Po afronte dreka dhe ne ende nuk e kishim shitur kalin. Kishte njerëz që afroheshin, pyesnin për çmimin dhe largoheshin, duke thënë se do të ktheheshin prapë pasi të shihnin një herë pazarin, por asnjë nuk ishte kthyer deri atëherë.
- Ja ku është, e paskan lëshuar, - bërtiti Bibua me të madhe.
- Kush është? - tha im atë duke hedhur sytë andej nga po tregonte me dorë Bibua.
- Ai ore, arixhiu që morën policët, ja ku po vjen drejt nesh, -vazhdonte të fliste me zë të lartë Bibua.
E pashë edhe une. Ngaqë ishte i gjatë, atij i dilte koka mbi të tjerët. Ishte pa kapele. Flokët e gjatë dhe sterrë të zinj, ca ia merrte era e ca i binin mbi sy.
- Qëpari ishte me kapele, - tha Bibua, - do t'i ketë humbur kur u zunë. Burri me mustaqe të mëdha u afrua tek ne dhe hodhi sytë nga kuajt që ishin lidhur aty afër.
- A shiten këta kuaj, more? - foli pa ua hequr sytë.
- Njëri shitet, - u përgjigj babai.
- Kush nga këta? - pyeti prapë i porsaardhuri.
- Ai i ziu, - u përgjigj Bibua, këtë radhë në vend të tim ati.
- Ky tjetri qenka më i mirë, - foli burri me mustaqe duke u afruar te kuajt.
- Të dy të mirë janë, - ia ktheu Bibua duke trashur zërin, që t'i dilte njësoj si ai i tjetrit.
Arixhiu u afrua te kali, ia kapi gojën me të dyja duart dhe ia ngriti buzën e sipërme duke i zbuluar dhëmbët. Më vonë doli nga ana tjetër dhe i ra me pëllembë në vithe, gjë që e bëri kalin të hingëllinte dhe të gjuante me shkelma.
- Nuk qenka shumë i ri, - tha, - dhe duket i vrarë nga puna.
Viti i zisë së bukës, 1951 i sjellë me sytë, ndjenjat dhe botën e një fëmije, në një fshat të Mallakastrës.
Shitja e kalit për një fermer konsiderohet si akti i fundit i mbijetesës, kur nuk ka zgjidhje tjetër. Gjithsesi për një fëmijë nuk ka trishtim, është plot ngjyra, mes lojërave, shokëve, familjes.
Një libër që të lë një shije melankolike, dhe një zili për jetën e një fëmije në një kohë që nuk vjen më. Me aq pak të mira materiale e aq shumë dëshirë për jetën.
Faleminderit, bab, për këtë dhuratë që do trashëgohet mes brezave. Enkelejdi dhe Genti.
Price:
1000 Lekë