizatën e Kombeve të Bashkuara, New York. Për një periudhë njëvjeçare mbajti edhe detyrën e ambasadorit të Republikës së Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Më 2009 bashkëthemeloi Këshillin Shqiptar për Marrëdhënie me Jashtë. Kontribuon në shtypin ndërkombëtar si në Foreign Policy, The National Interest, Fox News International etj. Botimeve të tij të mëparshme, «Në mirëbesim: Shënime të një Ambasadori» 2006 dhe «Boshtet e mbivendosura të politikës së jashtme»; Për një diplomaci aktive në shekullin XXI» 2013, i shtohet edhe eseja «Një marrëveshje në lojë-shahun e Fuqive të Mëdha. Ballkani në shekullin XXI» që keni në dorë...

Pak fjalë për autorin: LAZËR SHANTOJA u lind në Shkodër më 2 shtator 1892. Studimet e larta i kreu për Teologji ne Insbruk dhe në vitin 1915 u shugurua meshtar. Shantoja ka qenë prift dioqezan, publicist, përkthyes i Gëtes, Shilerit dhe Leopardit, poet lirik, satirist dhe një ndër esperantistat e parë shqiptar. Fletoret e tij janë plot me krijime poetike në shqip, italisht, gjermanisht, esperanto. Shantoja qe ndër bashkëpunëtorët e parë të P. Anton Harapit në punimet dhe botimin e së përkohshmes, "Ora e Maleve", së bashku me Luigj Gurakuqin, duke u bërë dhe redaktor në një nga firmat e saj kryesore. Vepra e Shantojës shtrihet më së shumti në lëmin publicistik, ku botoi artikuj studimorë, kulturor e ironik, fejtonë, poezi të vetat apo të përkthyera. Në fillimin e viteve 40, ai mbështeti plotësisht qeverinë e Mustafa Krujës dhe bashke me të, Ernest Koliqin, Zef Valentinin, Karl Gurakuqin, Xhevat Kortshën e disa të tjerë themeluan në Tiranë 'Institutin e Studimeve Shqiptare'. Menjeherë me ardhjen në fuqi te regjimit komunist, më 4 shkurt 1945 u arrestua në Sheldi, ku ishte strehuar prej pak kohësh e më pas dërgohet në burgun e Tiranës, duke u bërë kështu një ndër priftërinjtë e parë të arrestuar nga forcat e ndjekjes të regjimit. Më 5 mars 1945 Dom Lazer Shantoja u pushkatua në rrethinat e Tiranës, mbas një gjyqi farsë. Në vitin 2016, është shpallur i lum nga Kisha Katolike, pjesë e Martirëve të Shqipërisë.

“O Dardanë shumë të vuajtur, toka ku së pari lindën stërgjyshërit tuaj, po ajo tokë e pasur do t’iu presë tani që po ktheheni...” -Virgjili

Galeria e portreteve të Arbërve dhe Shqiptarëve në shekujt XV - XIX në librin "Në emër të Noes" të Fatos Baxhakut është e madhe sa Deti Mesdhe dhe fama e tyre në kronikat e kohës. Këtu keni vetëm disa: "Një Kaptinë më lart bëmë fjalë për bëmat, ato të vërtetat e Mami Arnautit. Mirëpo nga të gjitha prej tyre vetëm robëria e Miguel de Cervantes do të mbetet gjatë në kujtesën kolektive të Krishtërimit. Cervantes në 1605 do të botojë Don Kishotin e Mançës, një ndër librat më të lexuar në botë, edhe sot e kësaj dite. Mami Arnaut ia la në dorëzim skllevërit e tij të shtrenjtë spanjollë mikut të tij, grekut Dali Mami. Që nga kjo ditë e tutje arbëri nuk ka më asnjë lidhje me këtë histori. Cervantes u lirua nga murgjit e Urdhërit të Trinisë së Shenjtë përkundrejt një shpërblimi të majmë në tetor të 1580. Çerek shekulli më vonë doli në dritë legjendari "Don Kishoti i Mançës"." "Murat Arnauti mbahet mend në historinë detare të atyre anëve për një arritje vërtet të guximshme në lundrim. Ai ishte ndër të paktët kusarë të Algjerit që lundroi në Oqeanin Atlantik me galera të gatitura vetëm për ujërat mesdhetare. Në ishullin e Lanzarot-it ai sulmon me egërsi portet Teguise dhe Arrecife. Ngjarja alarmoi Spanjën. Nën komandën e fisnikut Martin de Padilla një flotë e madhe bllokoi Gjibraltarin. Murati u strehua gjatë te miqtë e tij marokenë, deri sa një natë me stuhi, kur askush nuk e priste, u përvodh, arriti të çajë bllokadën pa u dëmtuar aspak dhe lundroi lirshëm drejt Algjerit." "Alush Ati Pasha-Këlliçi, armik, mik e bashkëpunëtor i shumë arbërve dhe protagonist i historisë së tyre, mbylli sytë afër 80 vjeç në 1587 në Stamboll. Jeta e tij e pazakontë u mbyll me një ëndërr të parealizuar: donte të hapte i pari Kanalin e Suezit, madje thonë se punimet u bënë gati për t'u nisur. Disa kronikanë janë të bindur se, nëse sulltani do t'i financonte punimet me të ardhurat nga Egjypti, kusari i vjetër kalabrez do ia kishte dalë mbanë të arrinte atë që Ferdinand de Lesseps kreu vetëm afër 280 vjet më pas." -Fatos Baxhaku

“...Leonidha Mërtiri ka arritur që përpara lexuesit ta paraqes të gjithë kompleksitetin e marrëdhënieve të brendshme dhe të ndikimit të jashtëm, t'i shpalosë të gjitha dilemat e momenteve historike, t'i tregojë kahjet përmes ngjarjeve, përmes personaliteteve dhe rolit të tyre në këto procese. Ai këtë nuk e bën nga mençuria e kohës së tashme për të kaluarën, por ai këtë e jep ashtu çfarë ka qenë në atë kohë, me faktografinë dhe me argumentet dhe me vlerësimet e atëhershme. Këtu qëndron dinjiteti i shkrimit, i besueshmërisë, i dëshmisë e i përshkrimit, duke i lënë lexuesit gjykimin dhe konkluzionet, pa as më të voglin imponim. Kjo, në asnjë rast nuk do të thotë se proceset ecin vetvetiu dhe ato duhet vetëm regjistruar. Përkundrazi, libri të kaplon të tërin dhe për asnjë moment nuk të lë indiferent. Nuk mundesh pa u mishëruar me ngjarjet, me proceset dhe me njerëzit, nuk mundesh të mos ndiesh dhimbjen, mllefin apo gëzimin, të mos ndiesh keqardhjen apo falënderimin, të mos ndiesh krenarinë apo përçmimin. ...Libri është një kontribut shumë i rëndësishëm për të kuptuar një vend dhe një kohë, për të kuptuar proceset dhe ngjarjet, për të kuptuar lindjen e shtetit të Maqedonisë së Veriut, raportet e brendshme, por edhe marrëdhëniet e jashtme, si një dëshmi, si një vështrim, si një raport dhe një analizë që ka vlera të pakapërcyeshme edhe sot, për të kuptuar drejt determinanten si dhe pse ngjau.”- Ramush Tahiri, Politolog, Prishtinë

Gjithnjë të njëjta, riprodhime të vetes ad perpetuum, ndonëse larg sho-shoqes, vilat e braktisura të Tiranës së dikurshme kur bien nuk marrin me vete veç tullat e baltën e tyre të qerpiçit, por dhe dëshminë e thurimës sociale e kulturore të jetëve që kanë frymëtuar në to, jetë të cilat nuk i regjistroi kurrë asnjë regjistër zyrtar. Ky dekalog synon të jetë një homazh për gjithë këto vila, dikur banesa.

"Kur Gjingjiqi ishte kryeministër, kishte një hapësirë për progres të shpejtë. Por BE, SHBA dhe OKB, kishin qasjen "standardet para statusit". Besoj se iu kujtohen këto "standarde para statusit". Ky ishte një gabim, sepse do të mund të diskutohej (argumentohej) gjithmonë për standardet. Statusi është çështje kryesore dhe është dashur të zgjidhej që në vitin 2003. Nuk u zgjidh dhe ishte një gabim i madh". -Richard Holbrooke "Ajo që u arrit është se Merkel e ndaloi idenë e ndryshimit të kufijve. Nuk do të thotë se ideja e shkëmbimit të kufinjve nuk do të rikthehet, pasi ka dekada që vjen e shkon, por në Berlin, Kancelarja Merkel e ndaloi përkohësisht këtë ide. Ka një diskutim mes njerëzve që njoh; ata janë të ndarë, thonë se, nëse serbët dhe shqiptarët bien dakord për të ndryshuar kufijtë, kush jemi ne që t’i ndalim? Mendoj se janë gabim". -Tim Judah,"The Economist" "Vendet në rajon nuk duhet të jenë të frikësuara për një marrëveshje të mundshme midis Kosovës dhe Serbisë edhe nëse kjo përfshin ndryshime kufijsh. Nuk do të jetë një korrigjim sipas vijave etnike -Kosova do të vijojë të mbetet një vend multietnik, që respekton të drejat e minoriteteve". -Hashim Thaçi

FOL SHKURT, SA MË SHKURT Kudo e kurdo në dritë e në terr është mirë të flasësh shkurt! Sa më shkurt pavarësisht kush është e me kë flet, sa më shkurt, sidomos me prokurorët e rinj, sa më shkurt, me gjykatësit e vjetër shkurt, me priftërinjtë e çdo feje shkurt, me profesorët e zgjuar shkurt, me mjekët e çmuar dhe me gratë e hirta nëse u flet gjatë ta kthejnë shkurt ,shumë shkurt, dhe bosh bosh bosh!

Ndryshimet shoqërore të analizuara këtu e kanë transformuar vendin në dekadat e fundit. Ato përbëjnë realitetin socio-politik dhe ekonomik në të cilin jeton shqiptari sot. Mirëpo, brezat e ardhshëm do të jenë larg të përjetuarit të këtyre rrethanave të sotme si aktorë dhe spektatorë të kohës sonë. Shpresohet natyrshëm që ata të duan të dinë se nga çfarë horizonti është nisur shoqëria ku do të jetojnë në atë mot. Nëse do të jenë duke jetuar në një shoqëri më të zhvilluar, do të duan të dinë: çfarë kanë përballuar, çfarë gabimesh kanë bërë, çfarë kanë ndërmarrë prindërit ose gjyshërit e tyre, që i hapën udhë një Shqipërie tjetër. Përkundrazi, nëse do të jetojnë në një shoqëri në krizë dhe në rrënim, sikurse nuk e urojmë, atëherë do të shohin këtu dëshminë e gabimeve që paraardhësit e tyre kanë bërë dhe do të duan, jo vetëm t'i korrigjojnë, por, mbi të gjitha, të mos i përsërisin ato. Ky është detyrimi që kam ndjerë për ta! Vetëm ata do ta dinë nëse e kam plotësuar ose jo!

Mafia në Shqipëri do të mposhtet vetëm atëhere kur të përmbyset ngrehina e sistemit të ndritur nga kumbarët shqiptarë. Të tjerat mbeten llogje gazetash, të besueshme vetëm për të ndërtuar skenarë hollivudianë.

Tematika e këtij punimi... përveçse nga objekti, është e kufizuar edhe nga pikëpamja e shtrirjes së saj në kohë. Këndi i vështrimit përfshin periudhën 1997-2004... Kjo periudhë është kaq shumë e ngjeshur në fakte e ngjarje, sa mund të thuhet pa frikë se veprimtaria kriminale mori trajta të ndryshme dhe ofensivë që çoi në destabilizim të tmerrshëm, kërcënues edhe sot. Në këtë libër është përzgjedhur dhe bërë objekt fenomeni i krimit shqiptar, por dhe antikrimi. Në këto faqe do të gjeni histori bandash dhe portrete kriminelësh të theksuar, çaste të bëmave më të spikatura të veprimtarisë së tyre kriminale dhe mafioze. Vendosja e një korelacioni më të drejtë ndërmjet problemeve të ngritura dhe rizgjimi i tyre ka rëndësi thelbësore për një trajtim të plotë e objektiv në të ardhmen.

Lord Bajronin e kemi njohur nëpërmjet krijimtarisë dhe sidomos për lidhjet e tij dhe të poemës që flet për Shqipërinë dhe shqiptarët. Ajo krijimtari, jetesa në sarajet e Ali Pashë Tepelenës, lëvizjet dhe përshkrimi për shqiptarët dhe territoret e tyre, na është paraqitur me nota optimiste, lidhje shpirtërore dhe dashamirësi, si për Lordin mik por edhe për mikpritësit e tij shqiptarë. Autorja e librit qe kini në dorë, pasi botoi librin "Historia e vërtetë e jetës së Ledi Bajron-it", i cili u shoqërua me shumë diskutime dhe sharje, publikoi librin që lexuesi në shqip po e merr nën titullin "Fytyra e dytë e lord Bajronit". Është një libër me jehonë të madhe në Angli, në Amerikë dhe ne shumë vende të tjera. Në këtë botim jepet ana e prapme e asaj që lexuesi ynë di, deri tani, për Bajronin, kontradiktat dhe veset e tij në shoqëri, marrëdhëniet intime dhe tradhtitë, falsifikimet dhe intimitetet seksuale të tij, deri tek debati me gruan që ishte i kurorëzuar, qëndrimin e sinqertë por edhe kontradtitor të saj ndaj atij dhe mbështetësit.

Në fillim të vitit 1913 Shqipëria papritur u zgjua duke e parë veten të famshme, kjo sepse lexuesi i gazetave u bë me dije se ekzistonte një i tillë rajon në Europë, në atë gadishullin misterioz ballkanik, të zënë nga Serbët, Bullgarët dhe Grekët, disi të pavarur dhe disi të shtypur nga thundra e Turkut të lig. Për Shqiptarët, është e vërtetë, ishte dëgjuar diçka, madje kishin dëgjuar edhe ata që nuk kishin qenë ekspertë në çështjet e Lindjes së Afërme, por në njëfarë mënyre Shqiptarët ishin konsideruar si Turq dhe si shtypës të të Krishterëve dhe ishte disi si surprizë, për shumicën e njerëzve, kur veprimi i Austrisë dhe Italisë është e mundur të jetë veprim egoist, i detyroi Europianët Perëndimorë që ta marrin vesh se Shqiptarët nuk janë Turq, por janë raca më e vjetër e Europës dhe se një pjesë shumë e madhe e tyre i përket Kishës Katolike dhe Kishës Ortodokse. Kur Austria këmbënguli që Shqipëria të bëhej një shtet i pavarur në kufi me Greqinë, Bullgarinë, Serbinë dhe Malin e Zi, atëherë qytetet, shkëmbinjtë dhe fushat e Shqipërisë filluan të dalin nga errësira mesjetare, nga e cila kishin qenë të mbështjella për një kohë shumë të gjatë, një errësirë aq e thellë sa madje edhe Gibboni arriti të shkruante për Shqiptarët si një "fis endacak barinjsh dhe hajdutësh", pa ndonjë të dhënë se kush dhe çfarë janë ata në të vërtetë.

...emri i Kristo Floqit është përmendur e analizuar në shumë organe të shtypit të kohës, kur ai dominoi në jetën politike dhe shoqërore. Fisnik në pamje, erudit në kulturën e tij, një personalitet poliedrik me botëkuptim të formuar nën ndikimin e disa kulturave, burrë i vërtetë shteti, orator dhe organizator i përkryer, ai i bënte vend vetes në të gjitha mjediset, shoqëritë dhe vendet ku ai jetoi pjesën më dinamike të jetës së tij. Dramat e K. Floqit përvijohen brenda caqeve të romantizmit të vonë. Në to, shquajmë motivet atdhetare, kontrastet dhe patoset e forta ideo-emocionale, duke prekur plagë e lëndime sociale. “Studiuesja i ka spikatur me kompetencë këto prirje, duke u ndalur sidomos edhe tek humori i komedive të tij, një humor disa herë tepër i hidhur, duke parapëlqyer kundërshti me peshë sociale, por pa i rënduar ato me antagonizma dhe papajtueshmëri të skajshme.” Prof. Dr. Josif Papagjoni Kritik teatri